მომომას თვალთახედვით:
ანი!!!! თუ ყველაფერს მიხვდები ეს შენი ბრალი იქნება!!!!
არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, უბრალოდ ძალიან აფორიაქებული და დაბნეული ვიყავი.
-ტელეფონის ნომერი მაინც რატომ არ დამიტოვეს?
გაბრაზებული გავედი ოთახიდან და როგორც კი დავინახე ლეი თავისი ამალით უკამ ხავბრუნდი.
კარი შემოაღო და მეც მივახალე.
-წეღანანიმდამირეკა, სეულშიყოფილადათურმე ორისაათიასახლშიმელოდება, რაუნდავქნათ? რომგაგვფაქტოს? უეცბრომგაიგოზრომ სიუპროზს ვუწყობთ? მერერაუნდავქნათ? ყველაფერი ჩაგვეშლება ხომასეა.
სანამ ყველა შემოლაგდა ოთახში ლეი გაშტელებული თვალებით მიყურებდა.
-რაო რაო რა მინდაო?-ჩასჩურჩულა ახლახანს შემოსულმა სეჰუნმა.
-კარგი ეგ ვთქვათ და გავიგე-თითებით ბრჭყალების იმიტაცია გააკეთა.-შენ რა უპასუხე სად ვარო.
-პაემანზე თქო.
ბიჭებმა ერთმანეთს გადახედეს და შემდეგ მე მომაშტერდნენ.
-რამე ისეთი არ იფიქროთ, უბრალოდ თავის გასამართლებელ მიზეზს ვეძებდი-თავი დავხარე და გვერდზე გავიხედე.
წამებში ლეი მოვიდა და მკლვები დამიჭირა.
-ახლავე გადაურეკავ ჩემს დას და ეტყვი რომ ჩემთან ერთად ხარ პაემანზე.
ამ სიტყვებზე დამაჟრჟოლა
მე? ლეი? უფრო უნიჭო ტყუილი ვერ მოიფიქრა?
მემბერები გაოცებული სახით უყურებდნენ მათ წინ მომხდარ სცენას.
-სერიოზულად ლეი? შენი აზრით ეგ რომ ვუთხრაა რამე გრანდიოზზულს ვერ იეჭვებს?
