Tabula

Hoofdstuk 19. - Spoor van verbijstering

Daniel baande zich een weg door het dichtbegroeide oerwoud. Vermoeid nam hij plaats op een boomstronk, pakte zijn veldfles en nam een grote slok. Het was warm door het felle daglicht en het zweet liep hem hierdoor over het gezicht. Hij merkte dat hij zich zwakker begon te voelen, de stress en het gebrek aan slaap begonnen duidelijk hun tol op hem te eisen.

''Klaus, status, over.'' zei Daniel in de radio die hij uit zijn rugtas had gepakt.

Geen reactie...

Daniel keek om zich heen, naar de pracht van de planeet Tabula, en de mogelijkheden die deze bood. Daniel was al op veel planeten geweest en hij had hier al veel kolonies gezien. Geen van hen waren op een planeet zo leefbaar, zo aangenaam voor de mensheid als Tabula. De zuurstof, de temperatuur, de flora, alles was beter dan wat Daniel tot nu toe had ervaren.

Het beangstigde hem dat er een reden was dat Orion deze planeet had verlaten, een planeet waar potentieel miljarden op was te verdienen. Het enige dat hij kon bedenken waarom deze planeet was verlaten, was dat wat er tussen de struiken en bomen leefde. Het onbekende gevaar dat zich tijdens de eerste nacht een weg naar hun had gevonden.

Daniel zijn fantasie werd wild als hij probeerde te bedenken hoe het eruit moest zien, alsof de donkere hoeken van zijn brein controle over hem probeerde te krijgen.

Hoe gevaarlijk het wezen of de wezens op deze planeet ook moesten zijn, de tweede nacht had hij er niets van gemerkt. Het was verassend rustig geweest, geen aanvallen, geen geluiden en geen bewegingen in de bosrand. Het leek Daniel sterk, maar heel misschien had hun regen aan munitie op de eerste nacht het afgeschrikt.

''Zijn we nog op het goede spoor?'' vroeg Santiago bijna bedroefd terwijl hij naast Daniel op de boomstronk kwam zitten. ''En is het nog ver?''

Daniel keek Santiago aan en wilde dat hij hem een antwoord kon geven. Al uren maakte zij hun weg door de onherbergzame wildernis in navolging van Klaus en Casey, maar het spoor leek hier op te houden. Daniel verbaasde zich dat hij geen aanwijzingen meer kon ontdekken waar zij heen waren gegaan vanaf hier. Hij dacht terug aan zijn tijd in dienst en de talloze trainingen die hij daar heeft gehad in overlevingstechnieken en bushcraft. Trainingen die het maakte dat tracking en sporen zoeken bijna een tweede natuur voor hem waren geworden. Kennis die hem zo vaak had geholpen maar hem faalde nu hij levens probeerde te redden. Daniel wist dat zijn expertise rondom overlevingstechnieken de enige reden was dat hij überhaupt nog in leven was. Hij besefte hoe ironisch het was dat zijn kennis van overleven er uiteindelijk voor had gezorgd dat hij de eliminatie van Uniform aan boord van de Nehalennia had overleeft.

''Je stilte baart mij zorgen Daniel.''

''We geven niet op.'' antwoordde Daniel terwijl hij opstond en zonder verder iets te zeggen in noordoostelijke richting liep. Hij mocht dan verder geen sporen hebben gevonden maar Daniel kon wel met enige zekerheid inschatten welke richting zij waren opgegaan. Misschien dat verderop het spoor weer kon worden opgepakt. Het was niet veel om op verder te gaan, maar het was het enige dat zij op dit moment konden doen.

Daniel had een machete in zijn hand en sloeg wild in op de takken die zijn weg versperde. Des te meer hij op de takken insloeg, des te meer hij merkte dat hij boos werd. Boos op de situatie waarin Santiago en hijzelf terecht waren geraakt, maar vooral boos op zichzelf.

Daniel dacht terug aan het moment dat hij vanochtend werd gewekt, toen er in de verte een explosie hoorbaar was. Santiago verzekerde hem dat het de explosie van een thermo-bom was, dat Klaus de Kamikaze had gebruikt. Daniel wist dat de kans groot was dat Klaus de bom had gebruikt om zichzelf op te blazen, maar als er ook maar een kans was dat Klaus nog leefde dan was het zijn verantwoordelijkheid om hier achter te komen. Hij had Klaus erop uit gestuurd, en hij zou hem terughalen ook.

Gelukkig was iedereen van het kamp het er snel over eens dat er iets moest gebeuren, de ernst van wat er kon zijn voorgevallen was gelijk duidelijk. Het had daarom niet lang geduurd voordat Daniel en Santiago hun zoektocht waren gestart. Het was Daniel wel duidelijk geworden dat de prioriteit van de anderen bij Casey lag, en er over het welzijn van Klaus nauwelijks werd gesproken. De angst bij de passagiers was groot dat Casey iets was overkomen, dat de directe lijn van communicatie met Uniform verloren was gegaan.

Dertig minuten waren voorbij gegaan sinds Daniel het laatste spoor van Klaus en Casey had gevonden. Doorgaan had eigenlijk geen zin meer, maar Daniel was bezeten door zijn drang Klaus te vinden, om zijn fout te herstellen. Hij snapte er niets van dat hij ondanks al zijn kennis het spoor was kwijtgeraakt. Het was bijna alsof zij in mist waren opgegaan, of alsof iets de sporen had gewist.

''Wacht.'' zei Santiago. ''Luister...''

In de verte waren zachte knallen hoorbaar. Daniel en Santiago maakten snel hun weg naar het dichtstbijzijnde open stuk oerwoud. Beide keken zij naar het vuurwerk dat zichtbaar was tussen de hoge bomen van Tabula. Daniel voelde een last van zijn schouder vallen, dit was het signaal dat met het kamp was afgesproken als Klaus en Casey hun weg hadden terug gevonden.

Santiago klopte gemoedelijk op de schouder van Daniel terwijl er een grote glimlach op zijn gezicht verscheen.

''Klaus is een taaie.'' zei Santiago terwijl hij het kruis van zijn ketting in zijn hand vasthield.

Daniel liet zijn hoofd vallen en slaakte een diepe zucht. Zijn blik viel op de grond, specifiek op wat hij tussen het gras zag liggen. Het duurde even voordat hij door had waar hij naar keek. Hij zakte zich op zijn knieën. Met zijn handen schoof hij het gras en de aarde opzij. Santiago zakte naast hem en kneep zijn ogen samen om te kunnen zien wat ineens de volle aandacht van Daniel had gevangen.

''Is dat...asfalt?'' zei Santiago verbaast.

Daniel kruimelde de decennias oude asfaltbrokken samen in zijn hand terwijl hij opstond. Hij keek naar de open vlakte waar zij op stonden en hoe ver deze doorliep richting de berg in de verte.

''Dit was een weg.'' zei Daniel zonder enige twijfel.

''Misschien moeten we even kijken waar die eindigt.''

Voor een moment keken zij elkaar aan, en zonder verder een woord uit te spreken begonnen zij hun pad langs de overblijfselen van de weg te maken.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mocht je dit hoofdstuk leuk vinden, laat dit dan zien met een stem!
Als je een hoofdstuk een stem geeft dan helpt dit mij als schrijver enorm. Ik zie dan dat mensen mijn werk echt lezen en leuk vinden. Daarnaast geeft dit mij nog meer motivatie om met schrijven door te gaan :)
Comments zijn ook welkom als je bijvoorbeeld opmerkingen hebt of iets wilt weten.
Wil je meer van mijn schrijfsels zien? kijk dan op mijn Wattpad profiel: JvdW1988