Don't mess with MY badboy

°Part 7°

Όπα με χάνετε. Τι να μου πει;; Δε φαντάζομαι να είναι αυτό που φαντάζομαι..... Μα τι λέω... Λέτε να γίνει τίποτα καλό.... Καλό, καλούτσικο έστω και ελάχιστα καλό ρε παιδί μου.
Αλλά μάλλον αυτά όπως καταλαβαίνετε γίνονται μόνο στα όνειρα μου, αφου μόλις χτύπησε το.... τηλέφωνο του; Γαμωτο στην πιο κρίσημη στιγμή πάντα....
......................................................................
Μάριος POV
Γαμωτο στην πιο κρίσημη στιγμή πάντα. Πάρτε αυτό κολοτηλεφωνο γιατί δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει. Ποιος είναι;.... Τι στο διάολο θέλει αυτός απογευματιατικα;
Μ- Έλα τι θες;
Αγν. - Εεεεε μη μιλάς έτσι..... Δεν έχεις καθόλου τρόπους, είπε και γέλασε
Μ- Σκασε και λεγε τι θες
Αγν. - Πως τη λένε; Όμορφη ειναι
Μ- Ποια; ρώτησα αν και φυσικά ήξερα. Πάλι με παρακολουθεί. Γαμωτο τι γίνεται;
Αγν. - Ξέρεις εσύ
Μ- Να την αφήσεις ήσυχη και μην τολμήσεις να απλώσεις το κουλοχερο σου πάνω της αλλιώς την γαμησες.
Δεν μίλησε. Γέλασε πονηρά. Αν τολμήσει και πειράξει έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της θα πεθάνει....
Αγν- Το βράδυ περνά από δω. Πρέπει να δώσεις σήμερα σε δύο τύπους επιχειρηματίες, πολλά χρόνια μπλεγμένοι . Ξες εσύ στο κλαμπ. Πέρνα από δω για λεπτομέρειες.
Δεν απάντησα. Απλά το έκλεισα.
Α- Ποιος ήταν; Έγινε τίποτα; με ρώτησε όμως είχα πολλά νεύρα και τα ξέσπασα πάνω της.
Μ- Σκασε κι εσύ. Σαν τις άλλες είσαι... Δεν έχεις ζωή... Και τώρα που η μαμακα και ο μπαμπάκας πέθαναν σε ποιον θα κάνεις τα παράπονα; είπα και ξέφυγε ένα γελάκι απ τα χείλη μου.
Γαμωτο τι είπα; Τι μαλακια..... Σκατα.... Γιατι πληγωνω πάντα αυτούς που αγαπώ περισσότερο; Γιατί απλά δεν σκάω; Γιατί τους μεταφέρω και τους φορτώνω και τα δικά μου προβλήματα; Γιατί τους μειώνω ενώ είναι ο κόσμος μου, τα πάντα μου..... Γιατι;
......................................................................
Αλέξιας POV
Έσπασε.... Σε χίλια κομμάτια. Η καρδιά απ ότι φαίνεται όσο σκληρή κι αν νομίζουμε πως είναι λυγίζει, σπάει, κουράζεται, απογοητευεται. Από πρόσωπα, πράξεις και λόγια. Πονάει. Χτυπάει δυνατά. Μα τώρα τα καταλαβαίνω όλα... Αρχίζω.
Μ- Δε, δε το εννοούσα
Α- Φύγε, του είπα σκληρά
Μ- Γαμωτο Αλέξια πρέπει να έρθεις μαζί μου. Πίστεψε με.
Α- Όχι φύγε σου είπα αλλιώς θα γίνει χαμός.
Μ- Καλά αλλά να προσέχεις.
Α- Σκασε και φύγε, είπα ενώ το βλέμμα μου ήταν απλανές χωρίς κανένα συναίσθημα.... Άδειο. Έτσι ένιωθα. Κενή. Χαμήλωσε το πρόσωπο του. Οι γωνίες του μαλακωσαν. Έδειχνε μετανιωμένος, θλιμμένος. Δεν είπε τίποτα, έφυγε. Έφυγε........
Είχαν περάσει περίπου 10 λεπτά. Οι σκέψεις μου στοιχειωναν το μυαλό μου και οι απορίες μου παρέμεναν άλυτες. Γιατί το κάνει; Γιατί; Ο στόχος του είναι να πληγώσει; Πάντως αν αυτό είναι τα κατάφερε.....
(Μετά από μια ώρα)
Πάρκο. Το μόνο μέρος που με ηρεμεί. Μουσικη σε συνδιασμο με φύση. Άλλος κόσμος. Καλύτερος. Πιο απλός. Πιο όμορφος. Πιο αληθινός. Και δάκρυα;;;;.... Γιατι να κλαίω πάλι; Γιατί συνέχεια; Γιατί η δύναμη να χάνεται;
- Είσαι καλά; ακούστηκε μια φωνή
- Όχι, είπα ενώ τα δάκρυα κυλουσαν ασταμάτητα.
- Αλέξανδρος
-Αλέξια
- Δεν αξίζει να κλαίνε αυτά τα τόσο όμορφα ματάκια για τίποτα.
- Ευχαριστώ... Μα....
- Σε πλήγωσε πολύ;
Κουνησα καταφατικά το κεφάλι μου, καθώς οι λέξεις δεν ήταν δυνατόν να βγουν. Τον αγκάλιασα. Δεν τον ήξερα, μα το χρειαζόμουν. Μια αγκαλιά, μόνο. Τα κεφάλια μας σηκώθηκαν και τα βλέμματα μας συναντήθηκαν. Μαύρα ήταν.... Σκοτεινά.... Μυστήρια. Με φίλησε στο κούτελο
Α- Όλα καλά θα πάνε μικρή μου, μου είπε και ένιωσα πως τον ήξερα χρόνια. Μου φαινόταν γνωστός και άγνωστος μαζί..... Μα δεν μπορούσα να κουράσω ακόμη περισσότερο το μυαλό μου. Ήταν ήδη αρκετά όλα αυτά.
Δώσαμε τα τηλέφωνα μας και το βράδυ μου πρότεινε να πάμε σε ένα κλαμπ.... Δε συμφώνησα στην αρχή εννοείται μα ύστερα σκέφτηκα πως ίσως είναι μια καλή ιδέα για να ξεχάσω....
Α- Τα λέμε μετά μικρή
Α- Γειά σου Αλέξανδρε, του είπα σιγανά, με όση δύναμη μου είχε απομείνει.
.....................................................................
(10 η ώρα το βράδυ )
Δεν έχω και πολύ όρεξη αλλά αφού συμφώνησα έπρεπε να ετοιμαστώ.

Φόρεσα αυτά. Βάφτηκα ελαφρά βάζοντας ένα κόκκινο κραγιόν και άφησα τα μαλλια μου φυσικά, κάτω να χαϊδεύουν απαλα τους ώμους μου.
Εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι.
Κοίταξα απ το ματάκι, όμως η μορφή δεν φαινόταν ξεκάθαρα. Άνοιξα διστακτικά.
Ήταν μια κοπέλα κοντά στην ηληκια μου, μεσαίου ύψους, λεπτή με πανέμορφα χαρακτηριστικά ματιά.
- Συγγνώμη για την ενόχληση.
- Δε δεν πειράζει, πες μου.
- Χριστίνα, είπε και μου έδωσε το χέρι της για χειραψία.
- Αλέξια, είπα
- Κοίτα με στέλνει εδώ ηη... Εμ... Είμαστε.... Ξες... Εσύ ρε παιδί μου.... Εννοώ κι εγώ μαζί... Εεεε.... Να....
- Τι εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ;
- Αδερφές, είπε και μετά όλα μαύρα.

⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫
Heyyy. Γεια σας πιγκουινάκια μου. Πολύ περίεργος ο τύπος με τον οποίο μιλούσε ο Μάριος εεεε; 🙃 Αλλά τι λέτε να ήθελε να πει στην Αλέξια; Όσο για τον Αλέξανδρο "Ο γνωστός άγνωστος"; Καιιιι  η "αδερφή" της είναι όντως αδερφή της ή όλα γίνονται για κάποιον αλλον λόγο; 1.Ελπιζω να σας άρεσε έστω και λίγο 2. Τα λέμε στο επόμενο part. Ββ💞❤️