In A Way Of Knowing The Truth: A Princess Life.

Τα ματια σου:Η αδυναμια μου.

  He had beautiful eyes.The kind that you could get lost in.And I guess I did.
-Unknown🥀

_____________________________   

   Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου.Ολο στριφογυρνούσα στο κρεβάτι.Προσπαθουσα όσο γίνεται να μην τον σκέφτομαι και τρόπους για να τον αποφεύγω όσο περισσότερο μπορώ.Δεν μπορώ,όμως.Ματαιος κοπος.Ειναι φύλακας μου και πρέπει να μην μείνει λεπτό μακριά μου.Να με προσέχει,να με ακολουθεί πάντοτε και παντού.Και αν αυτήν την στιγμή αυτός σκέφτεται κάποια άλλη που εγκατέλειψε για αν έρθει εδώ ,ενώ εγω σκέφτομαι αυτόν;Μπορεί να είναι δεσμευμένος.Αν και δεν είδα κάποιο δαχτυλίδι.Μπορει όμως να έχει σχέση και να την άφησε πίσω.Αν αυτός τυραννιέται και θέλει να ξεχάσει το χαμόγελό της  και τα μάτια της που ερωτεύτηκε,ενώ εγω τυρρανιεμαι να ξεχάσω τα δικά του;

Φοβάμαι να τον κοιτάξω στα μάτια.Φοβαμαι πολύ ότι θα κάνω καμία βλακεία.Μιλαμε λίγο,αλλά φιλικά.Δεν τον κοιτάω ποτέ κατάματα.Προσπαθω όσο μπορώ δηλαδή.Παρολα αυτά,του έχω πει να μου απευθύνεται στον ενικό.Και θα με ρωτήσετε γιατί;Από την στιγμή που θέλω να τον αποφεύγω γιατι να του απευθύνομαι και να μου απευθύνεται στον ενικό;Ή γενικως γιατί να του μιλάω;

Η απάντηση είναι πολύ απλή.Δεν θέλω να καταλάβει τίποτα,οτι τον αποφεύγω δηλαδή,γιατί αν το καταλάβει μπορεί να ρεζιλευτω περισσότερο ολόκληρη πριγκίπισσα.Επισης,δεν παύει να θέλω να ειμαι φιλικός άνθρωπος, που ειμαι φιλική και κοινωνική.Απλα δεν θέλω να τον κάνω να νιώθει άβολα και δεν μου αρέσει να ειμαι αυστηρή.Να φοράω δηλαδή μια μάσκα.Δεν το θέλω αυτό.Μπορει να ειμαι πριγκίπισσα ,δεν παύει όμως να ειμαι άνθρωπος και οι άνθρωποι σέβονται ο ένας τον άλλον.Αυτος παράτησε την ζωή του για να έρθει εδώ και εγω να του φέρομαι τόσο οικτρά;Όχι, δεν ειμαι τέτοια προσωπικότητα.Αμαν βρε μπαμπά μου!Γιατι να τον φέρεις εδώ;Δεν θα μπορέσω να αντέξω πολύ!Το νιώθω!

-«Οφελια,ο αδερφός σου θα περάσει σε λίγο από εδώ να σε πάρει για να κατεβείτε κάτω στο τραπέζι.»,μου είπε ο Ιβαν πίσω από την πόρτα.Αυτην την φωνή θα την ξεχώριζα από χιλιόμετρα,εδώ και πέντε χρόνια τώρα που μένει μαζί μας.Ανακαλεσα ολες μου τις δυναμεις και του απάντησα:

-«Ναι,κατεβαίνω.».

Μικρη απάντηση,παρόλα αυτά χρειάστηκα ανάσες.Χρειαστηκα το θάρρος να το πω.Δεν μου έβγαινε η φωνή,τα πόδια μου κόπηκαν.Ανασες Οφελια.Εισπνοη,εκπνοή!Θα τα καταφέρεις!Εισαι δυνατή ,απλά μην τον κοιτάξεις στα μάτια.Ολοι έχουν κάποια αδυναμία.Η δίκη μου είναι τα μάτια του.

Πήγα να ανοίξω την πόρτα για να βγω από το δωμάτιο,επειδή όμως αυτός ήταν κολλημένος με την πλάτη στην πόρτα, βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με εμενα.Θα άκουσε το χερούλι της πόρτας, για αυτό και θα γύρισε και βρισκόμαστε τώρα σε αυτήν την άβολη θέση.Κοιταζομαστε για αρκετή ώρα.Αυτο που δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να γίνει.Δεν είχαμε ξαναβρεθεί τόσο κοντά από τοτε που είχε έρθει στο παλάτι ,μέχρι σήμερα.Τι να κάνω;Να απομακρυνθώ;Δεν κάνει ούτε αυτός κάτι.Πρεπει να απομακρυνθώ...Και αν όμως δεν το θέλω;Τοτε τι γίνεται;Η απάντηση είναι και εδώ πολύ απλή.Στην περίπτωση αυτή κυριαρχεί η καρδιά και όχι το μυαλό.Και η καρδιά μου δεν θέλει να απομακρυνθώ ούτε εκατοστό από αυτόν.Ουτε εκατοστό του εκατοστού.Ουτε μία σπιθαμη.Αυτος είχε ανοίξει ελάχιστα το στόμα του.Αναστεναξε κοιτωντας με ακόμα στα μάτια.Γιατι να αναστενάξει;Ήμουν τόσο υπνωτισμένη από αυτόν που δεν κατάλαβα ότι εδώ και τόση ώρα μια παρουσία βρισκόταν δίπλα μας.

-«Οφελια;»,ακούστηκε ο Λουκ.

Ωχ!

________________________________
      Λετε να κατάλαβε κάτι ο Λουκ;💕(Επάνω ο Ιβαν μας😍)