different ▸ m.c. ▸ türkçe

birinci bölüm

@murdermuke thank you for your permission

*Allie'nin Ağzından*

Yeni evimize doğru adım atarken iç geçiriyordum. Bu geçtiğimiz beş yılda, taşındığımız dördüncü evimizdi. Dürüst olmak gerekirse, bundan bıktım. Okuldan okula gitmek gerçekten berbat. En azından şimdi lisede son yılım. Ama yarıda başlayan bir yıl, ileriye bakacağım anlamına gelmez.

Dışarıdan gelen annemin sesini duydum. "Allie? Kutuları içeri taşımama yardım et."

Taşıdığım çantayı bıraktım ve dışarıya çıktım. Büyük bir kutuyu kavradım ve içeriye taşıdım. Tüm kutuları içeriye taşıyana kadar bu tanıdık anı bir kez daha tekrarladık. Çok fazla kutu yoktu. Eşya kamyonu yarın eşyalarımızla yeniden gelmeliydi ama bugünlük bu kadardı.

Annem, "Kamyonun bagajını kapatabilir misin?" diye sordu. Kafa salladım ve yeniden dışarıya çıktım.

Arabanın ucuna doğru yürüdüm ve komşular var mı diye etrafa bakındım. Caddenin aşağısında futbol oynayan bir çift çocuk ve köpekleriyle yürüyüşe çıkmış bir aile gördüm. Ufak bir evi görmek için caddenin karşısına baktım.  Evin girişinde, girişi kaplayan güzel çiçekler ve bahçesinde bir çeşme vardı. Sevimli küçük bir evdi. 

Yukarı baktım ve üst kattaki bir odanın camında bir çocuk gördüm. Pencerenin kenarında oturuyordu ve bir ya da iki saniye sonra hızlı adımlarla pencereden uzaklaştı. Önceden oturduğu yerde bir ışık vardı ve o gittikten sonra odayı karanlık kapladı. Oda, neşeli evin geri kalanından ayrı gibi gözüküyordu. Omuzlarımı silktim ve kamyonu kapattım. Ardından eve doğru ilerlemeye başladım. 

"Sanırım kutuları açmaya başlamalıyız, değil mi?" diye sordu annem.

İnledim. "Ama ben açım."

"Sadece birazını açacağız. Daha sonra pizza sipariş edebileceğimiz bir yer bulacağım, tamam mı?" diye sordu annem. Bunun bir anlaşma olduğuna dair bir şeyler geveledim. 

Altı saat sonra kutuların yarısını boşalttık, sırayla mobilyaları yerleştirdik ve bir kutu pizza bitirdik.

"Sanırım artık uyuman gerekiyor, yarın okula başlıyorsun." dedi annem. 

"Gitmek zorunda mıyım?" Yarın erken kalkacağımı düşününce, korkuyla iki büklüm oldum. Kesinlikle bir sabah insanı değildim.

Bana doğru gülümsedi. "Evet, tatlım. Bu değişiklik sana yardımcı olacaktır." 

Hâlâ mutlak bir felaket gibi etrafta duran, dağınık kutularla dolu olan odama baktım. Yatak örtümü henüz kutudan çıkarmamıştım. Yatağımda beyaz, basit bir yastık vardı ve mavi battaniyem arabadaydı. Acınası durumda olan odam için iç çektim. Yarın her şeyi sipariş etmeye başlamak zorundaydım.

Taşınmaktan nefret ediyordum.