In A Way Of Knowing The Truth: A Princess Life.

Μια απροσδοκητη γνωριμια.

                               Flashback
-«Αντε παιδιά,πρέπει να ντυθείτε!Σε λίγο θα έρθουν.»,είπε η μαμά μας συμμαζεύοντας το δωμάτιό μας.Τοτε είχαμε ένα δωμάτιο,στο οποίο μέναμε και οι τρεις.Τωρα που μεγαλώσαμε και εγω έχω φτάσει στα είκοσι, ο Λουκ στα εικοσιδύο και ο Κριστιαν στα δεκαωκτο, έχουμε ξεχωριστά.

-«Εγω δεν θέλω!»,είπε ο Κριστιαν και σταύρωσε τα χέρια του κάτω από το στήθος του θυμωμένος. «Τόσο καιρό δεν μας θυμήθηκαν.Τωρα τι τους έπιασε;».

-«Αχ αγόρι μου,προσπάθησε να καταλάβεις.Ειχαν δουλειές.Αντε,γρήγορα βάλε την μπλούζα σου».
     Αφού ντυθηκαμε κατεβήκαμε γρήγορα κάτω και τους περιμέναμε στην είσοδο.Εκει που περπατούσαμε με σταμάτησε ο πατέρας μου.

-«Αγαπούλα μου,θέλω να σου πω κάτι»,είπε και μου κρατούσε τα χέρια.

-«Τι είναι μπαμπά μου;»,τον ρώτησα χαμογελώντας.

-«Έχω προσλάβει έναν προσωπικό φύλακα να σε προσέχει και θα έρθει σήμερα.Εχει συμφωνήσει και η μητερα σου.».

-«Τι;;Όχι βρε μπαμπά μου,σε παρακαλώ!Δεν χρειάζομαι προστασία!»,του είπα.

-«Χρειάζεσαι κορίτσι μου.Τα αδέρφια σου είναι αγόρια και έχουν κάνει ιδαιτερη προετοιμασία ,έτσι ώστε να μπορούν να προστατευτουν αργότερα και μόνοι τους.Δεν μπορούν συνέχεια να είναι μαζί σου και να σε προέχουν.Εχουν τις δικές τους υποχρεώσεις.».

-«Ας κάνω και εγω τοτε προετοιμασία!»,του δήλωσα με αποφασιστικότητα.

-«Δεν γίνεται αγαπη μου...Και να γίνει αυτό που λες είναι ήδη αργά.Ειναι στον δρόμο για το παλάτι και δεν γίνεται να τον διώξουμε τον άνθρωπο και να τον στείλουμε πίσω.Ασε που θα χρειαστείς χρόνια προετοιμασίας.Τα αδέρφια σου χρειάστηκαν αρκετό καιρό για να σταθούν μόνοι τους στα πόδια τους.».

-«Καλά.Μπορω να σου φερω αντίρρηση;»,τον ρώτησα γελωντας και τον αγκάλιασα.Η αλήθεια είναι ότι του έχω μεγάλη αδυναμία του πατέρα μου,παρόλο που τις περισσότερες ομοιότητες τις έχω με την μητέρα μου.Ο Λουκ έχει μεγάλη αδυναμία στην μητέρα μας ,ενώ  ο Κριστιαν και στους δυο.Αυτος πάντα θέλει να κάνει κάτι για να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους.Δεν εξηγείται αλλιώς...!
  Άραγε αυτός ο φύλακας να είναι σαν εκείνον που είχε η μητέρα μου όταν ήταν πιο μικρή;Αλμπέρτο τον λέγανε αν θυμάμαι καλά..Πολύ καλός κύριος!Μαλλον κάτι παρόμοιο μου έχουν στείλει και εμενα.

Τις σκεψεις μου διέκοψε ο ήχος της άμαξας που ήρθε στον κήπο του παλατιού μας.Πρωτος βγήκε ο θείος Σεμπαστιαν,μας κοίταξε,μας χαμογέλασε και μετά πήγε να ανοίξει την πόρτα της συζύγου του.Παντα τζέντλεμαν!Βγηκε και η θεία μου παίρνοντας αγκαλιά ένα κοριτσάκι και μετά ένα αγοράκι.Διδυμα...Και μοιάζουν παρά πολύ...Ο Ντανιελ και η Γκαμπριελα!Ο θείος Σεμπαστιαν έτρεξε και αγκάλιασε τον πατέρα μας.