Don't mess with MY badboy

°Part 11°

1 εβδομάδα αργότερα
-Γειά σου μωρό μου, μου ψιθύρισε δίνοντας μου ένα γλυκό φιλί στα χείλη, ενώ παράλληλα τα ακροδάχτυλά του χάιδευαν απαλά το  αναψοκοκκινισμένο μου μάγουλο.
-Γειά σου αγάπη μου, αναφώνησα λαχανιασμένη προσπαθώντας να βρω την ανάσα μου, χαρίζοντας του ένα γοητευτικό χαμόγελο. Εκείνος δε μίλησε. Συχένισε να με κοίτα με ένα βαθυστόχαστο βλέμμα, ενώ τα γαλανά πανέμορφα μάτια του βρίσκονταν σε απόλυτη ηρεμία.
-Είσαι πανέμορφη, μου είπε ενώ ένιωσα τα μάγουλά μου να παίρνουν το ροδαλό αυτό χρώμα για άλλη μια φορά.
-Και ακόμη ομορφότερη όταν ντρέπεσαι μωρό μου, μου είπε χαμογελώντας μου τρυφερά. Δάγκωσα αυτόματα το κάτω μου χείλος και εκείνος με κοίταξε πονηρά.  Άρχισε να με πλησιάζει με νωχελικό τρόπο, που τον έκανε αθεράπευτα όμορφο.....
Θα λέγαμε αν γίνονταν έτσι τα πράγματα αλλά #nottttttt
Μπακ του ριαλιτι λοιπόν 😂😂
Αριας POV
- Σήκω Άρια μου ήρθε η ώρα να πάμε σχολείο, είπε  η Ζωή, ενώ άρχισε να με σκουνταει μιλώντας μου σιγανά.
-Έλα βρε αγάπη θα χάσουμε την πρώτη ώρα... Έχουμε πολλές απουσίες... Δε θες να μείνουμε την τελευταία μας χρόνια.... Έλα.... Πρέπει επιτέλους να παρατήσεις το αγαπημένο σου κρεβατάκι.... Αντε
-Δε θέλω, είπα με παιδιαριστικο τρόπο στη Ζωή, που όμως πραγματικά εννοούσα.
-Πρέπει όμως.... Χει που πήγε η Ζωή που ήξερα; Με πιάνει μελαγχολία να σε βλέπω έτσι.... Πλιζ σήκω.... Κάνε μου αυτή τη χάρη. Άσε το παρελθόν πίσω σου... Προσπάθησε τουλάχιστον. Να δεις που αν βγεις λίγο έστω και σε αυτό το σιχαμερό μέρος θα νιώσεις καλύτερα.
-Καλά, είπα όμως ο πραγματικός λόγος για τον οποίο σηκώθηκα ήταν οι απουσίες, καθώς με όλα αυτά που έγιναν ήταν ήδη αρκετές, στο όριο θα έλεγα....
Σηκώθηκα .Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Δεν το είχα κάνει εδώ και μια βδομάδα. Αυτό που αντίκρισα ήταν τραγικό. Ήμουν αναμαλιασμενη και μαύροι κύκλοι ήταν έντονα σχηματισμενοι κάτω από τα μεισοκλειστα βλέφαρά μου. Το χειρότερο όμως ήταν πως οι πληγές δεν είχαν ακόμη επουλωθει.... Ούτε στο σώμα ούτε στην καρδιά... Η Ζωή από εκείνη την μέρα ήταν δίπλα μου προσπαθώντας να με βοηθήσει... Προσπάθησα να της μιλήσω μα δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα... Δεν ήξερε τίποτα... Κανείς.. Μόνο εκείνος κι εγώ....
- Άρια είσαι έτοιμη;;; Θα αργήσουμε, κατέβα,με έβγαλε από τις σκέψεις μου η φωνή της Ζωής
-Τώρα, τώρα, απάντησα εγώ. Φόρεσα ότι βρήκα μπροστά μου, πήρα την τσάντα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα για αυτά που θα ακολουθούσαν άρχισα να κατεβαίνω με όση δύναμη είχα τα σκαλοπάτια....
10 λεπτα μετά
Χωρίς να το καταλάβω είχαμε ήδη φτάσει.. Άρχισα να περπατώ διστακτικά, προχωρώντας προς το προαύλιο. Η Ζωή μου έπιασε το χέρι...Αυτή η κοπέλα πάντα ήταν και είναι δίπλα μου.. Πολλά αδιάκριτα βλέμματα έπεσαν πάνω μου... Τα ένιωθα να με καίνε μα δεν έδινα σημασία. Ήταν εύκολο να με κρίνουν μα δύσκολο να με νιώσουν έστω και λίγο. Τα σχόλια έπεφταν αστραπιαία, βομβαρδιζοντας το κεφάλι μου. Όλα ήταν του τύπου
- Εκτός από ορφανό μετατράπηκε τώρα και σε τέρας
- Αυτή όσο πάει και χειροτερεύει
-Τι έγινε ορφανακι; Δε μας έκατσε ο γκόμενος εχτές και τώρα έχουμε νευράκια; Σε αυτό το τελευταίο σχόλιο ή Ζωή πήγε να ρίξει χαστούκι στο αγόρι όμως σταμάτησα το χέρι της
- Πάμε να φύγουμε ρε Ζωή, δεν αξίζει, ειπα. Περπατούσαμε όταν.... Τον είδα. Κωκαλωσα... Το ίδιο κι εκείνος. Δεν περίμενε να με δει απ ότι φαίνεται... Τον κοίταξα με ένα βλέμμα γεμάτο παράπονο που ζητούσε εξηγήσεις.. Ήμουν έτοιμη να χάσω το μυαλό μου.. Ο αέρας λιγοστευε, ενώ η ατμόσφαιρα γινόταν σιγά σιγά όλο και πιο αποπνικτική. Χιλιάδες αναμνήσεις από εκείνη την ημέρα στροβιλιζονταν στο μυαλό μου.. Και περισσότερο το σ αγαπώ του... Φαινόταν τόσο αληθινό.... Μα λόγια δίχως πράξεις είναι όπλο δίχως σφαίρες....Έτσι μου έλεγε ο μπαμπάς μου... Α ρε μπαμπά που είσαι να με βοηθήσεις τώρα που σε χρειάζομαι; Εκείνη την ώρα το κουδούνι χτύπησε...
-Αντε έλα, μου είπε η Ζωή.
-Πάω να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Ανέβα και στο υπόσχομαι.. Σε 1λεπτο θα είμαι εκεί.
-Καλά, ανεσταξε η Ζωή και άρχισε να περπατά βαριεστημενα προς την τάξη.
Έκατσα για λίγο στο παγκάκι. Ένιωθα ήδη πολύ εξαντλημένη. Το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να σπάσει. Ίσως η Ζωή να έχει δίκιο. Αντί να κάθομαι να στεναχωριέμαι θα ήταν καλύτερο να πολεμησω με τον εαυτό μου και να προσπαθήσω να το ξεπεράσω... Και ποιος ξέρει... Μπορεί και να νικήσω.
Άφησα πίσω τις σκέψεις μου και άρχισα να πηγαίνω προς την τάξη, όταν έπεσα πάνω σε κάτι σκληρό...
-Εεε πρόσεχε λίγο που πηγαινεις...
-Συγγνώμη, δεν το ήθελα, του απάντησα εγω με ειλικρίνεια.
-Σορρυ απλά έχω κι εγώ λίγο τα νεύρα μου
- Δεν πειραζει, του απάντησα τότε κοιτώντας τον με αθωότητα.
-Άρια, του συστήθηκα.
-Έλα ρε, θα αργήσουμε, ακούστηκε μια φωνή από μακριά
-Έρχομαι ειπε τότε ο...
- Χει πως σε λένε;
Δεν απάντησε .. Απλα μου χαμογέλασε. Ήταν τόσο όμορφος..
-Θα τα ξαναπούμε εμείς μικρή, ήταν το μόνο που είπε και άρχισε να τρέχει κατευθυνομενος στον φίλο του
.
.
.
.
Με τα χίλια ζόρια η μαθηματικός με έβαλε στην τάξη, καθως με όλα αυτά που είχαν γίνει, είχα φυσικά αργοπορησει για άλλη μια φορά. Οι ώρες περνούσαν αργά και βασανιστικά και η καθημερινή μου ρουτινα είχε αρχίσει ξανά..
.
.
.
Το τελευταίο κουδούνι χτύπησε.... Ένα ακόμη βασανιστήριο είχε φτάσει στο τέλος του....

⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫
Χελοου εβριμποντι❣️.... Καινούριο παρτ... Πως σας φάνηκε; ... Μα γιατί τα κάνει πια όλα αυτά ο Μάριος;;; Τι λέτε για το καινούριο μυστήριο αγόρι;
Μμμμμ νοου σποιλερ.... Όλα αυτά και πολλά ακόμη ;) στα επόμενα παρτ...
Καλά μπανακια ⛱️
(Μην ξεχνάτε να πατάτε αστεράκι👍.... BTY καινούριο εξώφυλλο.... Γενικά αν δεν σας αρέσει κάτι στην ιστορία γράψτε το....Ετσι με βοηθάτε να βελτιωθώ και να γίνω καλύτερη, αλλά και εσείς θα το απολαμβάνετε περισσότερο)
Αυτά τα σήμερα και...
Σι γιου ιν δε νεξτ παρττττ🤗

Ιro_anas