Avcı- Zayn Malik

5. bölüm

5.Bölüm- Kaçırılma

°°°°°

'Ne olur yapma! Ne olur! Hayır o yapmadı, ben yaptım! O daha küçük bir çocuk!' Ağlama ve hıçkırık sesleri ile bu kelimeleri duyuyordum sürekli . Aynı kelimeleri tekrar tekrar duydum. Kesintisiz..

Yine karanlıktı her yer. Ve bu da korkmama neden oluyordu. Nereye gittiğimi bilmiyordum ama bir çıkış olmalıydı. Her yerin bir çıkışı vardı.. Ama ne yazık ki ne kadar ilerlersem ilerleyim, ne bir ışık ne de çıkışı bulmuştum. Her yer o kadar karanlıktı ki ellerimi duvara sürterek ilerliyordum.

Bir ara ayağım bir cisme takıldı. Kendimi düşmenin sertliği için hazırladım ve gözlerimi sımsıkı yumdum. Ama beklediğim gibi zeminle değil sert ve güçlü kollarda buldum kendimi.

Gözlerimi açtım. Ne kadar karanlık olursa olsun o elaları her zaman bir ışık gibi parlamıştı karşımda..

Zayn..  'Seni her zaman koruyacağımı söylemiştim' bunları fısıltıyla söylüyordu ve sözleri içime işliyordu sanki kelimelerinin gücü..

Yavaşça beni ayağa kaldırdı. Bu süre zarfında gözlerimi bir an olsun onun elalarından ayıramamıştım.. Biraz daha o güven verici elalarına baktım. Bu zifiri karanlıkta tek sığınağım orasıydı çünkü. Nasıl bu kadar güzel parlıyordu da gözleri, kendimi güvende hissediyordum? Bilmiyordum, ama bundan oldukça memnundum.. Hem de oldukça..

Benden yavaşca ayrıldığını hissettim.. Ve korktuğum şeyi yaparak benden geri geri uzaklaşmaya başladı. 

'Dur bekle! Nereye gidiyorsun!' dedim korkuyla.. Ama o beni takmıyordu bile. Korkum gün yüzüne çıkmaya başlayacaktı, ama buna elimden geldiğince izin vermeyecektim.. Beni burada bırakıp mı gidecekti yoksa?

'Korkuyorum. Ne olur beni bırakma Zayn.' Kelimeler kontrolüm dışında dudaklarımdan dökülüyordu.

'Seni asla bırakmayacağım.' dedi söylediğinin aksine ve tamamen kayboldu.

İçimi yine güvensizlik ve korku kaplamıştı. Korkuyla gözlerimi etrafımda gezdirdim. Gittiği yeri bilmiyordum. Bu yüzden daha fazla bulunduğum yerde dikilmemek adına nereye gittiğimi bilmeden ilerlemeye başladım. Gözlerimin hafif dolduğunu hissettim. Kendime güçlü olmam gerektiğini hatırlattım ve soğuk parmaklarımla sildim gözlerimi..

İleride hafif bir ışık süzüldüğünü görünce umutla oraya doğru hızla yürüdüm.. Oraya hızla gidip kapıyı hafifçe ittirdim ve yerde duvara yaslanmış, elleriyle yüzünü kapatıp ağlayan bir çocuk oturduğunu gördüm. Ve bir anda kendi derdimi unutup onun yanına gittim. 

Benim geldiğimi adım seslerimden duymuş olmalı ki, yüzündeki ellerini çekti.

'Neden ağlıyorsun tatlım.' Yaşlı gözleriyle o kadar masum duruyodu ki dayanamadım yanına oturup ona sarıldım.

'Ağlama tamam mı? Ben yanındayım.' dedim yaşlı gözlerini silerek. Akan burnunu çekerek 'Beni sakın bırakma, Bella.' dedi.

İsmimi bilmesine şaşırarak
'Sen benim ismimi nereden biliyorsun tatlım?' diye sordum.

'Meleklere inanır mısın?' dedi aorumu görmezden gelerek. Bu hareketi bana Zayn'i hatırlattı nedensizce.. O da her zaman sorularımı görmezden gelirdi çünkü..

'E-evet. Neden?'

'Sen benim koruyucu meleğimsin. Sakın beni bırakma. Melekler her zaman yardım eder çünkü. .'