HAYALLER PEŞİNDE

20.Bölüm (Hayallerimize Ramak Kala)

Annem çoktan merdivenleri inmeye başlamıştı ama ben hala kapının koluna sıkıca yapışmıştım ve öylece koridora bakıyordum. Hayallerim için buradaydım. Beni herşeyden çok mutlu eden notaların sözlerin içine hapsolmak için buradaydım. Bu kadar çabalamışken vazgeçemezdim. Tüm hayallerimi burada bırakıp annemle gidemezdim. Bazen risk almak gerekirdi. Korkmadan pes etmeden sadece risk almak. O yarışmaya katılmalıydık bunu hakediyorduk. Günlerce cansınla birlikte çalışmıştık. Müzik öğretmenimizin bize olan desteği çok fazlaydı. Bu kadar yaklaşmışken bırakıp gitmeyecektim.

Cansın arkamda birşeyler geveliyordu. O da bu durumdan fazlasıyla zarar görmüştü. Önce Enginle birlikte geçirdiği kaza sonra Arasla olanlar ve üstüne de annemlere söylediğimiz yalan ve sonuçları eklenince mahvolmustuk. Cansın da ne dediğini bilmiyordu sadece ağzından bir kac kelime dokulebiliyordu. Biraz durdu. Sonra da bana seslenmeye başladı

"Başak"

"........"

"Başaaak "

Onu duyuyordum ama ama konuşmaya gücüm yetermiydi bilmiyordum. Gözlerimi kapattım ve kendimi toparlamaya çalıştım. Sonrada yavaşça kapının kolunu bırakıp kapatmak için itekledim. Arkamı döndüm ve Cansın'a yöneldim.
Konuşmaya çalışıyordum ama kelimeler sanki her çıkışında canımı daha çok acıtıyordu. Konuşmak eziyet haline gelmişti.

"Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum Cansın"

Cansın'a doğru bir kaç adım attım ve yan taraftaki yatağın üzerine çöktüm. Cansında hemen yanıma oturdu.

"Biliyorum Başak.." dedi ve sustu eminim ki kelimelr onunda boğazına düğümleniyordu.

"Seni izmire gelmekte ben zorladım. Tabiki sende gelmeyi çok istiyordun. Ama kuralları çiğneyen taraf ben oldum. Buraya izinsiz bir şekilde geldik. Ve suan onlara kızamayız. Haklılar."

Dedikleri doğruydu. Onlara kızamazdık. Ama olan olmuştu. Biz kendi doğrumuzun arkasından çoktan gitmiştik.
Konuşamaya devam etti.

"Şimdi geri dönebiliriz. Ailelerimizi karşımıza almak istemediğini biliyorum. Ve bende istemiyorum inan. Tek inancım hayallerimiz. Ve eğer bu yarışmayı kazanamazsak.."

Bunu düşünmek istemiyordum. Bu olabilecek en son şeydi ve ben bunu istemiyordum. Biz kararımızı verip buraya kadar gelmiştik vazgecmiycektik. Ve o yarışma bizimdi.
Kazanmak için gelmiştik ve birinciliği almadan dönmek yoktu.

Cansın'a doğru döndüm. Ve elimi elinin üzerine koydum.

"Düşünsene Cansın kaç insan hayallerinin peşinden gitmiştir ki? Kim bilir kaç tanesi belkide yıllardır bunun acısını yaşıyorlardır. Geri dönmek yok Cansın. Sonuç her ne olursa olsun geri dönmek yok. Biz seçimimizi yaptık ve suan buradayız. Hayallerimizin yanında izmirde. Ve bırakıp gitmeye de hiç niyetimiz yok."

Cümleyi bitirirken yavaşça gülümsedim ve Cansın da bana eşlik etti. Ve ekledim.

" "Keşke " demektense. "olsun " demek daha iyidir canım arkadaşım."
Ben bunu söyledikten sonra Cansının beni kolları arasına alması beni o kadar huzurlu hissettirmisti ki.
Benim bir kardeşim yoktu. Ama Cansin yokluğunu hiç hissettirmemisti. O belkide dünyadaki en iyi kardes olabilirdi.
Eğer hayatınızda herşeyim diyebilceginiz her an da yanınızda bulabileceğiniz bir arkadaşınız varsa bu zaten dünyanın en güzel şeyiydi.

Hem beni boğarcasına sımsıkı sarıyordu. Hemde kulak zarımın patlamasına maruz bırakıyordu.

"Bekle bizi sahneeeee.. Bekleyin bizi cadı juriler.. Yıllarca ağzınızda tat bırakacak notalarımızla bestelerimizle geliyoruuuuz " :))
Manyak bu kız diyorudm içimden. Ama biraz daha sıkmaya başlarsa diğer taraftan katılmak zorunda kalacaktım yarışmaya.
Ellerimle kollarını tuttum ve yavaşca itekledim. Sonrada etrafa gülücükler saçan yüzüne bakıp konuşmaya başladım.