Tabula

Hoofdstuk 14. - Fauna Incognita

Daniel liep met zijn plasma geweer getrokken in een beheerst tempo naar de bosrand. Hij wist dat hij het voorzichtig moest spelen, dat er wezens op deze planeet konden leven die alleen in nachtmerries worden gevonden. Voor een moment haalde hij zijn hand van het geweer en langs de zak van zijn uniform. Hij wilde zeker weten of hij de thermo-bom bij zich had, dat er een uitweg bestond als onheil zou losbarsten.
Emma had een blik van doodsangst toen zij Daniel had gewekt. Naast hun kampvuur zo ver van de anderen vandaan, deed zij zonder te pauzeren met paniek in de stem haar verhaal. Verhalen van beweging tussen de struiken en bomen, en het geluid van ritselende bladeren. Het had daarna niet lang geduurd voordat de stem van Klaus via de walkie talkie hetzelfde bevestigde. Er was geen andere optie dan de aanval in te zetten, dan het gevaar duidelijk te maken dat zij deze nacht aan het verkeerde adres was.
Daniel keek achterom, naar het tentenkamp in de verte waar Klauss en Emma iedereen aan het verzamelen waren om te schuilen in de shuttle. De kreten van paniek waren nog vaag hoorbaar zo ver van het tentenkamp vandaan.
''Geen zorgen baas, ze weten wat ze doen.'' zei Santiago bemoedigend.
Met twee plasmageweren in zijn handen leek Santiago zich de hele nacht op deze confrontatie te hebben voorbereid -of te hebben verheugd-.  Met zijn brede borst vooruit gestoken leek hij nog groter dan dat hij al was, opgepompt door de adrenaline die door zijn lijf gierde.
Daniel en Santiago waren ver genoeg van het kampvuur vandaan dat zij nu omringd waren door een dikke deken van duisternis. Daniel hield zijn vuist omhoog, een signaal waarmee hij naar Santiago gebaarde om niet verder te lopen.
''Tijd voor actie.'' zei Daniel terwijl hij de nachtvisie bril die om zijn nek hing op deed. De ondoorzichtelijke nacht was nu voor Daniel volledig zichtbaar, al zij het totaal rood gekleurd. Santiago had weinig aanwijzingen nodig en deed precies hetzelfde.
Daniel en Santiago waren nu vijftig meter van de bosrand vandaan. Daniel speurde de bosrand af met de loop van zij plasmageweer, elke beweging observerend. Voor een moment dacht Daniel dat het een vals alarm was. Dat Emma en Klaus zich hadden vergist, dat zij zich in de donkerte hun eigen demonen hadden ingebeeld. Maar daar tussen de struiken en de bomen zag Daniel zonder twijfel een schaduw voorbij schieten. Er was voor hem geen twijfel meer mogelijk dat er iets leefde op deze planeet.
Daniel zakte door zijn knieën en sloop dichterbij. Hij was zich er van bewust dat Santiago en hijzelf een onbekende levensvorm probeerde te besluipen vanuit een open grasveld. Dit terwijl het wezen zich gecamoufleerd tussen de wildernis bevond. Hij wist dat zij qua terrein in ieder geval al een nadeel hadden, voor hetzelfde geld had dit wezen hen allang zien aankomen en wachtte het op het juiste moment om uit het niets aan te vallen. Vooral nu zij nog maar twintig meter van de bosrand vandaan waren voelde Daniel het klamme spanningszweet op de rug.
''Iedereen is veilig naar de shuttle gebracht, over.'' Klonk de stem van Klaus plotseling hard uit de walkie talkie van Santiago.
''Godverdomme!'' vloekte Santiago zacht terwijl hij zich besefte dat hij de walkie talkie niet had uitgezet.
Het geluid was als een donderslag bij een heldere hemel. Vanuit het niets begonnen alle bladeren van de struiken te bewegen en te ritselen door de bewegingen die plotseling plaatsvonden. De gehele bosrand was in beweging en ging gepaard met schaduwen die alle kanten opschoten. Geluiden van een diep gegrom leken zich vanuit meerdere hoeken te laten horen. Ondanks dat dit alles in een fractie van een seconde gebeurde, was het genoeg om hen de stuipen op het lijf te jagen.
Santiago wilde geen moment verloren laten gaan en richtte zijn twee plasmageweren op de bosrand en liet deze volautomatisch een zee aan schoten afvuren. Het tafereel was niets anders te noemen dan een schitterend verwoestend spektakel waarbij alle struiken en bomen aan gort werden geschoten. Houtsplinters leken alle kanten op te schieten terwijl de dikken bomen in zijn totaliteit omvielen. Een halve minuut was genoeg om alle munitie uit de twee geweren te verspelen, het resultaat was een stuk natuur van tien bij tien meter dat tot de grond gelijk was gemaakt. Santiago hijgde diep in en uit, vermoeid door de weerslag die zijn wapens hem tijdens deze inspanning hadden gegeven.
Daniel stond nog steeds met zijn wapen gericht, wachtend tot iets uit de wildernis tevoorschijn zou komen. Hij begon zijn weg naar het platgeschoten gedeelte van de jungle te maken terwijl hij het plasmageweer om zich heen richtte. Alle agressie die net nog in de natuur aanwezig was, leek nu as sneeuw voor de zon verdwenen. Er was naast een afbrekende tak door de schoten van Santiago verder niets meer te horen, en de volledige stilte leek weer teruggekeerd.
Daniel liet zijn plasmageweer zakken.
''Is er iets dood?'' vroeg Santiago nadat Daniel zich bukte tussen het puin.
''Nee, maar wel gewond'' antwoordde Daniel terwijl hij naar een bloedspoor keek dat richting de bomen liep die nog wel overeind stonden.
''Gaan we erachteraan? Kijken wat dit was?'' vroeg Santiago terwijl hij  zijn twee geweren herlaadde.
''Nee, het is niet veilig om het bos verder in te gaan nu. Het is alleen hopen dat dit ze heeft afgeschrikt voor de rest van de nacht...''

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mocht je dit hoofdstuk leuk vinden, laat dit dan zien met een stem!
Als je een hoofdstuk een stem geeft dan helpt dit mij als schrijver enorm. Ik zie dan dat mensen mijn werk echt lezen en leuk vinden. Daarnaast geeft dit mij nog meer motivatie om met schrijven door te gaan :)
Comments zijn ook welkom als je bijvoorbeeld opmerkingen hebt of iets wilt weten.
Wil je meer van mijn schrijfsels zien? kijk dan op mijn Wattpad profiel: JvdW1988