In A Way Of Knowing The Truth: A Princess Life.

Σε αγαπω.

I guess everything don't last forever..or not?
-Σοφία Κ.❤️🥀
(Ας βάλουμε και τα αδέρφια⬆️⬆️😍🙌🏻 και τώρα επιστροφή στην ιστορία μας⤵️)
________________________________

Ευτυχώς καταφέραμε και επιστεψαμε στο παλάτι χωρίς να το πάρει είδηση κανεις.Βεβαια,τους είχαμε πει ότι ήθελα να πάω βόλτα και ο Ιβαν σαν φύλακας μου έπρεπε να με ακολουθήσει.Οποτε δεν είχαν κάτι να υποψιαστούν.Νιωθω όμως τύψεις.Τυψεις που το κάνω αυτό στον Τζειντεν.Ειναι πολύ καλό παιδι και δεν του αξίζει όλο αυτό το σκηνικό.Ειμαι πολύ κακός άνθρωπος.Κακος, γιατί του δίνω ψεύτικες ελπίδες και παράλληλα λεω ψέματα σε όλους.Και επίσης,πως θα μπορέσουμε να ζήσουμε με τον Ιβαν;Πως;Είναι ενάντια στους κανονισμούς.Μπορει να έχουμε και χειρότερα μπλεξίματα αν το μάθουν για εμενα και τον Ιβαν.Βεβαια,ακόμα δεν ξερω τι είμαστε.Δεν μου το έχει ξεκαθαρίσει. Κοροϊδεύω τους πάντες.Τους γονεις μου,τα αδέρφια μου,το συμβούλιο και φυσικά ολόκληρο τον κόσμο.Ξαφνικα,άρχισα να κλαιω.Δεν ντρέπομαι όμως.Το να κλαίει κάποιος άνθρωπος σημαίνει ότι είναι δυνατός και ότι μπορεί να δείχνει τα συναισθήματά του και όχι να τα κρύβει.Εχω τοποθετήσει το  πρόσωπό μου μέσα στις παλάμες των χεριών μου και δεν είχα καταλάβει μια άλλη παρουσία μέσα στο δωμάτιο ,παρά μόνο όταν έκατσε δίπλα μου και αντιλήφθηκα το χαρακτηριστικό βαθούλωμα στο κρεβάτι,όταν κάθεται κάποιος άλλος δίπλα σου.

-«Έι έι, γιατί κλαις;»,με ρώτησε ο Ιβαν και με ακούμπησε στοργικά στην πλάτη.

-«Ιβαν,το καταλαβαίνεις ότι τους κοροϊδεύω όλους;»,τον ρώτησα μέσα από κλαμμα μου.

-«Τι εννοείς;»

-«Τι εννοώ;Δεν καταλαβαίνεις;Αυτό όλο είναι ένα λάθος!»,του είπα και σηκώθηκα πάνω, ενώ έκλαιγα ακόμα.Δεν ξερω πως είχαν βγει αυτές οι λέξεις από το στόμα μου.

-«Ποιο από όλα είναι λάθος;Που νιώθουμε πράγματα ο ένας για τον άλλον ,ενώ είναι απόλυτα φυσιολογικό;Που ζεις όπως θες εσυ ,χωρίς περιορισμούς;Που είσαι ευτυχισμένη;Που επιτέλους μέσα σε αυτά τα χρόνια μπορείς και χαμογελάς;Που αγαπιόμαστε;Ποιο;Πες μου ποιο!»,μου είπε φωνάζοντας και με έπιασε από τα μάγουλα.

«Ποιο;», με ρώτησε αλλά αυτήν την φορά λίγο πιο ψιθυριστά και ένωσε τα μέτωπα μας. «Πες μου ότι δεν νιώθεις έτσι και θα σταματήσω.Μονο μην μου λες ότι είναι λάθος, γιατί τρελαίνομαι!»

-«Δεν είναι ότι δεν νιώθω!»,του είπα και απελευθερώθηκα από το κράτημά του,πηγαίνοντας να βήμα πιο πίσω. «Απλά..Δεν..Δεν μπορώ να τους κοιτάω στα μάτια τους γονεις μου,τα αδέρφια μου,τον Τζειντεν και να τους λεω ψέματα!».