My Adopted Cousin...

15

Το κινητό μου δονητε και τα μάτια μου δεν λενε να ανοίξουν.

Σταματάει να δονητε και μετά από λίγο ξαναχτυπαει;

"Ποιος είσαι και τι θες;;"

Απαντάω γρήγορα χωρίς να δω το όνομα.

"Καλημέρα και σε εσένα μωρό μου"

"Λιαμ..."

"Ναι έτσι με λένε..."

Λέει και γελάω...

"Καλημέρα..."

"Φαίνεται ποσο μα ποσο ωραία περνάς..."

"Ναι σούπερ..."

Λεω και τεντώνομαι.
Κοιτάω το ρολόι πάνω στο κομοδίνο και κάνω μια μούντζα στο εαυτό μου.

"Είναι μια ώρα πίσω εδω. Εκεί είναι 12... Υπναρού!!"

"Νυστάζω τόσο πολυ και..."

Η πόρτα χτυπάει διακόπτοντας με...

"Ναι..;"

"Ξυπνισες;"

"Σου απάντησα ωστε να μπεις μέσα... Αρα ναι!"

"Bridget..."

Λέει και πλησιάζει...
Θα τα ακούσω παλι...

"Λιαμ θα σε πάρω αργότερα.."

"Χαιρετίσματα πες του.."

Λέει εκείνη και εκείνος χαμογελάει.

"Την άκουσες..."

Γελάω αυθόρμητα...

"Την άκουσα. Τα λέμε Bridg.."

Το κλείνω και την κοιτάω...
Και εκείνη με κοιτάει με το ίδιο ακριβώς βλέμμα. Τι θελει?

"Λοιπον;"

"Τι έχεις; Νομιζα πως θα σου άρεσε εδώ."

"Λοιπόν νομίζεις λάθος! Είχες αγοράσει ήδη τα εισιτήρια και μου είπες θα παμε Λονδίνο!! Δεν θυμάμαι ποτέ να σου είχα πει πως θέλω να έρθω!

"Bridget φτάνει. Είδη πονάει το κεφάλι μου. Τι νόμιζες πως θα σε άφηνα με την Mel?! Είναι κακιά παρέα!!!"

Λέει και τα παίρνω!!!

"Με είπε σκύλα!"

"Η Mel?!"

"Όχι μαμά... Ο Harry!!"

"Τι σε είπε?"

"Με είπε..."

Με διακόπτει...

"Μην το πεις. Σε άκουσα."

Κοιτάει για λίγο το δωμάτιο...
Και μετά ξανά σε εμένα!

"Του είπες τίποτα εσυ;"

"Όχι! Τι να πω εξάλλου; Δεν τον ξέρω καν..."

"Έλα μαζί μου..."

Με πιάνει από το χέρι και σηκώνομαι γρήγορα. Με το που ανοίγει η πόρτα ο Harry περπατάει μπροστα μας νυσταγμένα.
Οι μπούκλες του χαλασμενες από τον ύπνο. Τα μάτια του μισόκλειστα. Τα χείλη του κόκκινα. Είναι τόσο όμορφος.

"Harry!"

"Mmm"

Μουρμουρίζει και βάζει και μπούκλα του πίσω απο το αυτι.
Κοιτάει μια εμένα. Μια την μαμά μου. Και μετά ξανά εμένα.
Ας με χαστουκισει καποιος εκανα λάθος που της το είπα.

"Ζητά συγγνώμη τώρα!"

Προστάζει και τα μάτια του ανοίγουν.

"Μαμα φτάνει!"

Χαμογελάει πλατιά μόλις καταλαβαίνει πως τον κάρφωσα.

"Ξερεις πως δεν θα το κάνω. Θεία!"

Τονίζει την τελευταία λέξη.
Και τα μάτια της μαμάς μου χαλαρώνουν. Το πρόσεξα. Χαλάρωσαν! Τι στο καλό πρώτη φορά την φωνάζει θεια?!