Don't mess with MY badboy

°Part 9°

Αλέξανδρος POV
Έχει περάσει πολύ ώρα... Γαμω που είναι πια η Αλέξια; Οκ ξέρω ότι θέλει να σκεφτεί αλλά... Πάω δε γίνεται. Ίσως δεν πρέπει να την αφήσω άλλο μόνη έξω... Γιατί σίγουρα έξω είναι το ξερω. Έχει σκοτεινιάσει για τα καλα. Γαμωτο σίγουρα αναστατώθηκε... Από την ώρα που μπήκε αυτός... Είναι ερωτευμένη μαζί του.... Είμαι σίγουρος.... Πρέπει να τον αγαπάει πολύ.... Το ίδιο κι εκείνος... Πρέπει όμως να την φέρω μέσα.... Ανησυχω
......................................................................
(30 λεπτά αργότερα)
Που είναι;; Εεεε.... Εγώ, εγώ φταίω για όλα... Είμαι κόπανος... Αυτό είμαι.... Αν, αν πάθει κάτι.... Θα πεθάνω... Το ορκίζομαι... Εγώ, εγώ.... Γιατι;

(My POV)
Ενα δάκρυ κύλησε απ το μάγουλο του.. Αν πάθαινε κάτι εξαιτίας του δεν ήξερε αν θα ήταν ικανός να το αντέξει. Ήταν ο πρώτος και παντοτινός του έρωτας. Την αγαπούσε όσο τίποτα άλλο. Ήταν ότι πολυτιμότερο για εκείνον. Ο κόσμος του, το φως στο σκοτεινό του ουρανό, η χαρά μέσα στη θλίψη του.. Τα πάντα του. Ήξερε πως πλέον η καρδιά της ανήκε αλλού.... Ήθελε τόσο πολύ να την κάνει να τον ξεχάσει... Όμως πάνω απ όλα ήθελε να είναι καλα.... Ειχε ενοχές, τύψεις. Ακόμη κι αν εκείνη τον πληγώνε μέρα με τη μέρα που δεν τον θυμόταν, ακόμη κι αν αγαπούσε άλλον ο Αλεξ θα ήταν πάντα εκεί για να την προστατέψει. Το είχε αποδεχτεί... Πάντα θα την αγαπούσε... Ένα μέρος του εαυτού του πάντα θα άνηκε σε εκείνη.
Ήταν χαμένος στις σκέψεις του όταν κάτι τον επανέφερε στην σκληρή πραγματικότητα... Μια δόνηση... Ένα κινητό ήταν πεσμένο στο έδαφος.... Σπασμένο ... Ήταν το, το κινητό της. Το αναγνώρισε... Μπακλαβοχαλβαδακι, έγραφε. Η Ζωή, σκέφτηκε. Σκούπισε τα υγρά του μάτια και ένα μικρό γελάκι εμφανίστηκε στο πρόσωπο του στη θυμίση της ανάμνησης.

(Flashback :10 χρόνια πριν)
- Χάχα, έχασες είπε η Αλέξια και τα όμορφα λακακια της έκαναν την εμφάνιση τους.
-Και τώρα...., είπε ο Αλεξ και ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του
- Ωχ, όχι φοβάμαι, αναφώνησε η Ζωή και άρχισε να γελάει όπως και οι άλλοι.
-Σύσκεψη Αλεξ, είπε η Αλέξια
-Λοιπόν, τι λες;
- Μμμμ πως θα σου φαινόταν το καρπουζοντοβολοκλεφτης;
- Εεεε κάτι σε μπακλαβαδακι; είπε η Αλέξια
- Πως θα σου φαινόταν το μπακλαβοχαλβαδακι, ρώτησε ενθουσιασμενος
-Τέλειο, είπε η Αλέξια και έδωσε ένα φιλί στον Αλεξ.
-Μάλιστα, είπε η Αλέξια προσπαθώντας να πάρει ένα σοβαρό ύφος.
-Λοιπόν, αγαπητή μου Ζωή μετά την ήττα σου στο παιχνίδι το συμβούλιο συσκεφτηκε και...
- Μπακλαβοχαλβαδακι, είπε ο Αλεξ και έσκασε στα γέλια
-Πως με είπες; ούρλιαξε η Ζωή και έπεσε σαν τσουβάλι πάνω στον Αλεξ γελώντας. Ύστερα έπεσε πάνω τους ή Αλέξια και όλοι μαζί γελούσαν. Ήταν τόσο χαρούμενοι
- Θα σας αγαπάω για πάντα, ειπε ο Αλεξ
-Κι εγώ, συμφώνησε η Ζωη
-Μπορεί να μην βρισκόμαστε και να μην κάνουμε παρέα στο μέλλον, όμως να ξέρετε πάντα θα σας αγαπώ όσο τίποτα. Δε θα σας ξεχάσω ποτέ...