მომიმას თვალთახედვით:
ბექიონის სიტყვეებმა წარსულის საშინელი ავარია გამახსენა.
ჯგუფის წევრები გამუდმებით რაღაცას მეუბნებოდნენ მაგრამ თითქოს ყურები დამგუბებოოდა.
მათი არცერთი სიტყვა არ მესმოდა.
ტირილი დავიწყე.
უბრალოდ ცრემლები მდიოდა თვალებიდან.
ვერაფერს ვგრძნობდი.
იმ კატასტროფის დავიწყებას წლები ვცდილობდი.
უბრალოდ...უბრალოდ ჩემი წარსულის გახსენებაზე თავბრუ დამეხვა.
წამებში იატაკზე აღმოვჩნდი.
თვალები გახელილი მქონდა მაგრამ ვერაფერს ვხედავდი.
ყველაფერი მესმოდა ,მაგრამ სიტყვებს ვერ ვარჩევდი.
არა ოღონდ ეს არა.
ის საშინელი სიზმარი!!!
კოშმარი , რომელიც წლების განმავლობაში მტანჯავდა.
ოღონდ ახლა არა!!
კოშმარი:სიზმარი
-ჰეი მომო როგორ ხარ?
-კარგად ანი. შენ როგორ ხარ?
-მეც კარგად. იციი დღეს რა უნდა გავაკეთო?
-არაა, რა უნდა გააკეთო?
-ჯონგინს ჩემი წერილი უნდა დავუტოვო სახლის კართან!!
-სხვამ რომ ნახოს?
-სულელო! იმ დროს დავტოვებ სახლში რომ მარტო იქნება!
-უი ჰო მართალო ხარ!!!
პატარა გოგონებმა ჩაიცინეს და ქვიშაში გააგრძელეს თამაში.
-ანი მე და მამიკო სტუმრად მივდივართ, იცოდე ჭკვიანად მოიქეცი! შენი ნძმა არ გააბრაზო-ტკბილი ხმით უთხრა პატარა გოგოს, რის შემდეგაც მის მეუღლესთან ერთად მანქანაში ჩაჯდა.
