Στο βασίλειο της θλίψης..η μοναξιά μου παλεύει..
παλεύει στα όρια του κενού..με τη ματιά της κάτι γυρεύει...
απελπισμένα και μακρινά όνειρα ενός καταραμένου ονειροπόλου
όνειρα φθαρμένα ,σκοτεινά, κάποιου σάπιου φθινοπώρου
κανένας πια δεν υπάρχει...κανένας πια δεν προσπαθεί...
κανένας πια δεν θα μάθει...κανένας πια δεν θέλει να δεί...
έχοντας ένα κενό...ένα κενό μες στο μυάλο...
σε κάνει μοναδικό...ένα αστέρι μόνο μέσα στο βυθό...
όλα χάθηκαν σαν μικρός βρώμικος ,διαλυμένος πύργος...
τα πάντα θα μπορούσαν να φτιαχτούν ξανά...
σε ένα χορό γοτθικό...αγκαλιά με ένα μαύρο κρίνο...
η πίκρα παραμονεύει...το φιλί δηλητηριάζει...
η δυστυχία κυριεύει...το χάδι τώρα ,δάκρυ μοιάζει...
Ποτέ δε θα γυρίσω στην πικρή σιωπή...
ποτέ δεν θα νικήσω την μελαγχολίκη κραυγή...
ποτέ δεν θα ξαναδακρύσω...όπως εκείνο το πρωί...
γιατί θα χαθώ στη δικιά μου φυλακή...
