σε μαυρισμένα δωμάτια ψυχρά
κλεισμένος με συντροφιά τη μοναξιά
σε κλειδωμένα υπόγεια σκοτεινά, χλωμά
ψάχνω κάτι να βρω....καμιά ελπίδα πια
σε θλιμμένα δωμάτια κενά
τίποτα πια δε θα ναι όπως παλιά
και η ψυχή πονάει τόσο φριχτά
ψάχνω να πιαστώ...μάλλον είμαι μακριά
σε ματωμένα δωμάτια κενά
ουρλιάζω ,υποφέρω σπαραχτικά
μια μανία μου διαλύει τα σωθικά
ψάχνω να σωθώ...δεν υπάρχει ελπίδα πουθενά
σε συννεφιασμένα δωμάτια βουβά
χάνομαι με τα μάτια μου ανοιχτά, νεκρά
άνθη βλέπω σάπια ,μαύρα, τυλιγμένα με σκοινιά
ψάχνω, αλλά ποιος νοιάζεται τι...δεν έχει νόημα...είναι αργά πια...
