All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 20

Koen

Ik kom de trap afgelopen. Ik heb net een heerlijke douche genomen na het heerlijke eten van Tineke. Wat heb ik dat gemist, zo met z'n vieren gezellig aan tafel zitten tijdens het eten. De kindjes waren er niet bepaald blij mee dat ik een douche wou nemen, ze zijn de hele dag niet van mijn zijde geweken, net zoals Tineke. Het verbaast me hoe groot Lucas op twee maanden tijd geworden is, en Emma is ook heel wat veranderd. Maar tegelijk zijn het nog steeds mijn dezelfde lieve kinderen, en ik heb hen zo ontzettend hard gemist. Ik loop naar de keuken waar Tineke staat en slaag mijn armen langs achter om haar heen. Wat ben ik blij dat ik dat weer kan, dat ik haar weer in mijn armen kan nemen en kan kussen, haar mooie glimlach weer kan bewonderen. Dat heb ik het meeste gemist van alles, en ik voel me zo schuldig over wat ik haar aangedaan heb door weg te gaan. "Ik ben zo blij dat ik je terug heb", zeg ik. Ze stopt meteen met wat ze bezig is en draait zich om. Ze neemt mijn hooft tussen haar handen en drukt haar lippen op de mijne. "Ik ook", reageert ze na een lange kus. "Maar is alles oké met jou? Want Floor en Eric zijn hier in zo'n erge toestand toegekomen", zegt ze bezorgd. Haar bezorgdheid heb ik ook gemist, maar de glimlach verdwijnt van mijn gezicht. "Lichamelijk heb ik niks...", zeg ik. "Maar het was verschrikkelijk", vervolg ik zachter. "Kom", zegt ze en neemt mijn hand vast. Ze trekt me mee naar de zetel. "De commissaris heeft mij contactgegevens gegeven van een psycholoog", zeg ik. "Bel morgen maar", zegt Tineke. Ik haal mijn schouders op. Heb ik echt een psycholoog nodig. "Jawel. Liefje, het is echt niet niks wat je meegemaakt hebt en het zal goed doen om erover te praten. Neem dat maar aan van mij", vertelt ze. Ik zucht. "Ik ben ook naar een psycholoog geweest", verklaart Tineke. Verrast kijk ik haar aan. Had ze het dan echt zo zwaar? "Waarom?", vraag ik. "Ik kon het gemis niet aan. Andy dacht dat ik... depressief aan het worden was en ik kreeg zelfs een paniekaanval. Ik werd voor het minste boos op iedereen", legt ze uit. Wat heb ik haar aangedaan? "Ik heb zelfs een keer op Emma geroepen, zonder dat het nodig was. Ik had er meteen spijt van dus heb ik sorry gezegd en haar een knuffel gegeven. Maar die psycholoog heeft mij echt geholpen, dus bel morgen alsjeblieft want ik wil niet dat jij hetzelfde mee zou maken", vertelt ze. Ik knik. Ik doe het voor haar. "Ja, ik zal morgen bellen", stel ik haar gerust. Emma en Lucas kruipen weer bij ons in de zetel. "Papa, waar was je eigenlijk?", vraagt Emma. "Papa moest eventjes weg voor het werk, maar ik ben terug nu he en ik ga nooit meer zo lang weg", reageer ik. Ze knikt. Ik kijk naar Tineke en zie haar glimlachen. "Zijn ze Winnie de Poe al beu gekeken?", vraag ik Tineke maar de kindjes worden meteen enthousiast. Ze hoeft geen antwoord meer te geven. Ze staat recht om een dvd in te steken. Er is wat gewroet voor nodig om in de zetel te gaan liggen, want zowel Tineke als de kindjes willen zo dicht mogelijk tegen me aan liggen. Uiteindelijk vindt iedereen een plekje en kan het Winnie De Poe-avondje beginnen.

Als Emma en Lucas naar bed zijn, begint de hele film van de afgelopen twee maanden weer te spelen in mijn hoofd. Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd in mijn handen rusten, maar dat maakt het nog erger. Ik zie alles weer voor me, in het bijzonder hoe ze Floor toegetakeld hebben en Eric buiten gejaagd hebben. Het was verschrikkelijk. Ik ga zo erg op in mijn gedachten, dat ik alles rondom mij vergeet. Ik hoor niks meer van Tineke die van de trap komt en vraagt of alles oké is. Dan wordt het zwart voor mijn ogen in mijn gedachten en voel ik weer brandende pijn op mijn rug waardoor ik weer in de realiteit kom en mijn ogen open schieten. Helemaal in paniek kijk ik rond en zie Tineke naar me toe komen. Ze komt naast me zitten, maar ik ben te erg in paniek om te horen wat ze zegt tot ze mijn hoofd naar haar toedraait. "Liefje, kijk naar mij", zegt ze. Ik kijk haar aan. "Je bent thuis, het is allemaal voorbij", stelt ze me gerust. Ik word me weer bewust van wat er om me heen gebeurd, van haar handen op mijn wangen en haar duimen die er zacht en geruststellend over wrijven. "Rustig, je bent thuis nu. Hier is niemand buiten ik. Het is oké", gaat ze verder. De rust in mijn hoofd en lichaam keert terug dus laat Tineke haar handen van mijn gezicht naar beneden glijden. "Wat is daar toch allemaal gebeurd...", zucht ze. Ik zucht ook. "Dat wil je echt niet weten", reageer ik, maar ik besluit haar toch iets te laten zien. Ik neem de kraag van mijn t-shirt vast en trek hem over mijn hoofd. Ik draai me met mijn rug naar Tineke, zodat ze kan zien waardoor ik zo in paniek was net. "Wat is dat? Wat hebben ze gedaan?", vraagt ze geschrokken als ze mijn brandwonde ziet. "Ze wouden ons brandmerken", verklaar ik stil en draai me weer naar haar toe. Geschrokken kijkt ze me aan. "Ze wouden mij eerst doen maar ik heb het natuurlijk niet zomaar toegelaten. Het waren twee pipo's, maar een andere verbood het hen. Het ijzer is dus wel tegen mijn rug gekomen", leg ik uit. "Maar dit is niet het enige. Daarom kan ik je niet alles vertellen, dat wil ik niet", zeg ik. Ze knikt begrijpend. Ik voel de tranen prikken in mijn ogen. "Schat, wil je mij beloven dat je voor altijd bij mij blijft?", vraag ik met een krak in mijn stem. "Natuurlijk", reageert ze meteen. De eerste tranen ontsnappen, en ik laat ze maar gewoon de vrije loop. Ik schaam me er al lang niet meer voor mijn gevoelens te tonen aan Tineke of om me kwetsbaar op te stellen. Ze slaagt haar armen om me heen. "Hey, kom is hier", zegt ze. Ze gaat liggen en trekt me in haar armen. Ze woelt met haar vingers door mijn haar en ik sluit mijn ogen. Ze drukt een kusje op mijn voorhoofd. Ze is zo lief en zorgzaam, dat besef ik nu meer dan ooit. "Ik beloof dat ik nooit meet zoiets ga doen", zeg ik. "Ik ga je ook nooit meer laten gaan", reageert Tineke. Ik glimlach.