Don't mess with MY badboy

°Part 14°

-Κοίτα, είπε εκείνος και το βλέμμα του μαλάκωσε... Ήταν δύσκολο αλλά δε γινόταν...
- Τι εννοείς; τον ρώτησα κατευθυαν
-Δε μπορώ να σου εξηγήσω τώρα μα...
-Επειδή δεν είμαι διάσημη; ... Επειδη δεν φοράω όλα αυτά που φοράνε οι γκόμενές σου; Επειδή διαβάζω; Επειδή είμαι ορφανή;.. Άρχισα να του λέω βομβαρδιζοντας τον με ερωτήσεις ενώ ταυτόχρονα γελούσα
-Αλέξια δεν...
-Ξέρω δεν είναι αυτό που νομίζω έτσι; του είπα αφήνοντας ένα ειρωνικό γελάκι. Λυπάμαι... Και αυτό είναι τελικά το πρόβλημα.. Ότι νοιάζομαι.... Νοιάζομαι ακόμα παρόλο τις συμπεριφορές, μάλλον καλύτερα τις αισχρές συμπεριφορές που εισπράττω από τους ανθρώπους κάθε μέρα. Αλλά ξες κάτι; Βαρέθηκα αυτό το παιχνίδι.... Βαρέθηκα... Και ήρθε η ώρα να δούμε μάλλον ποιος παίζει καλύτερα, είπα κοιτώντας τον με δολοφονικό βλέμμα...
-Αλέξια ηρέμησε... Έλα να σε πάω σπίτι... Χρειάζεσαι ξεκούραση, μου είπε τραβώντας μου το χέρι
-Άσε με....
-Όχι.. Τελείωνε
-Δε θα πάω με σένα...
-Θα πας...
-Μάριε άσε με τώρα αλλιώς...
Με πλησίασε... Βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής....
-Αλλιώς τι; είπε με την βραχνή και καλά αθώα του φωνή , ενώ δάγκωσε με έναν απίστευτα σεξυ τρόπο το κάτω του χείλος..
- Αα-Ααα-Ααα λιως... Γαμωτο γιατί τραυλιζω.. Όχι τώρα... Γαμωτο
- Τι αλλιώς , είπε δαγκωνοντας τρυφερά μα και άγρια τον λοβο του αυτιού μου, κάτι που με έκανε να ανατριχιάσω..
-Απ.. Απλ...απλα.. σου...εμ...εχ...αε..γχ
Εκείνος γέλασε... Ήξερε την επιρροή που ασκούσε πάνω μου... Ήξερε τα κουμπιά μου.. Ήξερε πως όσο κι αν ήθελα δεν μπορούσα να αντισταθώ... Το ήξερε και το εκμεταλλευοταν...
Αλέξια συγκεντρωσου... Μη... Όχι... Και τότε ναι... Το έκανα για δεύτερη φορά.. Το όμορφ-εννοω το απαίσιο μάγουλο του τιναχτηκε με δύναμη και άρχισε να κοκκινίζει από... Ομαιγκατ την είχα και επισήμως βαμμένη...
Το χέρι μου; Γιατί βρε χεράκι; Γιατί τα κάνεις αυτά;
Και ναι αγαπητοί μου αναγνώστες... Η μετάλλαξη ήταν πλέον φανερή... Από ένα ύπουλο όμορφο σκουλήκι είχε μεταμορφωθεί σε μια εξαγριωμένη ομορφότερη σκουληκαντερα... Γιατί τα λέω αυτά τώρα;
Έκανα λοιπόν το μόνο πράγμα που μου είχε απομείνει.. Πήρα  τα κουρελιασμένα και πονεμένα ποδαράκια μου και άρχισα να τρέχω... Αλλά φυσικά νομίζω μπορείτε να μαντέψετε το αποτέλεσμα... Τα δύο του χέρια με επιασαν ατσουμπαλα σηκώνοντας με με αποτέλεσμα όλο μου το σώμα να βρίσκεται πάνω στην μυωδη και απίστευτα γυμνασμένη πλάτη του. Και φυσικά το βλέμμα μου έμοιαζε με μια ντροπιασμενη κατακόκκινη νευριασμενη νυφιτσα
-Άσε με κάτω, γρύλισα και άρχισα να τον χτυπάω
-Όχι, είπε εκείνος αποφασιστηκα και δεν φάνηκε να πονάει έστω και λίγο από τις ανεξέλεγκτες μπουνιές
-Στο υπόσχομαι ότι θα σε καταστρεψω, είπα ενώ χωρίς να πτοούμαι συνέχισα να τον βαράω
Ξαφνικά εκείνος άνοιξε απότομα την πόρτα του αυτοκινητου και  .... Με πέταξε μέσα όπως πετάς τα ρούχα σου στην καρέκλα.. Ναι εσένα λέω... Μην πεις όχι... Χωρίς να προλάβω λοιπόν να πω λέξη άρχισε να οδηγα με πολυυυ μεγάλη ταχύτητα...
- Άσε με τώρα να φυγω
-Αλήθεια θες; με ρώτησε... Έλεος...Το σύμπαν νομίζω πως κυριολεκτικά με μισεί. Βρισκόμασταν σε ένα απομωνομενο σκοτεινό ακόμη και τη μέρα να φανταστείτε στενάκι που μάλλον θα υπήρχαν ανώμαλοι παιδεραστές και βιαστές που πουλούσαν ναρκωτικα.. Οπότε nooot.
-Πφφ, απλά πήγαινε με σπίτι, του είπα κι εκείνος δίχως ίχνος συναισθηματος πάτησε ξανά το γκάζι και συνεχίσαμε..
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής νεκρικη σιγή επικρατούσε... Όλη την τώρα τον παρατηρουσα... Φακ ήταν τόσο... Μη το πεις... Όχι Αλέξια δε θα το κάνεις όσο καυτός κι αν είναι... Σκατα.. Γιατί το είπα; Όχι και πάλι όχι ... Αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία Αλέξια ... Μα πως μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ήρεμος μ αυτοοοο.... Αλέξια φοκους... Όχι φοκους εκεί που φαντάζεσαι... Οοοοοχι σ αυτόν... Όχι στα υπέροχα γραμμωμενα χέρια του ούτε στα πανέμορφα ματάκια του... Κοιτα τι υπέροχος που είναι ο ασφαλτοστρωμμένος δρόμος, τα άχρωμα και ξεραμμενα απ το κρύο λουλουδάκια.... Αχχχ άγιε μου Παντελεήμονα (μεγάλη η χάρη σου)... Βοήθησε με... Βοήθησε αυτό το ηλιθιο, απορο και αποβλακομμενο κοριτσάκι να ξεαποβλακωθει απ αυτό που βλέπει
-Ωραίο αυτό που παρατηρείς; ... Σε βλέπω πολύ προσηλωμένη, είπε εκείνος γελώντας... Α την παλιομουσιτσα... Θα τη σκοτώσω... Περιτω να σας πω πως είχα γίνει πιο κόκκινη κι από την κάπα του Αϊ Βασίλη..
-Δεν ξέρω τι λες... Του απάντησα μετά από περίπου 1,2,3,4 5 λεπτά, όταν τέλος πάντων μπορούσα να μιλήσω απ το προφανές σοκ.. Οκ;... Δεν φταίω εγώ πάντως...
-Εε Μάριε το σπίτι δεν είναι από εδώ έπρεπε να στρίψεις αριστε..
-Εγώ όμως κουραμπιεδακι δεν κοιτάω τα πρέπει... Μόνο τα θέλω..
Αχ πόσο θέλω να τον βαρέσω τώρα.. Πφφ Αλέξια συγκρατησου... Οδηγεί... Δεν θα του ορμηξεις τώρα.. Είσαι πολύ νέα για να πεθάνεις....
-Και που θα πάμε;
Φυσικά και δε μου απάντησε... Εε τι περίμενα κι εγώ... Δεν ξέρω πόση ώρα οδηγούσε.... Ο χρόνος έμοιαζε απλά ασήμαντος εκείνη τη στιγμή... Και εγώ πολύ κουρασμένη... Το απότομο σταμάτημα του αυτοκινητου με επανέφερε στην πραγματικότητα...
Κάνεις δεν είπε τίποτα και τελείως σιωπηλά βγήκαμε και οι δύο έξω....
-Έλα, μου είπε ξαφνικά εκείνος άρχισα να τον ακολουθώ...
Βρισκόμασταν σε ένα μικρό δασάκι... Μοναχικό μα τόσο όμορφο.. Περπατάγαμε αρκετή ώρα... Δεν ήξερα γιατί όμως ήμουν ανακουφισμενη... Ένιωθα πως όλο αυτό μπορούσε να μου απαλύνει τον πόνο... Ήταν πραγματικά πανέμορφα...
-Φτάσαμε, αναφώνησε τότε ο Μάριος
Ένα σπιτάκι.... Ξύλινο.... Ήταν μικρο μα φαινόταν τόσο ζεστό και φιλόξενο
-Είναι τόσο... Υπέροχα, είπα αυθόρμητα.
Εκείνος δεν είπε τίποτα... Απλα μου χαμογέλασε και εμφανίστηκε για ακόμη μια φορά αυτός ο σφιχτός πολυυυυ σφιχτός κόμπος στο στομάχι καθώς τα λακκάκια  του προσώπου του έκαναν την εμφάνιση τους... Τόσο γλυκ-εννοω εντάξει σιγά και ποιος δεν έχει λακκάκια, δεν είναι σούπερ γυμνασμένος, γοητευτικός και ναι σκάω τώρα....
- Λοιπόν έλα πρέπει να κοιμηθείς, είπε αγγίζοντας μου το χέρι πράγμα που με έκανε να ξαφνιαστω, ενώ ένα κύμα ηλεκτροσόκ διαπέρασε ολόκληρο το σώμα μου...
-Ναι... Του είπα εγώ ντροπαλά και μπήκα στο αρκετά ευρύχωρο δωμάτιο όπου με οδήγησε.
-Καλή ξεκούραση, μου είπε και εγώ του χαμογέλασα
-Ευχαριστώ για όλα είπα αρκετά σιγανά και ο Μάριος έκλεισε την πόρτα
Έβγαλα τα μποτάκια μου καθώς και το φουστάνι μου.. Έκανε αρκετό κρύο.... Έψαξα στη μεγάλη ντουλάπα που υπήρχε ώσπου βρήκα ένα φούτερ... Ήταν δικό του... Ήταν σίγουρα δικό του... Ειχε το άρωμα του... Χωρίς δεύτερη σκέψη το φόρεσα, χουχουλιαστηκα στη μάλλινη κουβέρτα και κοιμήθηκα αρκετά γρήγορα υπνωτισμενη από το άρωμα του....

⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫
Γειά σας αγάπες μου.... Το κεφάλαιο αυτό δεν είχε και πολύ δράση και δεν ξέρω ίσως φταίει ο καιρός, αλλά η κυρία έμπνευση δεν έκανε τη χάρη να μας επισκεφθεί... Έτσι είναι όμως έρχεται και φεύγει... Σας υπόσχομαι  πως το επόμενο  θα είναι καλύτερο με πολλές ανατροπές... Για να δούμε λοιπόν??
Αντιος τσικενς❤️

Iro_Anas