ანის თვალთახედვით:
როგორც კი ავტობუსში ავედით ჩემი ჩემოდნის ძებნა დავიწყე.
ჯონგინი იმ დროიათვის ავტობუსის გარეთ იდგა და მყარაულობდა.
მალევე მოვნახე ნივთები და ახლაღა შევუდექი ჩემი თეთრი გვირიელიბიანი კაბი ძებნას.
მთლიანად თეთრი არაფერი მქონდა, ამიტომ სულ არაფერს მისი ჩაცმა გადავწყვტე, შორიდან მაინც არ გამოჩნდებოდა პატარა გვირილები.
-ძლიივსს!!!-კაბის პოვნით გახარებულმა მალევე ჩავიცვი იგი და გარეთ გავედი.
-wow რა ლამაზი ხარ. არ უნდა იყო ლამაზი.
-რა?
-თმები აიჩეჩე.
-რატომ?
-რას ქვია რატომ? ეგრე ყველა გიცნობს!
-აჰ , ჰო...მართალი ხარ.
მალევე ავიჩეჩე თმები და წინ გადმოვიყარე.
-იდეალურია-ჩემი ნამუშვერით დაკმაყოფილებულმა ხელი ჩამჭიდა და ტყის შიგნით დააპირა ჩემი შეყვანა.
-შეიძლება ეს საქციელი ცხოვრების ბოლომდე არ გვაპატიონ!
-თვითონაც არ იქცეოდნენ უკეთესად!-მალევე დამიბრუნა პასუხი და გზა გააგრძელა.
მალევე დავინახე თუ როგორ იყვნენ დანარჩენები შემოსეული კოცონს.
მეც დავდექი ერთ-ერთ ხესთან და დავუწყე „თვალთვალი“.
დიდ ხანს მომიწია იქ ყოფნა, რადგან ვერავინ მამჩნევდა.
ეტყობა ლაპარაკით ძალიან იყვნენ გართულნი.
ამასთან დაკავშორებით ჯონგინს დავურეკე.
-მგონი საეთოდ ფეხებზე კიდიათ ვიღაც თეთრებში ჩაცმული რომ ტყიდან უყურებთ, მოდი წამოვალ.
-არაა, ცოტა ხანი მოითმინე.
-თუ ეგრე ძალიან გინდა მოდი და შენ შეაშინე!
