Tabula

Hoofdstuk 15. - Ochtendgloren

Daniel keek naar het smeulende hout waar de gehele nacht het kampvuur had gebrand.
Hij zat op een omgevallen boomstam, de plek waar hij had gezeten als het zijn beurt was om wacht te houden. Hij strekte zich uit om de stijfheid uit zijn spieren te krijgen, stijfheid veroorzaakt door de kou van de nacht en de vermoeidheid die hij door zijn hele lichaam voelde.
Daniel keek naar de ochtendzon die over het grasveld scheen en hij slaakte een diepe zucht van opluchting. De nacht was lang en zenuwslopend geweest, en na het incident was de spanning de rest van de nacht om te snijden. Elke minuut leek er wel een schaduw tussen de bomen te schieten die niets anders dan een hersenspinsel bleek te zijn. Het was de angst voor het onbekende die hem en de andere zo strak had omarmd dat het verstikkend aanvoelde. Het was diezelfde angst en de daarbij komende vermoeidheid die ervoor had gezorgt dat Daniel met zijn plasmageweer onder zijn arm had geslapen op de weinige momenten dat hij wegdommelde.
Daniel draaide zich om door het harde geluid van de rits aan de slaapzak van Emma. Met een verwarde gezichtsuitdrukking en nog verwarder haar kwam haar hoofd uit de slaapzak tevoorschijn.
''Goedemorgen.'' Zei Daniel terwijl hij haar een plastic fles met bronwater aanreikte.
''Dank je wel.'' Zei Emma terwijl zij het bronwater aannam en op haar horloge keek.
''Je hebt me uit laten slapen.'' Zei Emma, verbaasd door de tijd.
''Voor die laatste negentig minuten hoefde wij niet van wacht te wisselen vond ik.'' Zei Daniel.
De gehele nacht hadden Daniel en Emma elkaar om de twee uur van wacht gewisseld, maar hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om haar voor die laatste anderhalf uur wakker te maken voor een wachtwisseling.
''Je hoeft niet soft voor mij te zijn omdat ik een burger ben hoor.'' Zei Emma iets feller dan haar bedoeling was. Daniel keek haar aan en een glimlach verscheen op zijn gezicht, een glimlach waarvan Emma niet kon inschatten of deze gemeend was of niet
''En jij hoeft niet hard te doen omdat je iets wilt bewijzen.'' Zei Daniel terwijl hij haar strak aan bleef kijken.
''Weet je wat ik doe in het dagelijks leven Daniel?'' Zei Emma met een diepe zucht van schaamte.
''Je bent schrijfster voor een reismagazine.'' Antwoorde Daniel die dit in haar reisdossier op de Nehalennia had gelezen.
''En weet je hoeveel ik daardoor bijdraag aan de maatschappij, helemaal niets. Niets vergeleken bij de andere passagiers die meesters zijn in hun vakgebied, die kennis hebben van zaken die ik in geen honderd jaar zou begrijpen. En ik draag al helemaal niets bij aan deze missie, tot vanacht." Zei Emma met een toon van frustratie in haar stem terwijl zij opstond uit haar slaapzak.
''Zij gaan het nu niet anders zien Emma.'' Zei Daniel.
''Ik kan nu in ieder geval zeggen dat ik het heb geprobeerd.'' Zei Emma moedeloos terwijl zij naast Daniel kwam zitten en over het grasveld uitkeek. ''...Was het zo duidelijk dat ik iets wilde bewijzen?''
''Wel als je liever hier bij het gevaar wilt overnachten in plaats van daar bij de rest.'' Zei Daniel terwijl hij naar het veiligere tentenkamp wees.
''Ik heb je nog niet eens bedankt dat je mijn leven hebt gered.''
''En na je hulp van vannacht zal dat ook nooit hoeven.'' Daniel en Emma keken elkaar lachend aan. Als Emma tegenover de passagiers niet haar waarde kon bewijzen besefte zij dat zij er in ieder geval vrede mee kon nemen dat het bij Daniel wel was gelukt. Beide keken zij naar het kamp en de mensen die rustig hun weg uit hun tent maakte. Hoe men gespannen om zich heen keek, nog steeds met de aanval van de nacht in hun achterhoofd.
''Iedereen die daar zit heeft een reden waarom zij zijn gered. Ik omdat ik een V.I.P. ben, anderen omdat zij bepaalde kennis hebben. Waarom denk jij dat precies jullie de drie beveiligers zijn die zijn gered?''
''We hebben alle drie zo onze expertise.'' Zei Daniel zonder er enige uitleg bij te geven.
''Wat betekend dat?''
''Dat wij door onze expertise en ervaring het beste weten hoe we deze evacuatie kunnen overleven, wij moeten de rest daar alleen nog van overtuigen.''
''Het zijn wetenschappers en geleerden, en jij wilt hen overtuigen dat jij dingen beter weet?'' Zei Emma sarcastisch en met een verbaasde blik op haar gezicht.
''Geen zorgen, ik heb ervaring. Ik was ooit getrouwd met een wetenschapper.''

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mocht je dit hoofdstuk leuk vinden, laat dit dan zien met een stem!
Als je een hoofdstuk een stem geeft dan helpt dit mij als schrijver enorm. Ik zie dan dat mensen mijn werk echt lezen en leuk vinden. Daarnaast geeft dit mij nog meer motivatie om met schrijven door te gaan :)
Comments zijn ook welkom als je bijvoorbeeld opmerkingen hebt of iets wilt weten.
Wil je meer van mijn schrijfsels zien? kijk dan op mijn Wattpad profiel: JvdW1988