Mark's POV
Nawasak na ng mga kapatid ko ang barrier na ginawa ni wenddy dahil na din siguro dahil sa panghihina nya.
Hindi ko pa din matanggap ang pagtratraydor ni Wendy. All this time, I thought that she's on our side... And that she loves me pero hindi...hindi nga ba?
"Pare tayo na! We have to get out of here! " singhal ni Jb sa akin. Nanatili lang ako sa pagkakaupo...pinanunuod si wendy. She's dying.... I can feel it. Her energy is lowering down.
Should I be happy kasi makakaganti na ako sa panloloko niya?
She's the only girl I loved eversince but then she betrayed me..but still..
Why do
I feel like I still love her...?
Nakita kong napaluhod siya pagkatapos niyang makagawa ng barrier.. Napahawak ako sa dibdib ko. Pagmagtuloy tuloy pa siya, mawawakasan na noya ang sarili niyang buhay.
Flashback
"BAKIT MO HINAYAANG MAKATAKAS YUNG BATA?!!" Sigaw sa akin ni Kris hyung. Tatay namin siya pero mas gusto niyang hyung ang itawag namin sa kanya. I really don't know his reasons. According to him, we were just his creations...not his sons.. Pero hindi naman ito sinang ayunan ng mama namin. Nagsisinungaling lang daw siya sa amin para lumaki kaming matigas at malakas.
Our parents are both shadowhunters/scientists.
Simula pagkabata namin ay sinanay na kaming pumatay.
Just like what were doing now, may isang pamilya kaming pinatay.. Malaki daw ang kasalanan nila sa mga magulang namin kaya kailangan daw nilang mamatay.
Nakita kong nagtatago sa closet ang pitong taong gulang na bata, She was crying silently...shivering.. While hugging her knees.. She was too shocked when I opened the closet.
Beautiful. I thought.
Hindi ko alam ang pumasok sa isip ko at bigla ko siyang binuhat at inilabas ng bintana.. Hindi lang nagkakalayo ang edad namin but she's too small compare to me.. I found it cute...Sinenyasan ko siyang bumaba sa kinalalagyan niya stairs.. Nasa isang apartment kasi sila nakatira.. Umiiyak nitong inabot ang kamay ko at nagpasalamat bago nagmadaling tumakbo pababa.
Di ko agad napansin na may iniwan pala siya sa kamay ko... A keychain.
Napahigpit ang hawak ko sa keychain habang sinisigawan ako ni hyung.
"ISANG BESES KO LANG TONG SASABIHIN SA INYO KAYA MAKINIG KAYONG LAHAT!! "
Napatingin ako sa mga kasama ko, nakayuko lamang silang kagaya ko. Why do we have to be treated like slaves by our very own father? Para lang kaming mga robot na uutus utusan niya lamang..
"WALANG PUWANG ANG AWA SA BUHAY NIYO AT HIGIT SA LAHAT BAWAL KAYONG MAGMAHAL DAHIL YAN ANG MAGIGING DAHILAN NG PAGKAMATAY NIYO! NAGKAKAINTINDIHAN BA TAYO?!" agad namang sumagot tong mga kasama ko.
Nanatili lamang akong tahimik at nakayuko.
Simula nung araw na yun, lumaki kaming mga walang awang mga mamamatay tao. We kill anyone, anytime, anywhere, with reasons or without. Mas tumindi pa ito ng ipapatay ng clave ang mga magulang namin. That's why we planned on taking our revenge against those shadowhunters na pumatay sa kanila..
But then... I fell inlove with one of them and been betrayed by the same person.
"Bro ano ba?! Mamaya ka na magdrama dyan! Baka tayo pa isunod niyan!" inis na saad ni Bambam. Itinuro niya si Yeri. Walang awa nitong pinaghihihiwa ang dalawang demon.
