All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

BONUS: Melissa vertrekt

Hoihoi, als kleine verrassing heb ik bedacht om een paar bonus-stukjes te schrijven! Dat betekent dus dat ik stukjes ga schrijven die eerder vermeld zijn in het verhaal, maar niet geschreven zijn zoals bijvoorbeeld het moment dat Melissa vertrok bij Koen en hem achterliet met Emma. Als jullie nog verzoekjes hebben hoor ik het graag!
En nu over naar het eerste bonus-stukje: Melissa vertrekt.

Koen

Het irritante gepiep van de wekker wekt me uit mijn slaap. Met mijn ogen dicht tast ik op mijn nachtkastje tot ik het knopje van de wekker vind en het geluid stopt. Ik zucht maar zodra ik het lieve babygebrabbel van Emma hoor, ben ik meteen vrolijk. Ik had het nooit verwacht maar vader worden is het beste wat je kan overkomen. In Melissa naast mij komt er ook beweging. Ze ligt met haar rug naar me toegedraaid. Ik veeg het bruine gekrulde haar van haar schouder en druk er een kusje op. Melissa en ik waren nog niet zo lang samen toen ze zwanger werd van mij, maar we waren er beiden van overtuigd dat het meant to be is tussen ons dus zagen we geen probleem. Ondertussen is onze dochter, Emma, twee maanden en mijn geluk kan niet op. Melissa draait zich om en kijkt me met haar groene ogen aan. "Klaar om weer te gaan werken?", vraagt ze. Vandaag is mijn eerste werkdag sinds de geboorte van Emma. "Ik weet het niet... Ik ga mijn twee meisjes wel missen", antwoord ik. Ze glimlacht. "Het komt wel goed", stelt ze me gerust. "Gaat het lukken hier?", vraag ik op mijn beurt. "Tuurlijk", reageert ze. Na nog een kus stap ik uit bed. Ik loop naar het bedje van Emma, die kennelijk honger begint te krijgen. "Dag mijn lieve meid", zeg ik zacht tegen haar en pak haar uit haar bedje. Ik heb Melissa gisteren gezegd dat ik wel het eerste flesje van de dag zou geven en zij nog wat in bed kon blijven liggen. Ik loop naar beneden en met Emma op mijn arm maak ik het flesje. Ondertussen tuttert ze hevig op haar tutje maar als ze beseft dat er geen melk uitkomt spuwt ze het uit en begint te huilen. Gelukkig is de microgolf bijna klaar. Als de fles wat afgekoeld is geef ik mijn dochter haar flesje. Meteen begint ze gulzig te drinken. Vertederd kijk ik toe hoe ze haar melk opdrinkt. Ik kan niet beschrijven hoeveel ik van mijn dochtertje hou. Als de fles leeg is en ze flink haar boertje gelaten heeft ga ik weer naar boven. Melissa slaapt weer en Emma slaapt ook tegen dat ik haar weer in haar bedje leg. Ik druk nog voorzichtig een kusje op Melissa's voorhoofd en ga dan mijn uniform aantrekken.

Als ik 's avonds weer thuiskom, zie ik de auto van Melissa niet op de oprit staan. Vreemd. Misschien is ze even naar de winkel? Ik open de voordeur en loop de gang in. Het valt me niet op dat al Melissa's schoenen en jassen weg zijn, maar als ik in de woonkamer kom merk ik wel dat er heel veel spullen weg zijn. Correctie: dat Melissa's spullen weg zijn. Paniek bekruipt mijn lichaam. Wat is hier in godsnaam gebeurd? Ik denk meteen aan een inbraak en dat ze Melissa meegenomen hebben, maar waarom is haar auto dan ook weg en zijn al mijn spullen er nog? Maar dan hoor ik Emma. Eerst denk ik dat ik het me verbeeld maar als ze nog een geluidje maakt, loop ik naar haar park. Daar tref ik haar aan, slapend. Wat bezielt Melissa om haar hier zomaar alleen te laten?! Mijn blik schiet doorheen het huis, op zoek naar antwoorden. "Melissa!", roep ik. Geen antwoord. Mijn ogen vallen op een briefje de tafel. Ik loop erheen en te erg in paniek lees ik het maar diagonaal terwijl het langzaam tot me begint door te dringen. Melissa is niet naar de winkel of ontvoerd. Ze is vertrokken. 'Ben hier niet klaar voor. Ik kom niet meer terug', staat op het briefje. Ik voel het licht worden in mijn hoofd terwijl ik het briefje weer neerleg. Ik probeer goed in en uit te ademen zodat ik hier niet flauwval en tast naar mijn gsm in mijn broekzak. De eerste persoon die in me opkomt is Tineke. Ik zoek haar nummer en bel. Tuut. Tuut. Tuut. Dan gaat de telefoon over. "Hoi!"

Tineke

"Melissa is weg", hoor ik Koen meteen na mijn korte begroeting zeggen. Hij is in paniek, dat hoor ik meteen. Ik frons mijn wenkbrauwen. "Hoezo Melissa is weg?", vraag ik terwijl ik al rechtsta uit de zetel. Er is iets goed mis, dat weet ik nu al. "Ja, ze... ze is weg. Ik... ik kwam thuis en..." Hij komt moeilijk uit zijn woorden. "Koen, rustig. Ik kom naar daar", zeg ik hem. "Ja", zegt hij zacht. "Tot seffens. Ik ben er direct", zeg ik nog en leg af. Ondertussen ben ik al naar de gang gelopen om mijn schoenen aan te trekken. Ik pak mijn autosleutels en loop meteen de deur uit. Er echt is iets goed mis bij Koen. Melissa is weg, zou dat betekenen dat ze vertrokken is? Ik hoop alleen maar dat Koen rustig wordt en geen domme dingen doet en dat Emma oké is. Ik moet toegeven dat ik Melissa nooit gemogen heb, ook al heb ik haar nog niet echt ontmoet. Misschien komt dat doordat Koen iets meer voor me begint te betekenen dan gewoon een vriend. Ik was wel super blij voor Koen dat hij papa werd en Emma is echt een schat van een kindje, maar ik had maar wat graag in Melissa's schoenen gestaan toen. In no-time ben ik bij Koen. Ik stap uit mijn auto en ren naar de voordeur waar ik aanbel. Het duurt eventjes, maar na een tijdje gaat de deur open. Het is Koen. Zo te zien is hij al gekalmeerd en lijkt nu eerder wanhopig en verdrietig dan in paniek. "Ze is weg", zegt hij alleen maar. Ik hoor de krak in zijn stem. "Sorry, jij was de eerste die in mij opkwam om te bellen. Ik wou je niet storen...", zegt hij nog voor ik iets kan zeggen. "Hey, dat is toch niet erg. Je weet toch dat je mij altijd mag bellen", stel ik hem gerust. "Kom, we gaan naar binnen", zeg ik. Hij knikt en gaat opzij voor me. Tot mijn opluchting ligt Emma vredig te slapen in haar park. Koen zakt in de zetel. Ik ga naast hem zitten. "Wat is er gebeurd?", vraag ik. "Ik weet het niet... ik..." Hij zucht. "Toen ik thuiskwam was alles van Melissa ineens weg. Emma was hier alleen en dit lag op tafel", hervat hij zijn zin en geeft me een briefje. 'Ben hier niet klaar voor. Ik kom niet meer terug.' Melissa is dus echt vertrokken. "Ze is weg", zegt Koen nog een keer. Ik zie zijn ogen glazig worden. Ik ga met mijn hand over zijn rug. "Hey, kom is hier", zeg ik. Hij gaat in op mijn verzoek en slaagt zijn armen om me heen. Het is nu misschien niet op zijn plaats, maar ik geniet van zijn knuffel. Het duurt lang voor hij me loslaat. "Wat moet ik nu doen?", vraagt hij. "Ik kan toch niet alleen voor een kindje zorgen?" Ik zucht nadenkend. "Ik denk dat dat zal moeten", zeg ik voorzichtig. Doelloos staart hij naar de grond. Mijn hart breekt door hem zo te zien. "Maar je moet het niet alleen doen", vervolg ik. "Ik ben er zeker van dat je mama je met alle plezier zal helpen en op Julie zal je zeker kunnen rekenen", vertel ik. "En ik ben er ook voor jou." Hij kijkt me aan en knikt zachtjes. "Het komt wel goed. Jij kan dit. Jij bent de beste papa die ik ken", vertel ik hem. Een zwak glimlachje verschijnt om zijn lippen. Niet dat ik ervaring heb met kinderen, maar ik ben ervan overtuigd Koen te helpen. Ik doe alles voor hem. Langzaam welt er een traan op uit zijn ooghoek. Zijn hart is gebroken. Logisch als je door je vriendin plots zomaar achtergelaten wordt. Hij kijkt me nog steeds aan. In gedachten zie ik al voor me hoe ik mijn handen op zijn wangen zou leggen, me naar hem toe zou buigen en hem zou kussen. Wat zou ik dat graag doen. Ik zou hem beloven dat ik nooit van zijn zijde zou wijken en we samen als mama en papa voor Emma zouden zorgen. Ik zou zijn hart weer heel maken. Maar ik doe het niet. Na dit alles is het wel te verwachten dat hij nu geen relatie meer wil. Zijn vertrouwen in de liefde heeft een flinke deuk gekregen en hij heeft zijn handen al vol met Emma. Ik moet er nu voor zorgen dat ik er kan zijn voor hem en hem helpen als het nodig is. Meer kan ik niet doen. "Bel anders naar je mama", stel ik voor. In werkelijkheid zijn er maar een paar tellen voorbij gegaan. "Ja, dat zal ik doen", zegt hij en neemt zijn gsm. Hij staat recht en loopt naar de keuken. Even later komt hij terug naast me zitten. "Ze komt naar hier", zegt hij. "Da's goed", reageer ik. Dan begint Emma te huilen. Koen glimlacht bij het horen van zijn dochter en staat weer recht. Hij loopt naar het park toe en pakt haar op. "Ja, schatje. Papa gaat jouw flesje maken", zegt hij zacht. Het ziet er zo lief uit. Koen gaat het geweldig doen als papa. "Wil jij haar even pakken? Dan zal ik haar flesje gaan maken", stelt hij voor. Ik lach en knik instemmend. Hij legt haar in mijn armen en geeft me haar tutje voor hij naar de keuken loopt. "Papa komt direct terug, meisje. Nog eventjes geduld", spreek ik haar toe en probeer haar haar tutje te geven.

Koen

Vanuit de keuken kijk ik naar Tineke en Emma. Tineke wiegt haar zachtjes heen en weer en stopt het tutje voorzichtig in haar mondje. Als ze er op begint te tutteren is ze even stil en kijkt ze Tineke aan. Maar na een paar tellen begint ze weer te huilen dus gaat ze verder met het wiegen. Ik betrap mezelf erop dat ik sta te glimlachen en opeens besef ik hoe bijzonder Tineke eigenlijk is. Het is ontzettend lief dat ze meteen hierheen gekomen is om me te kalmeren en te helpen. Ze wil me zelfs helpen met Emma, en daar ben ik haar heel dankbaar voor. Op dit moment ziet de toekomst er nogal doelloos uit voor mij. Ik heb geen flauw idee hoe ik in godsnaam alleen een kind moet opvoeden, maar langs de andere kant ben ik er nu uit wat mijn gevoelens voor Melissa echt waren. Ping! Het flesje van Emma is klaar en dat is maar goed ook want ze begint ongeduldig te worden. Ik loop weer naar de woonkamer waar ik bij Tineke in de zetel ga zitten. Ze legt Emma weer in mijn armen en als het flesje wat afgekoeld is geef ik het haar. "Eigenlijk zag ik Melissa niet meer graag", zeg ik. "Ik zat zo op die roze wolk van dat ik papa zou worden dat ik maar gewoon bij haar bleef en dacht dat ik nog van haar hield", ga ik verder. "Dat snap ik. Een kindje krijgen lijkt me het beste wat je kan overkomen", reageert Tineke. "Dat is het zeker", bevestig ik. "Dan is het misschien niet slecht dat je Emma nu helemaal voor jezelf hebt", zegt ze. Zo had ik het nog niet bekeken. Ik hield niet meer van Melissa. Als we uit elkaar zouden gegaan zijn, had ik Emma moeten delen met haar. Nu heb ik mijn dochter alleen voor mezelf. Ik glimlach. "Ja, nu heb ik haar voor mezelf", zeg ik. "Stel het je eens voor. Vader en dochter lopen door de speeltuin", zegt Tineke, wat me breder doet glimlachen. "Probeer het positief te bekijken", moedigt ze me aan. Ik knik. Ik stel het me weer voor. Vader, dochter. En Tineke. Op dit moment heb ik het gehad met liefde en relaties, ik ben nog niet klaar om een nieuwe relatie aan te gaan. Maar misschien, heel misschien, kan Tineke Melissa's plaats ooit innemen en ons gezinnetje weer compleet maken.