A Royal Love Story

~24

POV MARIA
"Hier.", hoor ik een plotselinge stem. Voorzichtig open ik mijn ogen, maar door het felle licht, sluiten ze meteen weer. "Hmm?", vraag ik slaperig. "Hier.", zegt de stem nog eens. Het persoon lacht terwijl ik mijn ogen verzettelijk dichtknijp. "Ik heb zijn telefoon." Meteen schiet ik overeind. "Laten we beginnen!", zeg ik enthousiast. Verbijsterd kijkt hij me na terwijl ik me plots extreem hyper gedraag en de kamer huppelend verlaat.

"Dus dan loop ik op dat moment 'toevallig' langs, zeg je?", vraagt hij voor de zekerheid, wanneer ik klaar ben met het vertellen van mijn idee. Ik knik. "Misschien wordt het wel een romantisch avondje.", zeg ik met een kleine steek van jaloezie in mijn buik. Huh? Ik jaloers... nee dat zal wel niet! Vast te weinig gegeten vandaag... bovendien ben ik al verliefd op Daniël, en hem zal ik nog krijgen ook.

POV TESS
Ik lees het berichtje wel duizend keer opnieuw... Ik en Daniël... op date? Hoe komt hij daar opeens bij. Hij is toch op stap met zijn vrienden?! Waarom zou hij zo'n avondje met zijn vrienden opgeven voor een plotseling etentje, terwijl ik hem er niet eens om heb gevraagd? Ik lees het bericht nogmaals voor de zekerheid:
'Hey Tess, kom vanavond om 21.00 naar Il Minuto (dat Italiaanse restaurantje in de stad weet je wel?) ik verwacht dat je er zal zijn. Xx Daniël.'

Bovendien stuurt hij altijd drie keer x, niet twee. Maar dat zal wel een typfout zijn.
'Weet je zeker dat je dat vanavond wilt doen? Ik wil best een dagje wachten zodat je met Daan en Ruben kan rondhangen. X Tess', typ ik terug.

Onmiddellijk komt hij weer online:
'Nee is niet erg! Ik nodig je bovendien zelf uit! We ontmoeten elkaar daar. Tot dan!'

Na een berichtje teruggestuurd te hebben, sluit ik mijn telefoon af. So... tonight 's date night!

"Hoe zie ik eruit?", vraag ik aan Amanda. Ze kijkt me vrolijk aan. "Ge-wel-dig!", gilt ze enthousiast, waarna er een persoonlijke dienaar van de koning langskomt om ons te vertellen dat we stiller moeten zijn. Nog licht lachend knik ik naar de man, maar wanneer hij weg is barsten Amanda en ik weer uit in lachen en rennen gehaast de trap af wanneer we klaar zijn met het klaarmaken voor de date. "Tess, je kan dit meid. Veel plezier vanavond!", roept ze me na terwijl ik de deur uit loop. Ik lach zachtjes en omhels haar. "Dankje Amanda!", lach ik.

Het is een paar minuten voor 21.00,wanneer ik aankom bij Il Minuto. "Hallo, kan ik u ergens mee helpen?", vraagt de ober me. "Ik wacht op iemand.", vertel ik hem met een ongemakkelijk lachje. Hij knikt. "Ah, oké! Ga daar maar alvast zitten.", zegt hij. Ik bedank hem en ga zitten op een stoeltje. Waar blijft hij toch! Ik tik ongeduldig met mijn vingers op de tafel. De vorige keer dat hij me meenam naar een restaurant, was hij juist al veel eerder om de date voor te bereiden.

Het is ondertussen al 21.25 en ik zie verschillende mensen komen en gaan. De tijd tikt voorbij en nog steeds komt hij niet opdagen. Wat is dit?! Zou hij in gevaar zijn? Of laat hij me stikken? Ik besluit om hem een berichtje te sturen, aangezien ik erg bezorgd ben:
'Daniël? Waar blijf je?! Ik wacht al onwijs lang op je! Is er iets met je gebeurd?'

Het ziet er naar uit dat het bericht is aangekomen, concludeer ik door de twee vinkjes. Na een paar seconden worden de vinkjes blauw, maar hij typt niet. Hij negeert me gewoon!
'Daniël? Je leest het gewoon! Antwoord!'

Alweer die blauwe vinkjes.
'Daniël wat is dit?!'

Opnieuw leest hij de berichten, maar krijg ik geen antwoord. Boos sta ik op van mijn stoel en stamp ik het restaurant uit. Wanneer ik buiten kom, begint het ook nog eens te regenen. Ik zucht en een trillerig wolkje ontsnapt uit mijn keel. Het is enorm koud en laat ik nou precies vergeten zijn om een jas mee te brengen. Ik laat de verslagen tranen hun gang gaan.

Seconden lijken minuten en minuten, uren terwijl ik me heb laten vallen op een bankje in het park. Mijn tranen rollen van mijn wangen en mijn mascara zal wel uitgeveegd. Een typisch hopeloos wrak.

"Hé Tess.", hoor ik plots een bekende stem. Niet hem... niet weer... "Tess?" Ach wat maakt het ook uit... ik stort hem in zijn armen en verbaasd laat hij het toe en slaat zijn armen om me heen. "Tess...?" "Jake...", zeg ik met een trillerige stem. "Gaat het?" Ik schud mijn hoofd. Mijn make-up is uitgelopen, mijn drijfnatte jurk plakt vast aan mijn lichaam en een koud gevoel trekt langzaam binnen. "Daniël... h-hij... hij heeft... m-mij.. eh... hij...", ik kan mijn zin al niet meer afmaken en ik barst alweer in huilen uit. Sussend neemt Jake me in zijn armen en streelt hij over mijn rug. "Stil maar...", sust hij me. Ik voel een dat Jake een warme jas over mijn rug legt en zijn arm om me heen houdt. Ik kruip dicht tegen hem aan terwijl hij met zijn hand mijn hoofd streelt. Voor het eerst in mijn leven voel ik met daadwerkelijk op mijn gemak bij Jake. Hij is zelfs aardig voor me. Hij zorgt zelfs voor me...

Uren zitten we daar, in de regen. Ik onder Jakes jas en hij bibberend in de kou. Ik ga rechtop zitten. "H-heb je het niet k-koud?", vraag ik hem. Hij knikt. "Het is goed zo.", zegt hij vriendelijk. "Omdat jij het bent." Hij buigt zich dichterbij en kijkt me diep aan. "Alles voor jou Tess.", zegt hij. Ik staar hem nog een tijdje aan, maar neem dan een beslissing. Ik grijp hem bij zijn schouders  en druk mijn lippen verlangend op de zijne. Dit is wat ik nodig had. Zonder dat ik het wist dat ik dat ooit zou hebben, verlangde ik naar een kus met het ongemakkelijkste persoon op aarde. En ik heb niet eens een greintje spijt over waar ik nu mee bezig ben. Geen enkel deel van mijn lichaam wil op dit moment nog stoppen waar ik mee bezig ben, of wilt zijn excuses aanbieden aan Daniël. Het is zijn eigen schuld.