All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 16

Tineke

Ik loop het ziekenhuis binnen en ga meteen naar de gang waar Tom en de commissaris zitten. "Hoe is het met haar? Wat is er gebeurd?", vraag ik. "We weten nog niks", reageert de chef. "Maar het gaat niet goed met haar", vervolgt Tom zachter. Ik ga naast hem zitten. "En Eric en Koen?", vraag ik. "Eric heeft mij gebeld. Hij heeft niet gezegd wat er precies gebeurd is maar Floor is ontmaskerd. Hij zei dat hij de ambulance voor Floor gebeld heeft maar verder weet ik niks", legt de chef uit. "Van Koen weten we niks." Geen nieuws is goed nieuws, hou ik mezelf voor. Koen was niet betrokken bij het voorval met Floor, dus is hij zeker niet ontmaskerd en is er met hem niets aan de hand. Maar het zou ook kunnen dat ze hem ergens vasthouden... De angst bekruipt mijn lichaam en ik probeer de gedachte van me af te zetten. Koen zal wel oké zijn. Geen nieuws is goed nieuws. Het duurt nog lang voor de spoedarts eindelijk naar ons toe komt. "Hoe is het met haar? Hoe is het met Floor?" Tom springt meteen recht. "Ga even terug zitten", zegt de spoedarts. Tom komt weer naast me zitten en de spoedarts neemt ook plaats voor hij aan zijn uitleg begint. Ik schrik ervan. Floor zou in elkaar geslagen zijn. Ze heeft verschillende zware kneuzingen opgelopen en een hersenschudding, maar gelukkig zonder geheugenverlies. Ze heeft een inwendige bloeding gehad en ze hebben haar mild moeten verwijderen. "Maar ze leeft nog? Ze is niet in levensgevaar?", vraagt Tom. "Ze leeft nog en haar leven is niet in gevaar, maar er is nog iets", zegt de arts. "We hebben een grote dosis schadelijke stoffen, drugs, in haar lichaam gevonden waardoor ze erg verzwakt is. Ze zal dus nog eventjes bij ons moeten blijven om weer aan te sterken en om haar toestand op te volgen", legt hij uit. "Mag ik haar zien?", vraagt Tom zonder er verder op in te gaan. "U mag haar zien, maar liefst niet te lang en een iemand tegelijk. Mevrouw heeft haar rust nodig", antwoordt de dokter. We knikken en volgen hem naar een kamer op intensieve zorgen waar de chef en ik zoals gevraagd buiten blijven staan. "Hoe is het met de kindjes?", vraagt hij om een gesprek te beginnen. "Die missen hun papa he", reageer ik kortaf zonder hem aan te kijken. Ik ben niet van plan hem te vergeven dat hij mijn man bij mij en zijn kinderen weggehaald heeft en Floor het ziekenhuis ingejaagd heeft met ernstige verwondingen. "Tineke...", begint hij en wil zijn hand op mijn schouder leggen maar ik duw hem weg en loop bij hem vandaan. Hij moet niet denken dat hij er zo makkelijk mee weg komt. Even later komt Tom weer naar buiten. "Tineke, ze wil jou zien", zegt hij waardoor ik op kijk. Ik loop naar de deur en doe hem voorzichtig open. Ik wandel de kamer binnen en sluit de deur achter me. De kamer is helemaal verduisterd, maar ik kan Floor duidelijk zien liggen. Ze heeft haar ogen dicht. "Floor", zeg ik zacht en loop dichterbij. Ik schrik als ik haar gezicht zie. Helemaal gehavend. "Hoe voel je je?" Ik heb meteen spijt van mijn vraag. Niet goed, natuurlijk, en dat is een understatement. "Alsof ik dood geweest ben, maar komt goed", antwoordt ze met toch een beetje humor in haar stem. "Tineke", zegt ze. Ik knik. Ze slikt, het ziet er pijnlijk uit, en prutst even aan de twee buisjes in haar neus voor zuurstof met haar niet ingewindelde hand. "Koen is oké", zegt ze. "Ze hebben er geen idee van dat hij een agent is", vervolgt ze. Ze spreekt langzaam, moeizaam en met een schorre stem. "Dank je", bedank ik haar. Ze glimlacht zwakjes en neemt mijn hand vast. "Ik ben blij dat ik terug ben. Terug bij Tom", zegt ze. "Niet in de gewenste toestand, maar kom", grapt ze. Ik grinnik eventjes. "Ik ben ook blij dat je terug bent", reageer ik. "Inderdaad niet in de ideale toestand, maar dat komt wel goed. Ze zorgen hier goed voor je. Je komt er wel door", verzeker ik haar. "Girlpower he", grinnikt ze. Ik ben blij dat ze nog grapjes kan maken en kan lachen. "Ik ga naar huis gaan. Dan kan jij nog wat rusten. Je hebt het nodig", zeg ik. Knikken lukt niet goed, dus bevestigt ze met een ja. Elke beweging die ze maakt ziet er pijnlijk uit. Ik wrijf nog eens met mijn duim over de rug van haar hand en verlaat dan de kamer weer. Tom en de commissaris staan zwijgend tegen de muur en kijken op als ik de gang weer in kom. "Koen is oké. Ze vermoeden niks", zeg ik, en loop meteen weg. "Wacht even, Tineke", zegt Tom en loopt met me mee. "Zou je mij even tot bij Floor kunnen brengen om haar spullen te halen?", vraagt hij. "Tuurlijk", antwoord ik. Ik stilte lopen we verder. "De commissaris kan dit toch allemaal niet maken", zucht hij. "Nee, inderdaad. Ik zou alles doen om Koen terug bij mij te hebben, al was het ook in zo'n toestand", reageer ik. "Ja, ik ben zo blij dat ik haar terug heb", zegt hij. "Maar het is goed nieuws dat alles oké is met Koen he", vervolgt hij. Ik knik. "Ja, tot nu toe wel", zeg ik zacht.