ამ ღამის გატარება, სწორედ იმ ადამიანთან ერთად მომიწევდა ვინც მომწონდა.
კარავში როგორც კი შემიყვანა მისი შესასვლელი „კარი დაკეტა“ და მეც მალევე დამსვა ძირს.
-ბოდიში.
-რისთვის მიხდი ბოდიშს?
-ეს ბოლო დღეებია, ნუ რაც გამიცანი, ჩემი სახელის მეტი არაფერი გესმის, ჰოდაამ , უხერხულად ვარ ყველა ასე შესამჩნევად რომ ცდილობს ჩვენს დაახლოებას...
-კაი ახლა ნუ სულელობ!
-მართლა მოგწონვარ?
მე გვერდზე დაიწყო ყურება და კარვის დეტალებზე მითითება.
ჯონგინს ჩემს საქციელზე გაეცინა და გვერძე მომიჯდა.
შეგნებულად არ ვტრიალდებოდი მისკენ რომ ჩემი გაწითლებული ლოყები არ დაენახა.
-გინდა ამაღამ მაგრად გავერთოთ?
სიტყვები ისე ჩამჩურჩულა, რომ ნათქვამზე დამბურძგლა.
-ა..ანუ?
მას ისევ გაეცინა ჩემს წვეტიან აზრებზე და მალევე მიპასუხა.
-ეგ არ მიგულისხმია...რაღაც იმ ხალხის შეშინება მომინდა ვინც ეს კარავი შემოგვტენა...
იდეა საკმაოდ მომეწონა...განხორციელებასაც დავთანხმდებოდი, რომ არა ჩემი შიში.
-აუ კი კარგი იდეაა მაგრამ....ანუ..ხო ხვდებიი...
-გეშინია?
-სწორად მიხვდიი.
-ჩემთან ერთად რამის ვეშინია?
-სიმართლე გითხრა?
ქაიმ თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია.
-კი! ისე შემზარავად მოყევი ის ისტორია, უბრალოდ დამბურძგლა...
-ჰომ იცი რომ ჩემი თითიეული სიტყვა ტყუილია?!
-ვიცი მაგრამ..
-არავითარი მაგრამ! ახლა წამოხვალ და იმ თეთრთვალებიანი გოგოს როლს შეასრულებ!
