~O sadece bir gün öldü,ama ben hergün~
~Sen çaresizlik nedir bilirmisin?
~Doğrusu,yanlışı,ağrısı,sancısı~
~Ne varsa yaşanacak.~
~Gözyaşı,ayrılık,pişmanlık,dargınlık~
~Hepsi benim olacak.~
~İçimde yılgın rüzgarların ayak sesleri,sende daha yeni-yeni...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen kendini büyük bi boşlukta hisedersin ya...Yalnız,savunmasız,boşlukların ve karanlıkların içinde...Etrafında belki bin tane insan olur,ama sen kendini bomboş bi odada yapayalnız hissedersin.Belki onlarca gürültünün içinde boğulursun ama büyük bi sessizlikde bulursun kendini...O kadar renkli şeyler olur etrafında ama sen karanlık bi odada olduğunu zannedersin...Hiçbir söz işitmezsin,hiçbir renk görmezsin ve hiçbişey söyleyemezsin.Çünki korkmuşsun,çünki şaşırmışsın.Gerçekler suratına tokat gibi çarparken küçük bi çocuk gibi hıçkırıklarla,kıpkırmızı gözlerinle ağlıyorsun şu anda.Gözlerinin içine baka baka yalan söylerken birisi karşında sen hiçbişey,ama hiçbirşey yapamamışsın.Sadece onu dinlemişsin,kandırmışsın kendini...Belkide gerçekleri bile bile,göre göre kandırmışsın kendini.Yalnızsın,çok yalnız...Ve bu yalnızlık seni hiç bizaman terketmiycek...Etrafın kalabalık olsa bile...
Şimdide hıçkırıklarla koşuyordum.Denize koşuyordum.Yalnızlığımla,çaresizliğimle,benliğim,qururum,onurum,aşkım ve kırılan hayallerimle...Denizde benim kadar kızgındı,dalgalıydı,kırgıngı,öfkeliydi.Mavi suların içinde kaybolmak istedim bi an.Denize girip boğulmak,gözyaşlarımdan denize bi parça katmak.Denizi denize katmak...
Ayakkabılarımı çoktan çıkarmış,yolun ortasında bi kenara atmıştım.Canım çok yanmıştı.Bu gerçek kalbimde büyük bi yara açmıştı.Çıplak ayağıma batan cam kırıklarından çok yakıyordu canımı bu acı.Bedenimde kalbimden başka her yer sağlamdı.Yalnızca kalbim ve aklım yerinde değildi.
Kendimi denizin sahiline vurarak içine doğru girmeye başladım.Ayağıma dolanan yosunlar,buz gibi soğuk su...Hiçbiri umrumda değildi.Ölmek istemiyordum.Hayatda hiçbizaman ölüm arzu etmedim kendime.Bu güne kadarda ölümün çare olmadığını düşünürdüm hep.Aslında hala öğle düşünüyordum.Yani durum aynıydı.Ölüm çare değil.Herşeyin bi yolu var.Ama benim hikayemde doğru yol yoktu.Ya da ben doğru yolu ölmekte buluyordum.Ama ben ölmek istemesemde,yaşamak da istemiyordum.Gözlerimi kapatarak kardeşimle geçirdiğim güzel günleri,anılarımı hatırlamıştım.Gözyaşlarım yüzümü ıslatmıştı.Ama kardeşim aklıma gelince yüzümde oluşan büyük gülücük beni çok farklı bi hale sokmuştu.Kenardan bakan olsaydı,beni deli zannederdi.Bu düşüncelerse daha da derinlere gitmiştim.Boğulmam için,gözlerimi ebediyyen kapatmam için son saniyelerdi.Son addımlardı.Kendi ayaklarımla ölümüme yürüyordum.Kaderime,sonuma adımlıyordum.Kurtulucaktım.Hayatın bütün dertlerinden,acılarından kurtulacaktım.Yaşamak bazen ağır geliyor.Hayatın yükünü taşımak,zorluklarına katlanmak...
Masmavi su artık boğazıma direnmişti.Denize girdiğimden beri ilk kez korku yaşamıştım.Boğulmak ve ölmek korkusu değil,vicdan azabının korkusunu yaşamıştım.Kardeşime olan vicdan azabının korkusu...Ben yıllarca onun katilini aradım,katilin kim olduğunu öğrenmek için elimden gelen hiçbişeyi ardıma koymadım.Ve bigün...Aşık oldum...Hayatımda ilk kez kalbim birini görünce bu kadar hızlı çarpmaya başladı.Öpüştüğümüz an ilk kez kendimi havada,bulutların üstünde hiss ettim.Kalbimi tarifedilemez bi heyecan sardı...Evet,Aşık oldum...Olmamam gereken birine...Kardeşimin katiline...
