~O sadece bir gün öldü,ama ben hergün~
~Sen çaresizlik nedir bilirmisin?
~Doğrusu,yanlışı,ağrısı,sancısı~
~Ne varsa yaşanacak.~
~Gözyaşı,ayrılık,pişmanlık,dargınlık~
~Hepsi benim olacak.~
~İçimde yılgın rüzgarların ayak sesleri,sende daha yeni-yeni...
Bir hafta sonra Aslında kazadan bir gün sonra taburcu olacaktım.Ama duyduğum haberle dünyam başıma yıkıldı ve o an kendimden geçmişdim.Bundan sonra nasıl dayanıcam? Kardeşimsiz napıcam?Hayatda artık neye tutunucam?Geceleri kime sarılıp,saçlarını koklayıp uyuyucam?Bu sorular durmadan beynimde büyük bi fırtına yapmışdı.Ve öyle bir fırtına ki bu içinden çıkamıyordum.Fırtınanın ortasında kaybolup gidiyordum.O an doktorlar panike düşüp beni ayıltmaya çalışmışlar.Uyandığımda gerçek aklımda yine bir burulqan yaratdı ve ben çığlıklar atmaya,ağlamaya,kırıp dökmeye başladım.Hastanedeki başka insanlar,doktorlar,hemşireler...Hiçbiri umrumda değildi.Sadece kardeşimi görüp ona sarılmak,onu koklamak istiyordum.Ama ne yazık ki bağırmak,çağırmak ve diğerleri...Hiçbiri bana kardeşimi vermiyecekti.Yalnız kaldım bu dünyada.Yapayalnız...
Kardeşimin cenazesine gitdim.Cenazede zaten kim vardı ki?Bizim kimimiz vardı?Sadece bikaç arkadaş.Düşüne biliyormusunuz kardeşimin cenazesi!Buna hala nasıl dayanıyordum,nasıl geberip gitmiyordum hala,nasıl ayakta duruyordum bilmiyorum ama bildiğim tek bişey vardı.Bundan sonra hayat benim için olduğundan daha zor olucaktı.Hiç olmadığı kadar zor.Bi kaç saat sonra herkes gitdi.Yapayalnız kaldım.Zaten hep öyle her kes gelir,her kes gider.Toprağın altındakiyle sen kalırsın geriye...Ona hesap sorarsın niye beni bırakıp gitdin diye?Ama yıllarca kaç kere için yana yana sorsan bu soruyu yinede cevap alamazsın.Çünki cevap yok.O sana hiçbi zaman cevap vermez.Sadece susar.O susar sen konuşursun.Yüreyin parça parça konuşursun işte.
Ayrılmak istemiyordum mezarlıktan sabahtan akşama kadar ağladım o mezarlıkta.Artık çok geç olmuşdu saat.Eve gitmeliydim.Ama kardeşimsiz ne o evin ne de içindekilerin bi önemi kalmışdı.Hepsi boş bir eşyaydı işte.Onu almadan burdan gitmek istemiyordum.Gidemezdim.Beni nasıl bırakıp gitdin İlayda?Hani biz bir birimize söz vermiştik.Hiçbi zaman ayrılmayacaktık?Ama bunu yapanlar cezasını çekecekti.Kardeşime bunu yapanlara çok büyük bi bedel ödetecektim.Onların yanına kar kalmayacaktı.Yine içimdeki sesi tutamayıp çığlık çığlığa ağlamaya başladım.Birden kimse elini omuzuma koydu.
-Hanımefendi,iyimisiniz?
Nasıl oldu,nasıl böyle bi anda oldu bilmiyorum ama birden arkamı dönüp tanımadığım bi adama sarılarak ağlamaya başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nedense kendimi o kadar güvende hissediyodumki.Ona sarılmak bana adeta huzur verdi.Kaç dakika sürdü bilmiyorum ama sarıldım işte.Sadece sarıldım.Sonra bi anda kendime geldim.Deniz ne yapıyorsun sen?Tanımadığın bi adama sarılmak ne demek?Tamam acılı ola bilirsin ama bu çok saçma.Çabuk adamdan ayrılarak çantamıda alıp uzaklaşmak istedim.Tam giderken kolumdan tutup beni durdurdu.Karanlıktı,suratını tam göremiyordum.Ama o an sadece parlayan su yeşili gözlerine baktım.Bişey vardı bu adamda.Kolumdan tuttuğu an tenimi cayır cayır yakıyordu.
-Bana herşeyi anlata bilirsiniz,hiç konuşmadan sadece sizi dinlerim.İzin verin,size yardımcı olayım-dedi ve mezara baktı.
-Kardeşinmi?-dediğinde gözyaşlarımı tutamadım.Hüzünlü bi şekilde mezara bakarak ordan uzaklaşıp koşmaya başladım.O adamdan korktuğumdan deyil.Sadece yalnız kalmak istiyordum.Kendi dertlerimle yapayalnız.
