Tabula

Hoofdstuk 3. - Het Begin van Escalatie

278 vluchten geannuleerd aan boord van het ruimte schip Nehalennia, 278 doden. En maar elf overlevenden die spoedig geëvacueerd zouden worden naar een voor hen onbekende planeet. Het nieuws zorgde voor paniek onder de overlevenden. Men begon Uniform de schuld te geven, daarna de ruimtevaartmaatschappij Orion, en uiteindelijk Ethan. Ethan had de hoogste rang aan boord en in hun ogen was het daarom geoorloofd de verwijten rondom Orion aan hem te adresseren. Het begon met verwijten dat Orion in slechte schepen zijn kolonievluchten vloog, en eindigde met de beschuldiging dat Orion doelbewust passagiers had vermoord.
Daniel was de Terminal uitgelopen, hij had geen tijd voor verwijten, verdriet en paniek. Terwijl hij zijn weg maakte naar de wapenkamer hoorde hij op de achtergrond de pogingen van Ethan om de gemoederen te kalmeren. Daniel dacht dat het niet lang zou duren voordat de evacuatie naar de door Uniform benoemde planeet kon plaatsvinden, en hij had alle tijd nodig om zich voor te bereiden. Daarnaast kon de paniek van de passagiers zonder waarschuwing omslaan in agressie, en ondanks alles was hij nog steeds een beveiligingsofficier in dienst van Orion. Het was zijn taak de veiligheid van de missie en de passagiers te garanderen, en het makkelijkste kon hij dat doen met een wapen in zijn hand. De andere twee beveiligingsofficeren dachten er gelukkig hetzelfde over en zonder dat hij zijn plan had aangekondigd waren zij achter hem aangelopen. Zij wisten net als hem wat hun taak was en hoe snel de situatie kon escaleren. In stilte waren de drie de Terminal uitgelopen, het bekendmaken van hun vertrek zou alleen maar bijdragen aan de onrust die er al heerste.
Daniel, Santiago en Klaus maakte hun weg door de vele lange gangen van het ruimteschip. Bij elke nieuwe hoek sprong de vloerverlichting aan, geactiveerd door Uniform. Het was voor hen duidelijk dat de kunstmatige intelligentie precies in de gaten hield wat de overlevenden deden en waar zij waren. Elke keer als Daniel een gang passeerde keek hij in de duisternis, wetende dat daar tientallen cryopods stonden. Wat eerst nog een medische wondermachine was die passagiers tijdens hun ruimtevlucht in een tijdloze slaap hield, was nu veranderd in niets meer dan dure lijkkist. Hij probeerde niet teveel bij de gedachte stil te staan dat er meer dood aan boord was dan leven.
De wapenkamer bestond uit niets meer dan een tiental lockers en een lange tafel. Daniel liep naar de locker waarop zijn Orion personeelsnummer stond aangegeven en toetste zijn vier cijferige code in op het display. Het slot ontgrendelde zich met een luide klik. Aan de binnenkant van de lockerdeur hing een foto, vergeeld en vergaan. Daniel keek ernaar, naar het klein meisje met zwarte haren en hoe zij zittend aan de rand van de vijver in het gras speelde met haar pop. Hij keek naar de man die naast haar zat, geheel onherkenbaar door de slechte staat van de foto. Daniel glimlachte en haalde zijn hand er overheen, voor een moment leek hij in een andere wereld, leek hij op een betere plek. Hij pakte de foto en stopte deze in de broekzak van zijn uniform dat aan een kleerhanger in de locker hing. Hij pakte de hanger en de grijze kist die op de bovenste plank van de locker lag en nam deze mee naar de tafel in het midden van de wapenkamer.
Santiago had zijn weg naar de tafel al gevonden en was zich aan het omkleden in zijn uniform. Met een ontbloot bovenlijf en gebouwd als een beer stond hij voor Daniel. Ook hij had zijn grijze kist op tafel gezet en haalde er een ketting uit, een Jezus kruis. Hij deed deze om zijn nek waarna hij zijn shirt aantrok. Hierna zag Daniel hoe hij zes onderdelen van een plasma geweer uit de kist pakte en deze in elkaar begon te monteren. Zijn blik veranderde in verbazing toen Daniel zijn pistool uit de kist haalde.
''Is dat een metaalkannon?'' zei Santiago langzaam en op een toon die het deed lijken dat hij ervan was geschrokken.
''Is dat een probleem?'' zei Daniel terwijl hij het wapen in de binnenzak van zijn jas opborg.
''Alleen als je besluit om dat ding op de romp van dit schip af te vuren en er een gat in te blazen. Dat is de hele reden dat dat die wapens al jaren zijn verboden tijdens kolonievluchten.''
''Was ik niet van op de hoogte.'' een glimlach verscheen op Daniel zijn gezicht.
''Daarnaast zijn kogels bijna antiek, plasma is de munitie van de toekomst.'' zei Santiago terwijl hij zijn in elkaar gemonteerde plasma geweer een zoen op de loop gaf.
''En ook geen mogelijkheid om een gat in de romp te maken.'' zei Klaus die naast Daniel kwam staan.
''Gelukkig heb ik er daar ook eentje van.'' zei Daniel terwijl hij tevens een plasmapistool uit zijn kist trok.
''Hoe komt het dat we jou nog nooit hebben ontmoet?'' vroeg Santiago. Santiago was iemand die er zaak van maakte zoveel mogelijk van de andere beveiligingsofficieren aan boord te leren kennen. En hij vond dat dit hem tijdens zijn vijf vluchten aan boord van de Nehalennia goed was gelukt. Daniel daarentegen was hem volledig onbekend. 
''Omdat hij de ''Ouwe'' is.'' zei Klaus zonder op te kijken van zijn kist. Daniel had deze aan hem gegeven bijnaam vaker gehoord, maar zelden in zijn gezicht.
''Shit, ben jij dat? Ik heb alleen verhalen over jou gehoord.'' pochte Santiago
''En welke verhalen zijn dat?'' vroeg Daniel.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mocht je dit hoofdstuk leuk vinden,  laat dit dan zien met een stem!
Als je een hoofdstuk een stem geeft dan helpt dit mij als schrijver enorm. Ik zie dan dat mensen mijn werk echt lezen en leuk vinden. Daarnaast geeft dit mij nog meer motivatie om met schrijven door te gaan :)
Comments zijn ook welkom als je bijvoorbeeld opmerkingen hebt of iets wilt weten.
Wil je meer van mijn schrijfsels zien? kijk dan op mijn Wattpad profiel: JvdW1988