My Adopted Cousin...

10

"Που είναι;"

Λέει με το που ανοίγει την πορτα...
Το τακούνι της ακούγεται όλο και πιο δυνατά οταν μας πλησιάζει.
Τα χέρια της είναι σταυρωμένα στο στήθος και με κοιτάει θυμωμένα. Δεν την κατηγορώ...

"Κ.Jones"

Λέει ένας και την πλησιαζει. Εκείνη αφήνει την τσάντα πάνω σε μια έδρα και τον ακολουθεί πανε λίγο πιο πέρα και μιλάνε...
Η Μελ ακουμπάει το κεφάλι τής στον ώμο μου και κλείνει τα μάτια της.

"Μην στεναχωριέσαι θα μας βγάλει..."

Λέει και ξεφυσαει.
Η μητέρα μου μας βλέπει και μετά ξαναγυρναει προς το μέρος του.

Τα λεπτά περνάνε... Και η Μελ έχει σχεδόν αποκοιμηθεί.
Η μητέρα μου μας πλησιάζει και ακουμπάει τα γόνατα της στο έδαφος ωστε να ήμαστε πρόσωπο με πρόσωπο.

"Δεν θα φωνάξω. Γιατί πολύ απλα δεν κάνει..."

Κάνει μια παύση ενώ κοιτάει την Μελ.
Βάζει μια τούφα από τα μαλλιά της που είχε στο πρόσωπο της πίσω από το αυτί της...
Και με ξανακοιταει.

"Δεν θα βγεις έξω μέχρι να έρθει το Σάββατο. Αυτή είναι η τιμωρία σου."

"Μα..."

"Ζεις ακόμα μαζί μου Bridget. Δεν θέλω δικαιολογίες."

Ξεφυσαω και η μητέρα μου ξυπνάει την Μελ.

"Μμμ... Φευγουμε;"

"Τι σε κανει τοσο σίγουρη;;"

"Ίσως επειδή είσαι δικηγόρος;"

"Αυτό δεν πάει να πει τίποτα..."

Χαμογελάει και σηκώνεται... Την ακολουθούμε Και εμείς.

............

Πίνω τον χυμό πορτοκάλι μου ενώ βλεπω τις βαλίτσες στο σαλόνι.
Ποτε προλαβε; Εγώ τις δικές μου ουτε που της έχω ανοιξει.

"Ξύπνησες βλεπω. Λοιπόν εγώ έκατσα όλο το βράδυ να τα τακτοποιήσω επειδή σήμερα είναι και η  τελευταία μερα και έχω πολυ δουλειά..."

Κοιτάει τριγύρω πας και ξέχασε τίποτα άλλο.

"Λοιπόν αυτά είναι. Έχει όλη την ημέρα μπροστά σου να φτιάξεις και εσυ τα δικά σου πράγματα..."

"Μμ..."

Μουρμουριζω...

"Ααα μαμά..."

Λέω ενώ είχε ανοίξει ήδη την πόρτα...
Σταματάει Και γυρνάει να με κοιτάξει.

"Μπορώ να πάω για καφέ με τα παιδιά;"

"Φυσικά... Εννοώ είναι τελευταία μέρα. Αλλά μόνο για καφέ...!"

"Ναι μόνο..."

Λέω και φεύγει....

Πάω στο δωμάτιο μου και ανοίγω την ντουλάπα μου.
Θα χωρέσουν όλα αυτα;;;