different ▸ m.c. ▸ türkçe

on birinci bölüm

@murdermuke thank you for your permission

*Michael'ın Ağzından*

Camdan dışarı baktığımda, Allie ve annesinin eve geldiğini gördüm. Evden çıkıp, ona doğru koşabilmeyi dilerdim. Onunla konuşma işinde yetenekli olmayı isterdim, başka hiçbir şey değil. Onunla konuştuğumda normal hissediyordum. Beni daha mutlu yapıyordu ve ruhumu tazeliyordu.

Ama şimdi, onunla konuşamıyordum ve bunu riske atamazdım. Ve her gün sesler güçleniyordu, onunla konuşmam için beni teşvik ediyordu. Ve Allie her gün daha da fazla üzülüyordu. Beni kendinden uzaklaştıracak kadar neyi yanlış yaptığını düşünüyordu. Aslında yanlış bir şey yapmamıştı. Yanlış hiçbir şey yapamazdı.

Onunla konuşmayalı neredeyse bir hafta olmuştu ve yavaşça çılgına dönmeye başlamıştım. Onun kahkahasını ve gülüşünü özlüyordum. Bağırışlarını ve konuştuğunda gözlerinin parlamasını özlüyordum. Bir ucube olmadığımı düşünmesini ve bana normal biriymişim gibi davranmasını özlüyordum. İnsanlara karşı soğuk olmayı denemek zor olsa da, bir şekilde onun bu duvarları yıkmasını özlüyordum. 

Kimse beni çok önemsemezdi. Kimse benim için zor şeyler denemezdi. Birilerinin gerçekten umursaması iyi hissettiriyordu. Ama sanırım bu çok uzun sürmeyecekti. Eğer onunla konuşmazsam, beni unutacaktı. Her gün yeni arkadaşlar edinecekti ve yakında caddenin karşısında yaşayan ucubeyi unutacaktı.

"Michael!" dedi annem.

Odamdan çıktım ve aşağıya indim. "Efendim?"

"Yeniden Robinlere gidiyoruz," dedi gülümseyerek. Bunu demesi üzerine kalbim hızlıca atmaya başladı.

"Anne! Hayır!" dedim bağırarak.

"Neden?" dedi bir elini kalçasına koyarken.

"Gelemem." dedim parmaklarımı saçlarımın arasından geçirerek.

"Arkadaş olduğunuzu düşünmüştüm." dedi iç çekerek.

"Arkadaşlarım olamaz! İnsanlar sadece inciniyor, anne. Luke arkadaşım bile değildi ama incindi! Bunu yapamam!" dedim birkaç adım atarak.

"Pekala, Allie incinmedi, değil mi? Neredeyse bir aydır arkadaşsınız. Belki incinmez."

"Bu işler böyle yürümüyor. Onlar güvendeymiş gibi gösteriyor ama aslında değiller. Asla güvende olamazlar."

"Michael, seni böyle görmekten nefret ediyorum. İnsanlarla konuşmak zorundasın. Arkadaş edinmek zorundasın." Annem, omuzlarımdan tuttu ve hafifçe salladı.

"Asla normal olamam, bu yüzden, neden deniyorum ki?" diye sordum usulca.

Bakışları yumuşadı. "Bunun için üzgünüm Michael. Gerçekten. Ama Allie hoş bir kız. Akıllı ve güzel. Ondan hoşlandığını biliyorum. Henüz ona bir şey olmadı, belki de güvendedir. Ama lütfen, iyi bir aile tarafından, yeniden davet edildik. Sadece bir gece kimseyi öldürmez."

İç çektim. "Sadece bu gece. Muhtemelen kimseyle konuşmayacağım ama tamam. Senin için, anne."

"Teşekkürler, tatlım." dedi gülümseyerek. "En az senin kadar insanların güvende olmasını istediğimi biliyorsun ama sosyalleşmeye ihtiyacın olduğunu düşünüyorum."

Başımı salladım. "Anlıyorum."

---

Bir saat boyunca banyoda saklanmak hiç eğlenceli değildi. Sıkıcıydı ve açıkçası garipti. Ayrıca dışarı çıkamazdım. Özellikle onlarla.