Light me up ✔Completed✔

Epilogue

Ένας ήχος ακούγεται.. λες και είμαι σε νοσοκομείο. Το κεφάλι μου...πονάει... Πονάει όλο το σώμα μου... Που βρίσκομαι...?

"Μια χαρά είναι γιατρέ. Η καρδιά του χτυπάει. Όλα μοιάζουν μια χαρά. Με τα άλλα δύο παιδιά?"

"Δεν επιβίωσαν...δεν τους προλάβαμε... Ήταν υπερβολικά νέα. Λυπάμαι πραγματικά..."

Ακούω ανθρώπους να κλαίνε στο δωμάτιο. Κοίταξα γύρω μου. Γιατί όλα τόσο αχνά? Πολλά πρόσωπα γύρω μου. Δεν μπορούσα να αναγνωρίσω ποια.

"Οχ, ξυπνάει γιατρέ!"

Γιατρέ? Άκουσα... Καλά? Είμαι σε νοσοκομείο? Τι κάνω εδώ πέρα...

"Kang-kun? Kang-kun ξυπνήστε."

"Π-Που βρίσκομαι...?" Ρώτησα. Η όραση μου πλέων είχε φτιάξει. Τα έβλεπα όλα καθαρά. Εγώ πετάχτηκα επειδή ανησύχησα.

"Ηρέμησε! Καλά είσαι." Μου είπε ένας γιατρός και με έσπρωξε ελαφρά πίσω να ξανά ξαπλώσω.

"Τι έγινε, γιατί είμαι εδώ?!"

"Δεν θυμάστε?"

"Θα έπρεπε?"

"Σας μαχαίρωσαν, κύριε." Μου είπε. Σκεφτόμουν, σκεφτόμουν...μα τι έλεγε αυτός? Κοίταξα στο στήθος μου και είχα γάζες γύρω γύρω. Τότε μου ήρθε. Τα θυμάμαι όλα... Μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα. Δύσκολα συγκρατήθηκα.

"Έχετε κανέναν συγγενή?"

"Ο πατέρας μου, παίζει να είναι σε αυτό το νοσοκομείο και η μητέρα μου είναι Κορέα."

"Μάλιστα... Κοιτάξτε. Είστε μια χαρά. Αλλά επειδή έχετε χάσει αρκετό αίμα, θα πρέπει να παίρνεις αυτό το σιρόπι."

"Ωραία εντάξει..."

"Επίσης θα πονάτε λίγο. Αν πονέσετε πολύ, πάρτε ντεπον."

"Οκ ευχαριστώ...."

Με σήκωσαν από το κρεβάτι και μου φόρεσαν μπλούζα. Εγώ πόνεσα πολύ και κράταγα το στήθος μου με το χέρι μου. Σιγά σιγά περπάτησα έξω από το δωμάτιο και έξω από το νοσοκομείο.

Time skip to Christmas Day at night

Σήμερα είναι Χριστούγεννα. Δυστυχώς έχω πέσει ξανά σε κατάθλιψη από τότε που έγινε όλο αυτό. Απορώ πως δεν έχω κάνει ακόμα κακό στον εαυτό μου... Όλο αυτό έμοιαζε πραγματικά σαν όνειρο. Μακάρι να ήταν.

Αυτή την στιγμή έχει ένα φεστιβάλ κάτω στην πλατεία. Θέλω να πάω να ξεχάσω έστω για δύο δευτερόλεπτα την κατάσταση. Θα μου κάνει καλό να βγω λίγο έξω... πιστεύω. Έτσι λοιπόν ντύθηκα και βγήκα έξω.

Το τοπίο ήταν όμορφο. Είχε το κατάλευκο χιόνι που είχε στρωθεί στον δρόμο και τα όμορφα αστέρια στον ουρανό.

...

Έφτασα στην πλατεία λοιπόν μετά από λίγο. Κάθησα σε ένα παγκάκι και πρόσεξα ότι όλα τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα και χαρούμενα. Έπαιζαν και έτρεχαν γύρω γύρω. Μακάρι η παλιά μου ηλικία να ήταν έτσι...ελεύθερος και χαρούμενος. Με χαρούμενη οικογένεια και χαρούμενη ζωή.

Στην πλατεία είχε ένα τεράστιο δέντρο που ήταν στολισμένο μέχρι επάνω. Φυσικά είχε και το αστέρι του. Τα μαγαζιά όλα ήταν ανοιχτά και υπήρχαν και κάτι άλλα μικρά μαγαζάκια, που πούλαγαν λιχουδιές για τα μικρά παιδιά.

Εγώ επειδή είχα βαρεθεί λιγάκι, σηκώθηκα να χαζεψω και εγώ τα μαγαζιά. Είχαν ωραία πράγματα.

...

"H-Hyung...?"

Ένα παιδί ήρθε δίπλα μου και με κοιτάγε. Με φώναξε... "Hyung"? Ποιο παιδί είναι αυτό?

"Νομίζω κανείς λάθος..."

"Όχι όχι... εσύ είσαι το ξέρω! Ο Seungho είσαι!"

Ε..? Με έκαψε.

"Σε ξέρω από κάπου...?"

"Seungho...."

Τον κοίταγα και περίμενα να δω τι θα πει.

"Είμαι ο αδερφός σου, Hyung."

"Τι...?"

The End