მომომას თვალთახედვით:
ძალიან კარგი სიზმარი მესიზმრებოდა, მშვენივარადაც მეძინა...მაგრამ ვინ გაცლის?
ჯერ ტელეფონის ბზუილმა გამომაფხიზლა, შემდეგ კი დედაჩემის ყვირილმა.
-მომოო!!!!
-კარი გამიღეე!!!
-ვიღაც ბიჭი მოვიდა და გელოდებაა!!!
ამ სიტყვების გაგონებაზე უმალ წამოვხტი და საწოლზე წამოვჯექი.
-no no noo ახლა რატომ? მაგას ჰგონია ორ წუთში მოვემზადები?
თმები ავიჩეჩე და დედას გავძახე.
-ვინ ბიჭიი???
-ასე ამბობსს მომოს მეგობარი ვაროო!!!
-მეგობარი ჰოო...-გავბრაზდი და ისევ ყვირილი დავიწყე.
-უთხარი რომ მძინავს!!!!
კარის მეორე მხრიდან სიცილის ხმა გავიგე.
-კარი გამიღე.
-არა!
-კარგი რა!! ამ დილას იცი რამდენი საათი ველოდე? ახლა კარსაც არ მიღებ?
-საღამურში ვარ!
-არაუშავს, შემომიშვი.
-დედააა! მანიაკია ვიღაცაა!!! მამას უთხარი წაიყვანოს აქედან!!!
-მომო! რამე გეწყინა? თუ რატომ არ მიშვებ?
-მეგობრებს, მითუმეტეს ბიჭებს, არ ვუშვებ ჩემს ოთახში...
-ვიხუმრე გოგოო! ვიხუმრე!! არ მეგონა თუ გეწყინებოდა!!!
მალევე სარკესთან მივვარდი და თმა ჩამოვივარცხნე.
-კარგი შემოდი.-კარები გავუღე.
ლეიმ ჯერ უცნაური გამომეტყველება მიიღო ჩემს დანახვაზე, შემდეგ ღიმილიანი სახით მოვიდა და მიმიხუტა.
-ვეღარ ვსუნთქავ.
-არაუშავს, თუ დღეს სიკვდილი გიწერია ჩემს მკლავებში უნდა მოკვდე!
-რაც მალე გამიშვებ ხელს მით მალე მოვემზადები და მით უფრო მალე ავღნიშნავთ შენს დაბადების დღეს.
