All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 22

Tineke

Na het park zijn we bij Floor langs geweest. Ze was blij om te zien dat Koen gezond en wel teruggekomen was. Thuis hebben we gezocht naar wanneer we een keertje naar Disneyland konden gaan. Ik had het idee om met Nieuwjaar te gaan met de familie of met de collega's. Het vuurwerk daar moet dubbel zo geweldig, en romantisch, zijn. We zouden later beslissen wie we mee zouden vragen en of het kon met nieuwjaar. Nu willen we liever gewoon de zetel in en er de rest van de dag niet meer uit komen. Na het eten trekken de kindjes het niet zo lang meer. Ze zijn bekaf van te spelen in de speeltuin vandaag dus willen ze allebei vroeg hun bedje in. Als ik terug naar beneden kom als ik Lucas of een verhaaltje voorgelezen heb, is Koen aan het bellen. Ik loop naar de keuken en ruim de rommel van het koken nog wat op, tot Koen naast me verschijnt. "Ik heb naar de psycholoog gebeld", zegt hij. "Dat is goed. Wanneer kan je gaan?", vraag ik. "Overmorgen", antwoordt hij. "Da's goed. Het zal deugd doen om erover te kunnen praten", zeg ik en ga voor hem staan. Hij trekt me tegen zich aan en kijkt me liefdevol aan. Ik slaag mijn armen rond zijn nek terwijl zijn hoofd dichterbij komt. Uiteindelijk raken onze lippen elkaar. Net zoals vanmorgen pakt hij me op voor we opnieuw kussen.

Een tijdje later liggen we half uitgekleed in de zetel te kussen. Opeens stopt hij en kijkt me aan. "Dit heb je ook gemist zeker?", vraagt hij. Ik grinnik. "Ja, eerlijk gezegd wel", antwoord ik. Hij glimlacht schattig en wrijft met zijn duim over mijn slaap voor hij me weer kust. Dit heb ik inderdaad gemist.

De volgende ochtend word ik wakker in de armen van Koen. We zijn gisteren nog verhuisd naar onze slaapkamer. Als ik me voorzichtig anders leg zie ik dat Koen nog slaapt. Ik laat hem maar rustig slapen zodat hij de gemiste uren kan inhalen. Gisteren was allesinds een geslaagde avond, dus hij zal wel goed slapen. Ik sluit mijn ogen ook weer, maar val niet meer in slaap. Ik denk weer aan Koens idee over Disneyland. Ik stel me al voor hoe we samen met de kindjes voor het kasteel zouden staan. Ik kijk er nu al naar uit, en ik hoop zo dat we zo snel mogelijk kunnen gaan. Ik schrik even als Koen zijn arm beweegt. Even denk ik dat hij wakker wordt, maar aan zijn rustige ademhaling te horen slaapt hij nog steeds. Hij heeft zijn andere arm ook rond me heen geslagen. Zijn armen zijn nog steeds de veiligste plek voor mij. "Als ik in jou armen lig kan er toch niks gebeuren?" Ik herinner me een zinnetje dat ik zei toen er ingebroken werd hier, lang voor Lucas geboren werd en toen Koen en ik net samen waren. Ik heb me twee maanden lang niet zo veilig gevoeld als nu.
Het duurt nog een tijdje voor Koen wakker wordt, en vreemd genoeg komen de kindjes ons niet uit ons bed sleuren. Maar als Koen wakker wordt, kus ik hem een goeiemorgen. "Wat wil je vandaag doen?", vraag ik als hij wat meer wakker is. "Ik weet het niet. Misschien kunnen we is langsgaan bij jouw mama. Ik wil haar graag bedanken om die twee maanden hier te blijven en voor jullie te zorgen", reageert hij. Ik glimlach. Hij is zo lief. "Ja, is goed", stem ik in. Maar dan wordt onze rustige ochtend verstoord door Emma en Lucas die binnenkomen. Ze klauteren op het bed - Lucas heeft iets meer hulp van mij nodig - en komen bij ons liggen. "We gaan naar oma Léah vandaag", zegt Koen. "Ja!", roept Lucas blij. "Papa, ik ga mijn tuttie aan de Sint geven deze nacht", zegt Emma opeens. Vandaag is het 5 december, dus morgen is het Sinterklaas. Verbaasd kijkt Koen me aan. Ik glimlach. Emma draagt haar tutje nog steeds overal mee naartoe. Ik ben best wel trots op haar dat ze het achter zich wil laten. "Ja?", vraagt Koen. Emma knikt overtuigend. "Dat vind ik super flink", zegt hij. Emma lacht. "Mijn tuttie!", zegt Lucas en houdt fier zijn tutje omhoog. "Ja, schat, jij mag jouw tuttie nog bijhouden", zeg ik en knuffel hem. Mijn lieve jongen. We blijven nog een tijdje in bed voor we alle vier opstaan. Het is een gedoe om Emma en Lucas aangekleed te krijgen, ze zijn namelijk nogal hyper, maar als zij klaar zijn kunnen Koen en ik ons rustig klaarmaken. Beneden ontbijten we. Na het ontbijt verdwijnt Emma naar de gang. Even later komt ze terug met vier schoenen: een van Lucas, een van haarzelf, een van mij en een van Koen. Ik kijk naar Koen en zie hem grinniken. Emma zet de vier schoenen naast elkaar op de mat aan de tv. "Wat ben je aan het doen, Emmatje? De Sint kom toch deze nacht pas", grinnikt Koen. "Ik ga mijn schoen zetten!", reageert ze. Ze komt weer naar de tafel gelopen. "We zullen deze avond alles klaar zetten", beloof ik haar. "Nee, nu!", jammert ze. "Nee, meisje, we moeten nog eerst naar oma he. Dan kan je daar jouw schoen ook klaarzetten." Hierdoor lijkt ze tevreden. Ze strekt haar armpjes dus zet ik haar op mijn schoot. Als we gedaan hebben met eten kruipen we de zetel in, want de kindjes willen Winnie De Poe kijken. Ik lig tegen Koen aan met mijn hoofd half in zijn borstkas gedrukt. Ik adem zijn geur in en glimlach onbewust. Hij is echt het allerbeste wat me ooit overkomen is.