All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 28

Koen

Tineke is aangereden. Tineke is aangereden en de chauffeur heeft vluchtmisdrijf gepleegd. De hele tijd dat ik in het ziekenhuis aan het wachten ben is dat het enige waar ik aan kan denken. De dokter zei wel dat het niet ernstig leek, maar je weet nooit wat er inwendig allemaal aan de hand is. Als er dan uiteindelijk een dokter naar me toekomt, blijkt het inderdaad niet zo erg te zijn, maar het dringt niet echt tot me door. De dokter brengt me tot bij de kamer van Tineke. Als ik naar binnen loop zie ik haar in bed liggen. Ze is wakker en lijkt opgelucht om mij te zien. "Hoi", zegt ze droog. "Hey", reageer ik zacht. "Dit is karma voor die twee maanden", grinnikt ze. Hoe kan ze deze situatie grappig vinden? Onder de indruk kijk ik haar dan ook aan. "Hoezo kan jij hiermee lachen? Je bent aangereden", zeg ik verbaasd. "Liefje, als we met alles dat we meegemaakt hebben zouden blijven zitten, zou het niet goed komen met ons", reageert ze. Ze heeft wel gelijk, maar ik ben niet overtuigd. "Het is toch ook niet erg? Alleen maar een lichte hersenschudding en een zwaar gekneusde pols", zegt ze als ze het merkt. "Gelukkig is het dat maar. Ik had die kerel iets aangedaan als het erger geweest was", reageer ik. Ze brengt haar hand omhoog, die van de arm die niet in een braze zit, en laat haar duim over mijn wang glijden. "Ik ben er nog", zegt ze zacht. "Onkruid vergaat niet", vervolgt ze. "Hoezo onkruid?", vraag ik en neem haar hand vast. "Jij bent de mooiste bloem ter wereld", zeg ik, me ervan bewust hoe cliché dat klinkt. Zij beseft het ook en begint te lachen. Ik lach mee. Ze schuift op, een teken dat ze wil dat ik naast haar kom liggen. Ik ga graag in op haar verzoek en eenmaal ik lig kruipt ze tegen me aan. "Wat heb je aan de kindjes verteld?", vraagt ze. "Nog niks. Ik heb naar jouw mama gebeld om het verhaal te doen en om te vragen of ze wat langer konden blijven", antwoord ik. "Maar ik heb ze daarnet even een sms'je gestuurd om te zeggen dat alles oké was en het niet zo erg was", vervolg ik. "Dat is lief", reageert ze. "Hoe is het met dat kindje?", vraagt ze. Nu pas herinner ik me weer dat dit alles gebeurd is omdat Tineke een kind over straat zag lopen. "Je... euh... hebt zijn leven gered", reageer ik. "Echt?", vraagt ze. "Ja. Als jij er niet geweest was, was hij aangereden", zeg ik. "Dan is het toch niet voor niks geweest", zegt ze onder de indruk. Ik trek haar voorzichtig wat dichter tegen me aan, bang om haar pijn te doen, en druk een kusje op haar hoofd. Ik hoor hoe haar ademhaling vertraagd, en uiteindelijk merk ik dat ze in slaap gevallen is.

Tineke

Als ik op Koens borst weer wakker word, komt dat door de deur die open en dicht ging. Ik zie mijn moeder, broer en de kindjes binnenkomen. Ik glimlach. Ik ga weer van Koen af zodat hij kan rechtstaan. Emma loopt naar hem toe en laat zich door hem oppakken. "Mama, waarom lig je in het ziekenhuis?", vraagt ze. Maar dan begint Lucas op Andy's arm ongeduldig te worden. Hij zet hem op mijn schoot terwijl Koen aan Emma probeert uit te leggen waarom ik hier ben, zonder echt te vermelden dat ik aangereden ben. "Mama, wat is dat?", vraagt Lucas en tikt zachtjes met zijn vingertje op mijn braze rond mijn arm. "Mama heeft een beetje pijn aan haar arm en zo heb ik geen pijn meer", vertel ik hem. "Heb je geen pijn, meisje?", vraagt mama en komt naast me op het bed zitten. "Wat hoofdpijn en mijn pols is gekneusd maar voor de rest ben ik oké", antwoord ik. "Wie heeft het gedaan?", vraagt Andy. "De bestuurder heeft vluchtmisdrijf gepleegd", reageert Koen. Emma heeft ondertussen zijn gsm uit zijn broekzak gevist. Hij laat haar maar doen. "Wel een timing he, zusje. Het is bijna kerstmis en we gaan naar Disneyland", zegt Andy. "Ja! Disneyland!", roept Lucas meteen met zijn armen in de lucht. Ik lach. "Tegen dan is dat zo goed als genezen", verzeker ik hem. "Heb je de dokter al gezien?", vraagt mama. "Toen ik net op de kamer lag even en hij zei dat hij nog terug zou komen maar tot nu toe heb ik hem niet meer gezien", vertel ik. Emma is ondertussen tegen Koen aan het vertellen over wat ze op school gedaan heeft. Lucas leunt tegen me aan. Nu ik hier zo zit besef ik hoe veel geluk ik gehad heb. De kans bestond dat ik mijn kinderen nooit meer gezien had... "Mijn lieve jongen", zeg ik zacht tegen Lucas en druk een kusje op zijn hoofdje. "Lieve mama", herhaalt hij. Helemaal vertedert kijk ik naar hem. Hij is al even lief als zijn papa.

Gelukkig mag ik vandaag al naar huis. Ik zag het echt niet zitten om nog langer hier te blijven. Rusten doe ik toch beter thuis, bij Koen. Ik mag nog een week niet werken met mijn pols, en eerlijk gezegd vind ik dat niet zo erg. Hij doet echt pijn en ik vind het gek dat hij niet gebroken is. Maar omdat ik moet en zal rusten van Koen, gaat hij de kindjes elke dag naar mama brengen. Andy heeft ook beloofd om vaak langs te komen en hij ging Eden meebrengen. Toen ik hem zei dat ik echt geen babysit nodig had zei hij: "dan heb je iemand om tegen te zeuren dat je niet mag gaan werken." Daar gaf ik hem gelijk in. Maar eenmaal thuis was ik blij dat ik de zetel kon gaan liggen en daar duurde het ook niet lang meer voor ik weer indommelde.

Koen

Tineke slaapt alweer en de kindjes zijn rustig aan het spelen. Op dat vlak hebben we echt geluk. Emma en Lucas zijn zo'n rustige kindjes. Ze kunnen zich perfect in stilte bezighouden maar ze kunnen zich ook helemaal uitleven natuurlijk. Ik ruim ondertussen wat op en begin aan het eten. Ook laat ik even Tinekes familie en de mijne weten dat het niet ernstig was en dat we alweer thuis zijn. Tineke slaapt door tot het eten klaar is. Als ze wakker is kruipt Lucas bij haar. "Dag jongen", zegt ze. "Komen jullie eten?", vraag ik en loop naar de zetel. "Heb je eten gemaakt?", vraagt Tineke. "Ja, met een hand gaat dat moeilijk he", antwoord ik en pak Lucas op. Emma is al in haar stoel gekropen en ik help Lucas in de zijne. Tineke komt nog half slapend naar me toe gewandeld en knuffelt me. "Je bent zo lief", zegt ze. Ik druk een kusje op haar haar. We gaan aan tafel zitten. "Ik heb ondertussen iedereen laten weten dat alles in orde is en dat je thuis bent", zeg ik na een tijdje. Ze knikt. "Ik denk dat ik iedereen serieus laten schrikken heb", zegt ze. "Dat denk ik ook. Maar je bent nu wel de held van die moeder en dat kindje", reageer ik. Ze knikt zachtjes. "Nu is het hopen dat zij geen kartonnen pancard komt pikken", grinnikt ze. Ik lach en knik. Na het eten besluit Tineke iets makkelijkers aan te gaan doen, maar als ik alles aan het afruimen ben, hoor ik haar stem van boven komen. "Liefjee?"
"Ja?", reageer ik. "Wil je even komen helpen?", vraagt ze. "Ja", zeg ik, maar met fronsende wenkbrauwen loop ik de trap op. "Helpen met wat?", vraag ik als ik de badkamer inloop. "Het doet te veel pijn aan mijn pols om mijn t-shirt over mijn hoofd te trekken", antwoordt ze. "Dus ik moet je helpen uitkleden?", vraag ik. Ze knikt. "Ah... ja...", reageer ik. "Dat heb je al vaker gedaan he", zegt ze. "Ja, ja, vaak genoeg", mompel ik. Ze lacht, en als we klaar zijn hebben we allebei buikpijn van het lachen. Dat uitkleden gebeurt normaal gezien bij iets heel anders, dus was het nu een beetje raar en Tineke heeft zich in allerlei bochten moeten wringen zodat haar kleren uit raakten en haar pols niet bezeerd werd. "Aankleden kan ik zelf", zegt Tineke terwijl ze de tranen van het lachen uit haar ogen veegt. Ik knikt terwijl ik hetzelfde doe en draai me om naar de deur. "Dit is vanaf nu elke dag tot dat ik minder pijn heb he", waarschuwt ze me. "Ja, maar als dat altijd zo plezant is, is det geen probleem", reageer ik. Beneden vraagt Emma me om Mickey Mouse te kijken. Eden en mijn schoonmoeder hebben onze kinderen kennis laten maken met Mickey Mouse Clubhuis. Een kwestie ze een beetje warm te maken voor Disneyland binnenkort. Dus inplaats van Winnie de Poe willen ze nu constant dat kijken. Ik zet de tv op voor hen en ruim dan verder de keuken op. Als ik bijna klaar ben hoor ik Tineke de trap af komen. Ze komt recht naar de keuken en komt achter me staan. Ze slaat haar armen rond me heen en leunt tegen mijn rug. "Dankjewel, liefje", zegt ze. Ik draai me voorzichtig om. "Waarom?", vraag ik en ga met mijn hand door haar zachte haar. "Voor alles en om zo lief te zijn", antwoordt ze. Ik glimlach en kus haar. Na de kus blijven onze voorhoofden tegen elkaar leunen. "Voor mijn vrouw doe ik toch alles?", zeg ik zacht. Ze glimlacht breed en drukt haar lippen nog een keer op de mijne. "Kruip maar in de zegel bij Emma en Lucas. Ik doe hier nog eventjes voort", zeg ik. Ze knikt en loopt weer de keuken uit. Ik zie hoe de twee kindjes meteen bij haar willen komen zitten. Het doet me zo veel plezier dat ons gezinnetje zo sterk aan elkaar hangt. De kindjes zijn dol op elkaar en ons en wij op hen. Ik herinner me weer hoe onzeker Tineke was toen Lucas naar huis mocht, maar ze is echt de beste mama die ik voor mijn kinderen kon wensen.