All I Want Is You ~ De Buurtpolitie (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 10

Tineke

We komen bij Koens moeder aan. Koen schiet de auto uit en rent naar de voordeur. We bellen aan, maar niemand doet open. Koen klopt op de deur. Niks. We lopen naar het raam en zien dat Emma de keuken uit komt. "Emma!", roep ik. Ze kijkt naar ons. "Doe jij de deur open?", roep ik weer. "Kom je eventjes de deur opendoen voor mama en papa?", roept Koen. Ze loopt naar de deur die naar de gang leidt en even later gaat de deur open. "Papa", zegt ze jammerend. "Wat is er, meisje?", vraagt Koen. "Oma is gevallen", antwoordt ze. "Waar is oma?", vraagt Koen en loopt met haar mee naar binnen. Ik volg hen. Binnen horen we gehuil. "Lucas?" Bij het horen van zijn naam komt hij naar me toe. Ik pak hem op. Hij wijst naar de keuken. "Ga maar", zeg ik tegen Koen. Ik ga met de kindjes naar de zetel. "Blijven jullie eventjes hier? Ik ga met papa naar oma kijken", zeg ik als ik Lucas wat getroost heb. Emma knikt. Ik loop naar de keuken en zie Koen bij mijn schoonmoeder op de grond zitten. Er ligt een tas in scherven naast haar en zo te zien zat er ooit koffie in. Koen heeft de ambulance al gebeld, ook al beweert Anna dat ze echt oké is en gewoon niet meer recht raakt. Toch arriveert de ambulance na een tijdje. Ik hou de kindjes wat bezig zodat ze niet al te veel van het hele gebeuren merken. Als alles achter de rug is komt Koen mee in de zetel zitten. "Wil je niet mee met haar?", vraag ik. "Nee, de dokter zei dat het niet zo erg was", zegt hij met gedempte stem. Ik knik. Emma kruipt op zijn schoot. "Ik snap niet hoe dat kon gebeuren. Ons mama was toch nog goed te been? Er is niks in de keuken om over te vallen...", zegt hij. "Zoals je zelf zegt: was", reageer ik. Hij kijkt me fronsend aan. "Liefje, ze is al wat op leeftijd. Dit kon gebeuren he", zeg ik voorzichtig. "Dit was gewoon een ongeluk", zegt hij. "Gaan we vertrekken?", vraag ik. Hij knikt. "Wat doen we met de kindjes?", vraagt hij. "We zullen ze meenemen en dan bel ik op kantoor wel naar mama", antwoord ik en sta recht met Lucas op mijn arm. Koen volgt ons met Emma weer naar buiten.

"Mannekes, wat is dat hier?", vraagt de chef als we binnenkomen met onze kinderen. "Ons mama is gevallen en naar het ziekenhuis en de kinderen waren bij haar dus we hebben ze eventjes meegebracht tot Tineke haar moeder hier is", legt Koen uit. "Oei, toch niet te erg?", vraagt hij. "Nee, maar ze moest mee ter controle", reageert Koen en gaat aan onze bureau zitten. "Mama, wat dat?", vraagt Lucas en wijst naar mijn handboeien aan mijn gordel. "Dat zijn handboeien. Dat is voor de stoute mensen", vertel ik en neem ze uit mijn gordel. Ik geef ze aan Lucas, hij kan ze toch niet kapot doen of zich er pijn aan doen. Hij bestudeert ze wat en wil ze dan in zijn mondje steken maar ik hou hem tegen. "Ga je hem nu echt met handboeien laten spelen?", vraagt Koen. "Jong geleerd is vroeg gedaan he", reageer ik schouderophalend. Hij lacht. "Inspecteur Baetens 2.0, nee?", vraag ik en ga naast Koen zitten. "Ik ook!", zegt Emma. "Wil jij ook politieagent worden?", vraag ik. Ze knikt. "Ja, zoals mama", antwoordt ze. Ik glimlach trots terwijl ik mijn gsm pak om naar mijn moeder te bellen. Ze zat bij een vriendin maar vertrekt meteen. Als ik klaar ben met bellen komen Eric en Brigitte hun kantoor uit. "Meter Bibi!", roept Emma en rent naar haar meter. Brigitte pakt haar op. "Dag schat. Wat doe jij hier?", vraagt ze. "Oma was gevallen", reageert Emma. Brigitte komt naar ons toe. "Was oma gevallen?", vraagt ze. Emma knikt. "Ja, ze hebben haar meegenomen met de ambulance maar het is niet al te erg", vertel ik, "en mijn moeder is nu onderweg om hen te komen halen." "Oei", reageert Brigitte. Ik knik. "Maar ik ben wel blij dat ze hier zijn, ik kan wel wat afleiding gebruiken", zegt ze. "Is Lucas nu met handboeien aan het spelen?", vraagt Eric. "Jong geleerd is vroeg gedaan, volgens mijn madam", reageert Koen. "Inspecteur Baetens 2.0", zeg ik. Eric lacht. "Wanneer begin jij eraan?", vraagt Koen. Eric begint harder te lachen. "Ik denk niet dat kinderen iets voor mij is, en voor ze te krijgen moet je met twee zijn he", reageert hij. Daarin geven we hem gelijk. Na een tijdje komt mama aan om de kindjes op te halen, maar er is veel overtuigingskracht voor nodig om ze mee te krijgen. Pas als mama met hen vertrokken is en iedereen weer aan het werk is, merk ik hoe hard Koen het zich aantrekt. Dat snap ik ook wel. Hij is enorm gehecht aan zijn moeder, altijd al geweest en veel harder dan zijn zus. Zijn vader is gestorven toen hij vier jaar was, dus had hij alleen zijn moeder. Hij is altijd een mama's kindje geweest en als er dan zoiets gebeurt kan ik goed begrijpen dat hij er niet goed van is. "Hey, liefje. Kom hier", fluister ik en slaag mijn armen rond zijn nek voor een troostende knuffel.

Koen

Wat er toen gebeurde, is deze maand nog twee keer gebeurd. De laatste keer met een ernstig letsel aan mijn moeders knie tot gevolg. Dit keer moet ze dus wel in het ziekenhuis blijven, want er staat een operatie voor een knieprotese op het programma. Tineke heeft al na de eerste val haar tanden in de zaak gezet. Kosten wat kost wil ze dat mijn moeder in alle comfort haar leven verder kan leiden, zonder nog ongelukken. Ik vind het geweldig en super lief dat ze dat doet. Een van de redenen waarom ik verliefd werd op haar: haar zorgzaamheid. Het duurde eventjes, maar nu heeft ze eindelijk iets gevonden. We hebben de kindjes afgezet bij mijn schoonmoeder zodat Tineke en ik naar het ziekenhuis kunnen om haar ons idee voor te stellen. We wandelen de ziekenhuiskamer van mijn moeder binnen. Ik zie hoe ze opfleurt als ze ons ziet. "Dag mama", zeg ik en ga haar een kus op haar wang geven. "Hoe gaat het?", vraagt Tineke. "Goed. Beter dan gisteren", antwoordt ze. Ik kijk naar Tineke. Ze knikt bevestigend. Ik pak een stoel en zet hem naast het bed van mijn moeder. "Mama...", begin ik. "Tineke en ik denken dat het beter zou zijn voor jou om ergens anders te gaan wonen", ga ik verder. "Waar? Ik kan moeilijk bij jullie komen wonen, toch?", vraagt ze. "In een serviceflat bijvoorbeeld. Daar krijg je zo'n alarm zodat ze kunnen komen helpen als er iets is", antwoordt Tineke. "Jullie gaan mij toch niet in een bejaardentehuis steken zeker? Zo oud en hulpeloos ben ik toch nog niet", protesteert ze. "Het gaat hier niet over ouderdom en het is geen bejaardentehuis. Het is een redelijk groot domein met 50 flats. Je kan eventueel een eigen bungalowtje krijgen en je mag het terrein altijd op en af. Ze verwachten van de mensen die inwonen dat ze nog zelfstandig kunnen leven, het enige is dat je hulp kan krijgen wanneer je wil. Je kan zelf naar de winkel gaan, je kan hier op bezoek komen, je kan doen wat je wilt", leg ik haar uit. Ze reageert niet. "En Emma en Lucas dan? Dan kan ik niet meer op hen passen", zegt ze na een tijdje. "Nee, en dat kan je fysiek ook niet meer. Dit is al de derde keer in nog geen maand tijd dat je hier ligt", reageer ik. "Emma en Lucas gaan dan naar mijn moeder", zegt Tineke. Ze heeft haar hand tussen mijn schouderbladen liggen en speelt wat met mijn haar, om mij te steunen. "Koen, ik kan nog perfect alleen wonen zonder hulp. Zo'n dingen zijn alleen maar voor oudjes die niks meer kunnen", zegt mama koppig. Ik kijk naar Tineke en weer naar haar. "Mama, luister naar mijn uitleg", zeg ik, en leg haar het hele concept van de assistentie woningen nog een keer helemaal uit. "En je bent daar niet alleen, je kan nieuwe vriendinnen maken en als ze nog zo goed te been zijn als jij kunnen jullie misschien eens naar de stad gaan", voegt Tineke eraan toe. Ik zie dat ze begint te twijfelen. "En we zullen elke week zo veel als we kunnen op bezoek komen met Emma en Lucas, want zij gaan hun oma ook missen natuurlijk", vervolgt Tineke. Mama zucht maar knikt dan toch. Opgelucht haal ik adem. Ze zal zelf ook wel beseffen dat dat de beste oplossing is. Ze kan niet meer alleen wonen en voor Emma en Lucas zorgen. "Dat is echt het beste", vertel ik haar nog eens. "Volgens mij gaat het nog wel leuk worden. Je kan je appartementje helemaal zelf inrichten, nieuwe meubels kiezen of je oude meenemen. Er is waarschijnlijk altijd wel iets te doen, want er wonen ook koppels dus altijd roddels", zegt Tineke. Mama lacht en knikt. "Voor wanneer zou het dan zijn?", vraagt ze. "Dat zal niet zo lang meer duren, maar je hebt nog genoeg tijd om je voor te bereiden", vertel ik haar. Ze knikt. Ik neem haar hand vast. "Jij wilt toch altijd het beste voor iedereen he", zegt ze met een glimlach. "Ja, en vooral voor zijn mama he", zegt Tineke. Ik kijk haar aan en glimlach.