ანის თვალთახედვით:
დებილიიდიოტიკრეტინი:
შენს სახლთან ვარ, შეგიძლია მნახო?
რაა? ახლა? ჩემს სახლთან? სულ გადაირია?
ანნი:
ორ წუთში გამოვალ.
ანი გაგიჟდი? რა ორ წუთში გახვალ?! ღმერთოოოო!!!
სახეში და თავში ხელების რტყმას რომ მოვრჩი ოთახიდან გავედი.
-დე გარეთ გავდივარ?
-ასე გვიან?
-გვიან? რომელი საათია?
-თორმეტი გახდება ხუთ წუთში.
-აჰ, ჰომ, მაღაზიაში გავალ.
-რის მოსატანად?
ჩემი ძმის.
-ტკბილეულობის, რაღაც სასუსნავი მომინდა...
-კი მაგრამ უჯრები ხომ სავსე..
-კარგი დე წავედიი!!!-სიტყვის თქმა არ დავამთვრებინე ისე გავედი სახლიდან.
გარშემო მიმოვიხედე, არავინ იყო.
-მეხუბრები??-ბრაზნარევი ხმით ვთქვი და სახლში შესვლა დავაპირე, რომ უკნიდან რაღაც საშინლად ნაცნობმა ხმამ შემაჩერა...
-სად მიდიხარ?
ადგილიდან არ გავნძრეულვარ ისე მივაძახე.
-უკაცრავად?
-იმისთვის გამოხვედი რომ ისევ უკან შეხვიდე?
პასუხი არ გამიცია.
გახევებული ვიდექი.
მანაც ხელით მიმიზიდა მისკენნდა მიმიხუტა.
-ვერც კი წარმოიდგენ როგორ მენატრებოდით შენ და დედა...
