Τι είναι αυτό, που έρχεται πίσω μου απειλητικό?
δεν ξέρω, φοβάμαι πια να κοιτάξω...
όλα μοιάζουν άψυχα γύρω μου και η φωνή μου...
η φωνή μου σιωπά, δεν ακούει κανείς πια...
κάποιος προσπερνά τα όρια της αντοχής μου...
και εγώ...κλείνω τα ματωμένα μάτια μου...
μα βλέπω μαύρα , τρομακτικά είδωλα...
φριχτή σιωπή, μοναχικό φεγγάρι...
φριχτή μελαγχολία σαν γλυκό δηλητήριο
Αξίζει να σε αφήσω πίσω όσο και αν είσαι ο ίδιος ο θάνατος?
μια λυτρωτική βοή, μια τελευταία κραυγή
όσο και αν προσπαθώ να δω το φως...
εκείνο έρχεται μα είναι απειλητικό...
και τελικά όσο και αν προσπαθώ...
με συντρίβει μέσα σε ένα δωμάτιο...
σκοτεινό...
τόσο σκοτεινό, όσο και η βαθιά , άδεια νύχτα...
που με τύλιξε και με έστειλε...
μακριά από κάθε φως...
μακριά από κάθε χαρά...
μακριά από όλα...
φριχτή παράνοια...μόνο στάχτες πια
φριχτή μοναξιά...με ένα δειλινό να ουρλιάζει κλεισμένο μέσα μου
