My Adopted Cousin...

14

Η ώρα είχε πάει ήδη 7 και εγώ δεν είχα βγει από το δωμάτιο μου.

Κοίταω το ταβάνι αλλα για κάποιο ηλίθιο λόγο δεν σκέφτομαι τίποτα.

Η πόρτα ανοίγει και εκείνος μπουκάρει μέσα...

"Λοιπόν..."

Λέει και τον διακόπτω..

"Πόρτα ξέρεις να χτυπας;"

Βγαίνει έξω, κλείνει την πόρτα και την χτυπάει.

"Όχι..."

Απαντάω και μπαίνει μέσα.

"Είπα οχι!"

"Σκάσε.... Δεν ξέρω ποια νομίζεις ότι είσαι και δεν θέλω καν να ξέρω τι έκανες εκεί αλλα εδώ έχουμε κανόνες."

Λέει και πάει πάνω κάτω στο το δωμάτιο μου.
Αρχίζω να γελάω. Δυνατά.
Σταματάει να περπατάει και με κοιτάει δολοφονικά.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ερχομαι πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του.

"Δεν έχω ακολουθήσει ποτέ στη ζωή μου κανόνες.
Τι σε κάνει να νομίζεις ότι θα τους τηρήσω;"

Γίνεται κόκκινος απο το θυμο.
Το πράσινο χάνεται εύκολα, ένα κακό χρώμα, τρομαχτικό και σάπιο σαν τον θάνατο να φτάνει στα μάτια του.
Σφίγγει τις γροθιές του έτοιμος να εξαπολύσει σε εμένα.
Οι ανάσες του ακανόνιστες, δεν ξέρω καν αν αναπνέει.

Τα πόδια μου κινήθηκαν αυτόματα τρία βήματα πίσω, ώσπου η πλάτη μου βρήκε τον τοίχο. Εκείνος με πλησιάζει γεμάτο θυμό και μια τσιριδα βγαίνει  απο τα χείλη μου.
Μόλις βλέπει την τρομάρα μου γελάει.
Γελάει. Διάολε με δοκιμάζει....

"Μην με ακουμπάς!"

Του είπα γρήγορα και του τραβούσα τα χέρια από πανω μου.

Με πλησιάζει και βάζει το κεφάλι του κοντά στο λαιμό μου ενώ τα μάτια του κλείνουν...
Ξεροκατάπια και προσπαθησα να απομακρυνθω από κοντά του αλλά δεν με άφησε ελεύθερη...
Αμέσως άκουσα κάτι που με έκανε να μείνω έκπληκτη. Με το στόμα ανοικτό.

"Μόλις τώρα με μύρισες;"

Ρώτησα αφήνοντας ένα γελάκι.

"Όχι δεν το έκανα!"

Τον είδα να απομακρύνεται από κοντά μου κάπως αμήχανα και στάθηκε άβολα μπροστά μου.

"Ναι, το έκανες!"

Του είπα κατηγορηματικά.

"Όχι δεν το έκανα!"

Γρύλισε και ήρθε απειλητικά κοντά μου.

"Τι είσαι σκύλος;"

"Εσύ εισαι σκύλα..!"

Και με αυτό γύρισε από την άλλη και έφυγε...