Güneş, Ay, Kan

Gorunmez Kaza

"Gorunmez diye bir sey yok!" diyenlere aciyorum. Cunku ben GORUNMEZ'im. Kimse beni gormez, yanlarindan gectigim insanlar benim farkima varmaz, beni kimse hatirlamaz. İste gorunmezlik bu! Kucukken gorunmez olmayi cok isterdim. Fantastik Dortludeki gorunmez kiz gibi olmayi, superkahraman olmayi,kotuleri haklamayi.. Evet iste simdi gorunmezim ama bir superkahraman degilim. Kendini kurtaramayan bir insan baskasini nasil kurtarsin ki..!

16 Aralik 1987 13:00

Gorunmezligimin disinda siradan bir hayatim var. Okul,ev,okul,ev,okul,ev... Bugun yine gidip o hic degismeyen en arkadaki sirama oturup gorevimi yapacagim. Sirana otur. Ogretmeni dinle. Teneffuse cikma. Dersten sonra eve git. Zaten kimse seni gormeyecektir.

(Ama o gece bir sey oldu ve biri onu gordu. Sadece biri onu gordu.. Buldu desek daha dogru olurdu sanki...)

Lanet olsun! Tam da ormanin ortasindan gecerken bir ses duymak zorunda miyim? İster istemez sese dogru bakmak istiyorum. Kafami sesin geldigi sol tarafa cevirdim ve karanligin arasindan zorla secebildigim biri vardi. Arkasini dondu ve kosmaya basladi. Yillardir bekledigim bu degil miydi? Karanliktan bekledigim birileri.. Oyleyse onu birakamazdim. Bende kosmaya basladim. Bedenimin hicbir uzvuna yetisemiyordum. Kaslarimin bekledigimden hizli calismasi beni sasirtmisti. Fazla kosmadan - arkasinda oldugumu anlamis olacak ki- durdu. Bu birkac saniye bekleyis yaptigim seyin ne kadar aptalca oldugunu anlamami sagladi. Bu kadar kafayi yemis olamazdim. Geri donmek uzere arkami dondum.

"DUR!"

Bedenim kaskati kesilmisti. Bu sesi daha once hic bir yerde duymadim. Hicbir sekilde tanidik gelmiyordu. Yani birileri saka yapmiyordu. Peki niye durdum ki? Beni durduran yabancinin bir sesi olamazdi oyle degil mi? Olmamaliydi. Gitmeliydim. Dondum ve adimimi atar atmaz sirtima sertce yapisan buz gibi bedenini hissettim. Ellerini omzumun uzerinden boynumu dolayip birbirine baglamisti. Sicak nefesini omzumda hissediyordum. Nefesini, korkusunu, cesaretini, kaybolmuslugunu... Kendimden beklemedigim bir ceviklikle dondum ve ona sarildim. Birine sarilmayali cok uzun zaman olmaliydi. Cunku bir cok seyi ayni anda hissettim. Sirti yaralarla doluydu incecik kazaginin uzerinden bile fark edilebiliyordu. Gecenin bir vakti bu zifiri karanlikta tanimadigim yabanci birine sariliyordum. Ama sanki ikimizinde buna ihtiyaci varmis gibiydi. Benim buna gercekten ihtiyacim vardi. Tam ayrilacakken beni daha sert kavradi ve : "Sakin birakma! Yuzumu gormeni istemiyorum! Lutfen gozlerini kapat!" dedi ve dedigini yaptim. 2 saniye sonra gozlerimi actigimda karanliga kosan bir cift ayak gordum. Bir cift ciplak ayak...