Tabula

Hoofdstuk 7. - Tabula Rasa

De evacuatieshuttle, toepasselijk genaamd Hope, trilde door de turbulentie terwijl het uit de hangaar opsteeg en het schip Nehalennia verliet. Alle overlevenden aan boord keken elkaar angstig aan terwijl zij heen en weer werden geschud in hun passagiersstoel. Bij sommige van hen was de pijn van het gezicht te lezen terwijl de strakke riem in hun huid leek te snijden. Het opstijgen en landen was nooit een prettige ervaring, vooral niet in een shuttle als deze, te klein om weerstand te bieden tegen de zwaartekracht. Daarnaast was het schip zwaar beladen, volledig bepakt met alle middelen die van Nehalennia waren meegenomen. Alles wat van toepassing kon zijn tijdens hun verblijf op de planeet was ingeladen.
Daniel was onder de indruk van het werk dat was verricht. Het was nog geen zeven uur geleden dat Uniform iedereen uit de cryopods had ontwaakt, en sindsdien was er veel werk verricht om de vlucht naar de planeet te organiseren. Alles onder de druk van een gebrek aan energie en zuurstof. Daniel kon zich niet voorstellen dat iedereen zo rustig was als men had geweten dat er net voor hun vertrek nog maar voor 45 minuten aan zuurstof aanwezig was op de Nehalennia. Het was ongelofelijk hoeveel Uniform op de middelen had bespaard om überhaupt 12 passagiers te laten overleven.
''Het opstijgen was een succes, over 17 minuten zullen wij Tabula bereiken.'' Klonk de stem van kapitein Owens door de luidspreker.
Aangezien de planeet niet op de ruimtevluchtkaart stond, was de naam ervan onbekend. Misschien had de planeet zelfs nooit een naam gekregen. Het had daarom ook niet lang geduurd voordat de passagiers er zelf één hadden verzonnen. Johan Verhoeven, een psychiater, had de naam geopperd.
Hij vertelde over een term die wordt gebruikt in de psychologie om aan te duiden dat de mens door zijn omgeving wordt geschapen. Een Latijnse term voor het eerst gebruikt door Aristoteles: ''tabula rasa''. Het vertaalde naar ''onbeschreven blad'', een toepasselijke term voor de onbekende planeet waar zij spoedig zouden arriveren. Een onbeschreven planeet waar zij hun afdruk gingen achterlaten.
Daniel keek naar Ben Miller die voor hem zat, vastgebonden in zijn stoel. Zijn mond afgeplakt terwijl hij iets probeerde te mompelen. Hij klikte zijn riem los en stond op, Daniel had geen zin om de hele tijd naar Ben te moeten kijken. Het was nog maar vijf uur geleden dat hij had geprobeerd om Daniel aan te vallen met een stuk glas, en zoiets is niet snel vergeven.
''Ik maak even een veiligheidsronde.'' zei Daniel tegen Klauss die op de stoel naast Ben Miller zat.
Daniel maakte zijn weg door het nauwe gangpad dat tussen de twee rijen aan passagiersstoelen liep. Hij gaf iedereen die hij passeerde een vriendelijke blik, een glimlach, alles om een gevoel van veiligheid uit te stralen. Het was belangrijk dat men hem als benaderbaar zag, dat zij hem hun vertrouwen durfde te geven.
Daniel maakte zijn weg door de evacuatieshuttle Hope, een ruimteschip ter grootte van een voetbalveld. Het bood alle benodigdheden die men zich kon bedenken voor een verblijf op een onbekende planeet. Een water-purificatie systeem, grote tenten om in te slapen, een medische installatie, alles was aanwezig.
Dozen vol poedervoedsel stonden opgestapeld langs de gang waar Daniel doorheen liep. Het was genoeg om maanden op te leven, maar mogelijk niet genoeg om hun hele verblijf van voeding te voorzien. Als zij veilig de planeet hadden bereikt zou Casey contact zoeken met Uniform, die op haar beurt het noodsignaal en hun coördinaten kon verzenden. Het was daarna nog maar de vraag hoelang het zou duren voordat het signaal Orion zou bereiken, en of er een schip in de buurt was dat hen kon ophalen. Het kon in theorie weken tot maanden duren voordat er een reddingsschip in staat was hen op te halen. Daniel weet dat er eerder evacuaties waren geweest die meer dan een jaar hadden moeten wachten voordat zij werden gered. Daniel deed zijn best om positief te blijven, maar hij kon niet anders dan de situatie somber in te zien. Daniel keek uit het raam naar de planeet die zij spoedig zouden bereiken. Hij keek naar de groene planeet die veel kleiner was dan aarde. Hij keek naar het enkele continent dat in de oceaan aanwezig was. Hij keek naar de planeet en hij vroeg zich af hoelang zij daar opgesloten zouden zitten, en wat voor gevaren Tabula voor hen verborg...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mocht je dit hoofdstuk leuk vinden,  laat dit dan zien met een stem!
Als je een hoofdstuk een stem geeft dan helpt dit mij als schrijver enorm. Ik zie dan dat mensen mijn werk echt lezen en leuk vinden. Daarnaast geeft dit mij nog meer motivatie om met schrijven door te gaan :)
Comments zijn ook welkom als je bijvoorbeeld opmerkingen hebt of iets wilt weten.
Wil je meer van mijn schrijfsels zien? kijk dan op mijn Wattpad profiel: JvdW1988