All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 19

Tineke

De week die volgende, ging langzaam voorbij. Mijn voornemen dat ik niet in een hoekje zou zitten huilen, is volledig vergeten. Ik ben er van overtuigd dat ik Koen nooit meer terug zal zien en die gedachte kan ik niet aan. En alsof dat niet genoeg is, heeft de chef me al twee keer gevraagd om terug te komen werken. Twee keer heeft mama hem op zijn plaats gezet. Zij vindt het al helemaal niet kunnen dat hij het mij nog maar durft vragen. Ik ben blij dat ik die psycholoog nog heb waar ik alles aan kwijt kan, ook al blijft het voelen alsof ik elk moment kan instorten.

Femke

Ik lig in de zetel, te genieten van mijn vrije dag. Ik heb eigenlijk geen idee of je het wel genieten kan noemen. Andy zit zo erg in met Tineke, die er nu van overtuigd blijkt te zijn dat Koen niet meer leeft, en ik maak me ook zorgen om haar en om Koen. Floor en Eric zijn terug, waar is Koen dan? Op het werk komen we handen te kort. Floor kan nog niet terug komen werken, Eric is ook een tijdje out, Koen is er nog steeds niet en het is geen goed idee dat Tineke komt werken. De stapel papierwerk wordt groter en groter, een wijk wordt geterroriseerd door een diefstallen plaag, waarvan we de dader niet kunnen vatten, en de burgemeester wil meer patrouilles in een andere wijk. Dat is ook de reden dat ik naar kantoor wordt geroepen, net als Andy thuiskomt van een bezoekje aan zijn zus. Ik kom net in mijn uniform de trap af, als hij binnenkomt. "Jij was toch thuis vandaag?", vraagt hij. "Ja, maar de chef heeft gebeld dus ik moet vertrekken. Hoe was het bij Tineke?", vraag ik nog snel terwijl ik mijn schoenen aantrek. "Niet goed. Ze is er niet goed aan toe. Ze gaat kapot aan de gedachte dat Koen niet meer terug komt", antwoordt hij. Ik zucht. "Probeer er gewoon te zijn voor haar als ze je nodig heeft. Dat is het enige wat je kan doen voor haar", zeg ik. Hij knikt. "Vertrek nu maar", zegt hij. Ik knik. Ik krijg nog een kus van hem voor ik vertrek. Onderweg zit ik met mijn hoofd bij Tineke. Hoe kan ik haar helpen? Misschien kunnen Andy en ik eens een dagje op Emma en Lucas passen zodat ze die zorgen niet meer heeft? Ja, misschien kan ik dat eens voorstellen.

Op kantoor aangekomen, moet ik meteen met Patrick vertrekken naar een oproep. Gelukkig duurt het niet zo lang en zit ik een tijdje later aan mijn bureau de pv op te maken. Maar opeens hoor ik iets aan het onthaal. Ik kan niet zien wat ze gebeurd want de deur is dicht, maar opeens gaat de deur open. "Mannekes", zegt Patrick met een verbaasde blik.

Tineke

Ik kom de keuken uit. Lucas komt naar me toegelopen met mijn gsm die aan het trillen is. "Dankuwel, schat", zeg ik. "Het is de commissaris weer", zucht ik. "Moet ik opnemen?", vraagt mama. "Nee, ik doe het wel", reageer ik en neem op. "Chef, ik kom niet werken", zeg ik meteen. "Nee, nee, Tineke. Daarvoor bel ik niet. Zou je even naar het kantoor kunnen komen?", vraagt hij. Ik frons mijn wenkbrauwen. "Nu direct? Ik kom niet werken he", zeg ik nog een keer. "Dat vraag ik niet, Tineke. Kom gewoon naar kantoor", houdt hij vol. "Ja, oké dan. Ik kom", zeg ik en leg af. "Wat vroeg hij? Je gaat toch niet werken he", zegt mama. "Nee, ik moet gewoon naar kantoor komen. Hij zei niet waarom", antwoord ik. "Moet ik meekomen?", vraagt ze. "Nee, blijf maar hier met Lucas. Ik ben direct terug", reageer ik. Ik hurk neer voor Lucas. "Schat, mama moet eventjes ergens naartoe maar oma blijft hier", zeg ik. "Ik ben zo meteen terug", vervolg ik. Hij knikt en ik geef hem nog een knuffel voor ik mijn jas en schoenen aantrek. Ik loop naar buiten en stap in mijn auto. Ik vermoed een beetje dat hij me zal proberen ompraten om terug te komen werken. Even later parkeer ik me op de parking van het commissariaat en loop ik er naar binnen. Ik kom de bureauruimte binnen, maar sta aan de grond genageld als ik zie waarom ik moest komen. Ik kijk even rond en zie de collega's glimlachen. Mijn ogen, die ik amper kan geloven, vullen zich met tranen terwijl er weer beweging in me komt. "Ik had beloofd om terug te komen he", zegt Koen. Hij is terug. Hij leeft nog! Ik loop naar hem toe en stort me huilend van geluk in zijn armen. Ik heb hem zo gemist! Ik ken niet geloven dat hij terug is! Na twee maanden! Hij tilt me op on me beter te kunnen knuffelen. Ik trek mezelf stevig tegen hem aan alsof ik hem meteen weer moet afgeven. Geen idee hoe lang we in elkaars armen staan, maar als ik hem weer loslaat, huil ik nog steeds. "Ben je niet blij om mij terug te zien?", vraagt hij lachend, maar zelf heeft hij ook tranen in zijn ogen. "Jawel, onnozelaar", reageer ik en knuffel hem weer. "Oh", hoor ik Femke vertedert zeggen. Na nog een lange knuffel, krijg ik een lange kus van hem. Ik glimlach tijdens de kus en druk mijn lippen vol overgave op de zijne. Wat heb ik dit gemist. "Hoe is het met Emma en Lucas?", vraagt hij. Het is zo geweldig om zijn stem weer te horen. "Die hebben hun papa gemist, maar verder goed", antwoord ik en veeg de tranen van mijn wangen. "Chef, mag ik..." "Natuurlijk", zegt de commissaris meteen. We nemen vlug afscheid van iedereen en verlaten dan het politiekantoor. Emma komt bijna uit school dus rijden we snel naar daar om haar op te halen. Voor we uitstappen hou ik Koen even tegen. "Ik ben echt zo blij dat je terug bent", zeg ik. "Ik ook", reageert hij. "Ik was echt bang dat je nooit meer terug zou komen", zeg ik met een trillende stem. "Ik moet er niet aan denken wat ik gedaan moest hebben als ik je nooit meer bij mij zou hebben", ga ik verder. Er ontsnapt weer een traan. Koen legt zijn hand op mijn wang en veegt hem weg. "Daar moet je niet aan denken. Ik ben terug thuis, dat is het belangrijkste", zegt hij. Ik knik waarop hij me een lange kus geeft. Na die kus stappen we uit de auto. We gaan voor de schoolpoort staan in afwachting van onze dochter. Het duurt niet lang voor Emma met haar klasje naar buiten komt. Als ze ons ziet staan komt ze meteen naar ons toe gerend. Koen pakt haar op terwijl ze haar papa stevig knuffelt. "Ik ben terug he, schatje", zegt hij. Ik zie dat hij het ook moeilijk krijgt. "Papa prikt", zegt Emma en prikt met haar vingertje in zijn wang. Ik lach. Na nog heel wat geknuffel vertrekken we naar huis. We lopen naar binnen. Mama en Lucas zitten in de zetel een boekje te lezen maar als Lucas op kijkt en zijn papa ziet, springt hij recht. Koen vangt hem op. "Dag mijn grote jongen", zegt Koen en knuffelt hem. Ik glimlach breed bij het zien dat vader en zoon weet herenigd worden. Mama kijkt verbaasd op en staat recht. "Papa is terug!", zegt Emma blij tegen haar. Ik hoor haar reactie niet omdat Lucas blij op en neer wipt op Koen zijn arm en de hele tijd 'papa' roept. Ik kan nog steeds niet geloven dat hij terug is. Vanmorgen was ik nog een hoopje verdriet en ellende, en nu kan mijn geluk niet meer op. "Ik zal vertrekken dat jullie wat tijd met het gezin kunnen inhalen", zegt mama als ze haar schoonzoon ook verwelkomd heeft. Ik help nog mee om haar spullen te pakken en laat haar dan buiten. Als ik weer de woonkamer binnenkom zit Koen met Emma en Lucas naast hem in de zetel. Emma vertelt hem enthousiast over wat ze allemaal op school gedaan heeft en over de uitstapjes met Eden naar de speeltuin. Lucas zit erbij met een autootje, tegen Koen leunend. Ik krijg de glimlach niet meer van mijn gezicht. Ik plof neer langs Koens andere kant en kruip tegen hem aan. Nu besef ik het pas echt. Koen is terug. Ik ben niet meer alleen. Ik heb hem weer aan mijn zijde en ik ben gelukkiger dan ooit.