All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 1

Tineke

"Alfa 210 voor dispatch", klinkt er door de radio. "Alfa 210 luistert, over", reageer ik. "Begeef jullie naar de Molenstraat. Daar zou iemand een kind in een auto zien rijden hebben. Een grijze Volkswagen met nummerplaat 1, kilo, alfa, november, 1, 3, 7." "Dispatch, dat is begrepen. Wij gaan ter plaatse", zeg ik en leg de radio weer weg. "Een kind in een auto?", vraagt Koen. Ik knik. Koen rijdt tot bij de opgegeven straat. Als ik de auto zie rijden, zet Koen hem aan de kant. Er zit inderdaad een jongen achter het stuur. We stappen uit. "Awel, maat?", vraag ik. De jongen kijkt ons maar wat aan. "Wat is jouw naam?", vraag ik. "Seppe", antwoordt de jongen. "Hoe oud ben jij, Seppe?", vraagt Koen. "12", antwoordt hij. Hij lijkt het helemaal niet erg te vinden dat we hem tegenhouden. "12? Je mag pas rijden als je 18 bent en een rijbewijs hebt he", zeg ik. Hij haalt zijn schouders op. "Ik mag altijd van mama in de auto spelen", zegt hij. "Speel jij nog als je 12 jaar bent?", vraagt Koen. Hij knikt. "Dan zullen wij bij de mama is gaan horen he, en dan mag je met ons mee naar het bureau", zeg ik. De jongen komt uit de auto. "Waar woon jij?", vraag ik. "Daar, op nummer 12", zegt hij en loopt ons voor. Maar dan denkt hij te ontsnappen, maar Koen heeft hem snel genoeg bij zijn t-shirt vast. "Je moet niet gaan lopen", zegt hij zonder veel emotie in zijn stem. We gaan tot bij het huis waar de jongen woont en bellen aan. Ik kijk naar Koen. Hij geeft me een lief knipoogje en kijkt dan weer voor zich.

"12 jaar en al met de auto rijden", zucht Koen. "Tja, goed dat Emma nog maar 5 is", zeg ik. Hij grinnikt en knikt. "Tineke, ik vind echt dat je T. Baetens op je naamkaartje moet zetten", zegt Femke. "Mijn naam blijft Schilebeeckx he", zeg ik. Ze knikt. "Hoe laat hebben wij maandag bij jouw mama afgesproken?", vraagt Floor. Volgende week hebben we een familieuitstap gepland. We gaan met mijn familie en met die van Koen naar Centerparks voor een midweekje. Wij met de kindjes, Julie en Tim met hun dochtertje Ellie, Andy en Femke konden niet omdat Andy geen vrij kon krijgen dus gaan Floor en Tom in hun plaats mee - Floor als meter van het dochtertje van Julie - , Eden en Alessio, haar vriend, en mijn moeder en die van Koen. We hebben maandag allemaal bij mijn moeder afgesproken. "Tien uur. Het is redelijk lang rijden", antwoord ik. "Tien uur? Zo vroeg?", vraagt Koen. "Ja. Ons spook bonjourt ons vroeger uit ons bed he", reageer ik, doelend op Lucas die elke dag dat we thuis zijn vindt dat we om half negen - als we geluk hebben negen uur - moeten opstaan. Hij slaapt nog in een bed zoals een park, maar hij is al zo slim dat hij via de stoel die naast zijn bed staat eruit kan klimmen. Voor nog maar een jaar en vier maanden te zijn, is hij al behoorlijk slim en behendig, net zoals Emma was. Het praten is sinds wel vorige maand van Tenerife teruggekomen zijn goed op gang gekomen. Hij vraagt constant wat alles is door gewoon te wijzen en 'dat?' te vragen. Hij begrijpt al goed wat we zeggen en kan al 'ja' en 'nee' zeggen. Het is een super mooi en schattig kindje geworden, en nog steeds super aanhankelijk. Hij heeft echt het gezichtje van Koen gekregen, maar hij heeft mijn ogen en haarkleur. Ik kijk naar een foto die op onze bureau staat. Het is de mooiste gezinsfoto dat we hebben. Julie heeft hem getrokken toen ze bij ons op bezoek was. Koen en ik zitten naast elkaar in de zetel. Emma zit op mijn schoot en Koen heeft Lucas vast. We kijken alle vier lachend in de lens. We hebben hem daarna gekregen van haar op een groot canvas om op te hangen en we hebben hem nog is afgedrukt om hem bij ons op kantoor op onze bureau te zetten. Koen en ik werken nog een beetje verder tot de shift gedaan is. We nemen afscheid van iedereen op kantoor en vertrekken naar Koens moeder. Daar aangekomen, komen de kindjes meteen op ons afgevlogen. Lucas zat alweer bij oma op schoot maar vliegt nu in mijn armen. Nu gaat hij me waarschijnlijk het komende halfuur niet meer loslaten. We begroeten mijn schoonmoeder en gaan dan in de zetel zitten. "Hoe was het op het werk?", vraagt Anna. "Goed. We hebben een joyrider van 12 opgepakt en veel papierwerk gedaan", antwoord ik. "En ook een inbraak", voegt Koen eraan toe. Lucas zit aan mijn naamkaartje dat aan mijn uniform hangt te prutsen en als het uiteindelijk loskomt, steekt hij het in zijn mondje. Ik lach en pak het voorzichtig af van hem. Ik raap een speelgoedje van de grond - het ligt hier vol - zodat hij zich daarmee kan bezighouden. Emma is op Koen zijn schoot gekropen. We babbelen nog eventjes, maar tegen etenstijd vertrekken we naar huis. Koen en ik gaan ons eerst omkleden en daarna begin ik aan het eten. Dat is onze dagelijkse routine geworden. Emma komt me zoals wel vaker helpen in de keuken en Lucas blijft bij Koen in de woonkamer. Als het eten klaar is zet ik alles op tafel. "Schat, kom is kijken", zegt Koen als ik wil zeggen dat het eten klaar is. Ik loop naar de zetel en kijk over de leuning. Koen ligt neer in de zetel en Lucas is in zijn t-shirt gekropen. Ik lach. "Emma, kom is kijken waar broer zit", zeg ik. Ze komt naar me toe en ik pak haar op. Ze lacht als ze Lucas ziet zitten. Koen trekt zijn t-shirt omhoog zodat Lucas tevoorschijn komt. Ik zet Emma neer om hem te kunnen pakken. "Kom, klein spook", zeg ik en pak hem van Koens buik. Emma kruipt op haar stoel, ik zet Lucas in de zijne en Koen komt ook aan tafel.

"Zeg jij dag tegen zus en mama", zegt Koen tegen Lucas als het bedtijd is voor hem en zwaait naar ons. Emma ligt bij mij in de zetel en zwaait nu naar haat broertje. "Slaapwel, jongen", zeg ik. Lucas zwaait naar ons en wrijft dan moe in zijn oogjes. Koen brengt hem naar boven en Emma legt zich wat beter bij mij. Ik knuffel haar. "Mama ziet jou graag he", zeg ik. "Ik zie mama ook graag", reageert ze schattig. "Ik wil ook gaan slapen", zegt ze na een tijdje. Ze heeft na het eten de hele avond buiten gespeeld, ook een hele tijd met mij, dus het is logisch dat ze moe is nu. Ik breng haar ook maar naar boven. Bij haar gaat het een stuk sneller om haar in bed te leggen, dus Koen en ik komen samen weer beneden. Maar opeens grijpt hij me vast langs achter. Ik draai me om en kus hem terwijl hij me oppakt. Hij legt me neer in de zetel en komt naast me liggen. Ik leg me goed tegen hem aan en we zetten een programma op voor ons. Maar plots denk ik aan iets. "Liefje...", begin ik. "Ja", reageert Koen. Ik draai me om naar hem. "Gaan we eigenlijk ooit tegen Emma zeggen dat ik... niet echt haar mama ben?", vraag ik voorzichtig. "Ik was dat eigenlijk niet van plan, tenzij je daar anders over denkt", antwoordt hij. "Ik weet het niet. Langs de ene kant wil ik niet liegen tegen mijn kinderen... maar misschien wil ze haar echte mama dan leren kennen", zeg ik. "Dat denk ik niet, ze heeft het zo goed met jou. En als we het zouden zeggen, begrijpt ze het waarschijnlijk toch pas helemaal als ze 12 is dus we hebben nog 7 jaar om eruit te komen", zegt hij. Ik knik en glimlach. Ik draai me weer om naar de tv en Koen legt zijn armen wat steviger om me heen.