All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 9

Koen

De volgende morgen word ik wakker van iemand dat met mijn haar speelt. Ik open mijn ogen en zie dat het Tineke, natuurlijk, is. "Goeiemorgen", zeg ik en trek haar tegen me aan. "Goeiemorgen, liefje", antwoordt ze en drukt een kusje op mijn wang, waarop ik haar op haar lippen kus. Dan besef ik opeens dat de wekker niet afgelopen is. "Hoe laat is het?", vraag ik geschrokken. "Ik heb de wekker afgezet, we zijn nog op tijd", stelt Tineke me gerust. "Ik was al wakker en ik dacht dat het iets leuker was om zo wakker te worden dan met de irritante stem van de nieuwslezer", legt ze uit. "Ben je al lang wakker?", vraag ik. "Al eventjes", reageert ze. "Niet goed geslapen dan?" "Niet geweldig, nee." Ik druk een kus in haar haar. "Maar goed, we zullen maar op staan", zucht ze en kruipt recht. Ik volg haat voorbeeld. We lopen samen de kamer uit en gaan ons aankleden. Dan ga ik Emma wakker maken, terwijl Tineke nog wat werk heeft in de badkamer. Ik loop Emma's kamer binnen. Ze ligt nog heerlijk te slapen. Ik ga op de rand van haar bedje zitten en maak haar voorzichtig wakker. Als ze wakker is kruipt ze met haar slaapkopje op mijn schoot. "Waar is mama?", vraagt ze. "Mama is broer gaan wakker maken", antwoord ik. "Ik ook", zegt ze en wrijft in haar oogjes. "Wil jij broer ook gaan wakker maken?", vraag ik. Ze knikt. "Dan zullen we is gaan kijken", zeg ik en zet haar op de grond. We lopen haar kamer uit en gaan die van Lucas binnen. Tineke zit op de rand van zijn bedje. Lucas is net wakker aan het worden en kijkt ons aan. Emma kruipt bij haar broer in bed en Tineke komt naast mij staan. We kijken toe hoe de kindjes eventjes een broer en zus-momentje hebben. Het is zo schattig. Emma komt uiteindelijk weer naar me toe en Tineke gaat Lucas uit zijn bed halen. Als de kindjes aangekleed zijn, lopen we naar beneden. Daar ontbijten we met z'n vieren en maken ons dan vertrekkensklaar. Niet veel later zetten we de kindjes af bij mijn moeder. Lucas heeft het weer moeilijk om Tineke los te laten, maar uiteindelijk stappen we met z'n tweeën weer in de auto en rijden we verder naar het politiebureau. "Goeiemorgen", zeggen Floor en Femke in koor als we binnenkomen. "Goeiemorgen", reageer ik en Tineke glimlacht. Tom en Robin en Obi en Aziz zijn al op patrouille en Eric en Brigitte zijn al volop bezig aan een zaak in hun kantoor volgens Femke. "Koffie?", vraagt Tineke. "Graag", antwoord ik. "Wij ook!", roept Femke voor ze naar de keuken loopt. Ik start de computer op maar volg Tineke dan naar de keuken. Geen idee waarom maar ik heb even nood aan een kusje van haar. Ik slaag langs achter mijn armen rond haar middel en leg mijn hoofd op haar schouder. Ze glimlacht en terwijl de eerste tas volloopt draait ze zich om zodat ik haar kan kussen. Ik sluit haar helemaal in mijn armen en zij slaagt haar armen rond mijn nek. Op het moment dat de kus iets intenser wordt, horen we iemand zijn of haar keel schrapen. Het is Eric. "Het is hier gezellig precies", lacht hij. Tineke laat me los en gaat verder met de koffie. "Seg, vinden jullie ook niet dat de chef heel nerveus is de laatste tijd?", vraagt Eric en trekt de kast open op zoek naar eten. "Ja, eigenlijk wel", reageert Tineke. Nu hij het zegt. De chef doet inderdaad een beetje vreemd. Als er een team op interventie vertrekt zegt hij altijd dat we voorzichtig moeten zijn, wat hij anders zelden doet, en hij gedraagt zich soms wat nerveus. Soms horen we hem in zijn kantoor discussiëren met iemand aan de telefoon maar niemand weet wat er aan de hand is. "We zullen het wel horen als er iets is zeker", mompel ik. Eric en Tineke stemmen knikkend in. "Jij hebt honger precies", zegt Tineke als Eric een heel pak koekjes uit de kast pakt. "Dat is ook voor Brigitte. Een beetje motivatie", grinnikt hij. "Is ze terug zwanger?", grap ik. "Laat ons hopen van niet", reageert Eric en loopt de keuken weer uit. "Zo lang ik niet terug zwanger word is het goed", zegt Tineke. We zijn het er over eens dat twee kinderen meer dan genoeg is, dus is een nieuwe zwangerschap niet echt het plan. Al zouden we wel blij zijn als het toch moest gebeuren. We gaan verder met de koffie. Tineke gaat de tassen van Floor en Femke geven en ik ga met die van ons naar onze bureau. We zetten ons in onze bureaustoelen en beginnen aan ons werk. Maar na een tijdje valt mijn oog op een foto van de kindjes. Ik staar er eventjes naar. "Door ernaar te staren gaan ze hier niet opeens binnenlopen hoor", zegt Tineke. Ik kijk haar aan. "Spijtig genoeg niet, nee", reageer ik.

We zijn een tijdje op patrouille als we een oproep van dispatch krijgen. "Dispatch voor alfa 210", komt er uit de radio. Tineke neemt hem vast en antwoordt. "Alfa 210 luistert, over." "Begeef jullie asap naar de Merellaan 38, stille oproep." Mijn blik schiet naar Tineke. Zij schrikt ook. Mijn moeder woont in de Merellaan op huisnummer 38. "Dispatch, wij gaan ter plaatse", reageert ze in de radio. "Schat, rustig. Voor hetzelfde geld was het Lucas die met de telefoon aan het spelen is", probeert Tineke me gerust te stellen. Ze ziet dat ik me aan het opjagen ben. Ik reageer niet echt. Volgens mij was het niet Lucas of Emma. Er is iets aan de hand, ik voel het.