Light me up ✔Completed✔

Κεφάλαιο 10ο

Φτάσαμε σπίτι. Άνοιξα την πόρτα και πήγαμε μέσα. Κλείδωσα την πόρτα από πίσω μου και ξαφνικά ένιωσα κάτι χέρια τυλιγμένα γύρω από την μέση μου.

Εγώ: Χμ..?

SM: Σε ευχαριστώ...

Εγώ: Για ποιο πράγμα?

SM: Που με άφησες να έρθω...Ήταν το όνειρο μου να τους γνωρίσω.

Χαμογέλασα και γύρισα για να βλέπω το πρόσωπο της. Αλλά...είχε κολλήσει το κεφάλι της στο στήθος μου.

Εγώ: Μπορώ να σε κοιτάω στα μάτια όταν σου μιλάω?

SM: Όχι.

Από ότι κατάλαβα, έκλαιγε.

Εγώ: Γιατί?

SM: Είμαι άσχημη όταν κλαίω...

Γέλασα. Δεν κρατήθηκα. Αυτή με βαρεσε.

Εγώ: Έι, μην βαράς.

SM: Και εσύ μην γελάς!

Της ξεκόλλησα το κεφάλι από το στήθος μου και της έπιασα το πηγούνι ήρεμα. Της σήκωσα το κεφάλι να κοιτάει εμένα.

Εγώ: Μια χαρά είσαι και όταν κλαίς...Μην με ευχαριστείς για κάτι που δεν ισχύει. Το μπαρ ήταν δημόσιο. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να έρθει.

SM: Ευχαριστώ που μου το είπες όμως...Δεν θα τους είχα γνωρίσει αν δεν ήσουνα εσύ.

Κοίταξε άλλου.

Εγώ: Μην κοιτάς αλλού. Δεν μου είχες πει πως σου αρέσουν τα μάτια μου?

SM: Ν-Ναι αλλά...Απλά πες 'παρακαλω' you pabo...!

Χασκογελασα.

Εγώ: Μπορεί να μην θελω~

SM: Τότε είσαι ένα μεγάλο pabo.

Εγώ: Ας είμαι ότι θελεις~

Αυτή θύμωσε υποτιθέμενα.

Εγώ: Τέλος πάντων. Πάω να μαγειρέψω.

SM: Τι θα μαγειρέψεις?

Εγώ: Τι θες να μαγειρέψω?

SM: Μακαρόνια με κιμά owo.

Αναστεναξα.

Εγώ: Καλά.

Τι περίμενα να μου πει ούτε εγώ δεν ξέρω. Το να κλαίει στην αγκαλιά μου...νομίζω μου άρεσε αυτό. Κάτσε κάτσε, τι βλακείες λέω? Είμαι τόσο ηλίθιο. Σκέφτομαι λάθος και όχι λογικά. Νιώθω ότι κάθε φορά που είμαι μαζί της, αλλάζω. Δεν ξέρω γιατί...