Don't mess with MY badboy

°Part 13°

Ο ήλιος είχε αρχίσει να ανατέλει ενώ μικρές αχτίδες φωτός είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους...Όλα ήταν σιωπηλά και η απόλυτη αυτή ησυχία που κυριαρχούσε σε βοηθούσε να σκεφτείς με καθαρό μυαλό .....Σήμερα  θα έπρεπε να φανώ δυνατή.....Θα έπρεπε να μην λυγίσω....Όχι ξανά....Δεν θα μπορούσα να ξαναμαζεψω για άλλη μια φορά τα σπασμένα μου κομμάτια....Κι εκείνοι αυτό θα ήθελαν...Να είμαι χαρούμενη..  Πριν μια βδομάδα θα έλεγα πως δεν υπήρχε χαρά μέσα μου και πως τελικά η ζωή δεν έχει νόημα...Μα το σημαντικό όταν πέφτεις ή η ζωή σε αναγκάζει να το κάνεις για να δεις και να δοκιμάσεις να τα όρια σου είναι να ξανασηκωθείς....Και όσο εύκολο κι αν ακούγεται τόσο δύσκολο είναι .......................
Ο γαλάζιος ουρανός ήταν πραγματικά πανέμορφος.... Καθαρός κι ατάραχος... Έπρεπε όμως να γυρίσουμε σπίτι......Η ώρα πλησίαζε...
-Ζωη μου ,έλα ξυπνά πρέπει να γυρίσουμε σπίτι, της είπα σιγανα σκουντωντας της ελαφρά το χέρι . Εκείνη άνοιξε τα μάτια της κι ύστερα τα έκλεισε απότομα ,καθώς μάλλον τυφλώθηκε απ' τις φωτεινές πλέον ακτίνες του ήλιου.
Δεν είπε τίποτα...Χαμογέλασε και σηκωθήκαμε  παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής.

..................................................................................
Μπήκα στο μπάνιο. Το καυτό νερό άρχισε να πέφτει με ορμη στο παγωμένο μου σώμα και να το ζεσταίνει....
- Σ αγαπάμε
- Θα σε προσέχουμε
- Θα σε προστατεύουμε
- Μη μας ξεχάσεις
Χιλιάδες αναμνήσεις άρχισαν να στροβιλίζονται στον τροχό του μυαλού .... Με δυαλυαν....
-Ορφανο
-Τι θα κάνεις τώρα που πέθαναν η μαμάκα και ο μπαμπακας;
Τρελαινόμουν.....Καυτά δάκρυα είχαν αρχίσει να τρέχουν στα μάγουλα μου. Τα μάτια μου κοκκίνιζαν...Οι ανάσες μου γίνονταν όλο και πιο κόφτες ....Έκλαιγα με λυγμούς ..Δυναμωνα την ένταση του νερού.....Πονουσα....Όχι στο σώμα αλλά στην ψυχή....Το δέρμα μου ήταν ακόμη πληγωμένο και οι βαθιές γρατσουνιές διακρίνονταν εύκολα στα μελανιασμενα μου πόδια....Ήταν σαν κακό όνειρο.....Σαν ενα κακόγουστο αστείο.... Πραγματικός εφιάλτης...
Πήρα την πετσέτα και τύλιξα το τραυματισμένο μου σώμα.... Προσπαθούσα να ηρεμήσω ,μα ήταν αδύνατον ...Ήθελα να ξεσπάσω ,καθώς ο πόνος μετατρεποταν σε θυμό.....
Έβγαλα το μαυρο φουστάνι από την ντουλάπα..
Ήταν στενό, μακρυ και εφάρμοζε σχεδόν τέλεια στο σώμα μου, καλύπτοντας τις πληγές μου.Φορεσα τα μαύρα μου μποτάκια....Η εξωτερική μου εμφάνιση ήταν τώρα κάτι ασήμαντο που ερχόταν σε αντιπαράθεση με το εσωτερικό μου.... Σπασμένο....Αυτή ήταν η μία και μοναδική λέξη που το εξέφραζε και το προσδιόριζε τόσο καλά....Σπασμένη αυτό ήμουν.....
..................................................................................
Ήταν ακόμη νωρίς.Ανεβηκαμε τα σκαλιά
-Ολα θα πάνε καλά...μου είπε η Ζωή χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο....Το μόνο που έκανα ήταν να της χαρίσω έναν ανεστεναγμο και ένα βλέμμα χωρίς καμία ελπίδα.
Το νεκροταφείο ήταν άδειο και ο ουρανός είχε αρχίσει να μαυρίζει καθως γκριζα φουρτουνιασμένα σύννεφα κάλυπταν τη μεγαλύτερη επιφάνεια του. Έμοιαζαν πολύ με την καρδιά μου....Κάποιοι φίλοι και συγγενείς άρχισαν να έρχονται....Με κοιτούσαν με  βλέμμα γεμάτο λυπηση....Γαμωτο τι έχω ...Δεν είμαι πια μικρό κοριτσάκι και ξέρουν πως δε μου αρέσει να με λυπούνται.....Ποτέ δε μου άρεσε....Αρκετοί  προσπαθουσαν να με κάνουν ίσως να αισθανθώ καλύτερα ,ενώ κάποιοι άλλοι απλά με κοίταζαν....Φαινόταν πως είχαν έρθει απλά από υποχρέωση...Δε με ένοιαζε ...
Τότε  τον ειδα...Είδα τον άνθρωπο που μου είχε λείψει τόσο πολύ ....Τον αγαπούσα τόσο πολύ....Τον λάτρευα....Είχε αλλάξει ....Είχε γεράσει....Μα στα μάτια μου φαινόταν ακόμη νέος.... Όμορφος....Και εξωτερικά μα και εσωτερικά...
-Θειε ,του είπα πέφτοντας στην αγκαλιά του κλαίγοντας με όλη μου τη δύναμη.
-Πριγκιπισσα μου, μου είπε τότε εκείνος σφίγγοντας με στην αγκαλιά του
Μείναμε έτσι για αρκετά λεπτά...Είχε ένα μαγικό τρόπο να με ηρεμεί και να με κάνει πάντα να ξεχνιέμαι. Μα κάθε φορά μαθαίνοντας μου κάτι καινούργιο.....