🍃KAVAK YELLERİ🍃

NEDEN?

BİR HAFTA SONRA
•SEVDA TUNÇ YILDIZ
Murat bugün taburcu olacaktı.Sadece doktorun gelip son bi kez müayine etmesini bekliyorduk.Okadar özlemiştimki oğluma doyasıya sarılıp kokusunu içime çekmeyi.Ne kadar öpsemde,sarılsamda yetmiyordu.Onu kaybetme korkusu benim dünyamı yıkmıştı.Oğlumsuz bi hayatı düşünmek bile benin hayatla olan bütün bağlarımı koparmaya yetiyordu.Hayatımda ikinci bi değerli kişiyi kaybetmeyi göze alamazdım.Ama artık Muratım,nefesim yanımdaydı.Kendimi onunla çok güçlü hissediyordum.Tek korkum Yusufdu.Delicesine sevdiyim adamdan ölürcesine korkuyordum.Hayatım bu kadar düzenli ve yolundayken onu mahv edemezdim.Hele de oğlumun hayatını bu gerçekle böyle karartamazdım.Bi haftadır göz göze gelip bir birimize uzun uzun baksak bile hiç konuşmuyorduk.Ne konuşacaktıkki?Hala ona öfkeliydim.Ben onu öldü zannedip her gece ağlarken,ona,aşkımıza ait olan oğlumu gözyaşlarıyla büyütürken,bizi yalnız bırakırken kendisi nerdeydi?Bu ihanetin hiçbir türlü mantıklı açıklaması olamazdı.Ama artık son gündü.Son kez...Oğlumu müayine edip gidicekti.Oğlumuzu...Bu gerçeyi kendime bile zorla söylerken Murata nasıl söyleyebilirdimki? Kapının açılmasıyla nefret dolu düşüncelerim yarım kalmıştı.

-Nasılsın yakışıklı?Aslanlar gibi gördüm seni.
-İyiyim doktor amca.Senin sayende

Onları böyle izlemek ne kadar güzeldi.Baba-oğul gibi.Ama artık çok keçti.Yusufun oğluma babalık yapması için artık çok geçti.Eğilip Muratın alnına bi öpücük kondurup saçlarını okşadığında gözyaşlarımı tutamadım.

-Anne,niye ağlıyorsun?

Cevap bile veremeden odadan çıktım.Bi dakika bile geçmediki bi adamın saçlarımı okşadığını hissettim.Bu naif dokunuş,bu okşama bana hiç yabancı değildi.Arkamı dönüp bakmak bike istemedim.Çünki o kişinin kim olduğunu çok iyi biliyordum.Sadece konuşmak istedim.O hala susuyordu ama ben konuşmak istedim.

-Neden?Sadece nedenini söyle.Beni kullandın.Sonra da bi kenara atdın.Şimdide gelip hayatıma girerek canımı yakıyorsun.Neden?Amacın ne senin ne istiyorsun bizden?

Saçlarımda gezinen ellerini bi anda geri çekip dudaklarını usulca boynuma yakınlaştırdı.Her saniye boynuma çarpan nefesi içimde fırtınalar koparıyordu.Bi öpücük kondurdu boynuma.O an dönüp ona sarılmak,bi an herşeyi unutup ona geri dönmek istedim.Ama yapamadım.İstesemde yapamadım.Yapamazdımda...O haini affedemezdim.Ne kadar çok sevsem bile.Kendimi geri çekmek,gitmek,ondan uzakaşmak istedim.Ama bianda elini belime dolayarak beni kendine çekti,dudaklarıma yapıştı.Gidemedim...Onu kendimden itip ordan uzaklaşamadım.Sadece anın büyüsüyle onun olmak istedim.Onunla olmak...

O eşsiz koku hala burnumdaydı.Unutmamıştım.Beni öptükce nefesim daralıyor,ama o hala kendini çekmiyordu.Aslında bende kalmak istiyordum.Aşk bu mu ya?O bi anın içine sığmaya çalışmakmı?Biliyorum.Öpüşmemiz anlamsızdı.Belkide anlık bişeydi.Anlık bi hiç...Ama galiba insan bazen anlamsız şeyleri seviyor...

Artık ayrıldığımızda sanki dilimi yutmuş,hiçbişey konuşamaz hale gelmiştim.Alnını alnıma yaslayarak fısıltıyla:

-Bu akşam sahile gel.Sana herşeyi anlatıcam.-dedi.

Hayır.Gitmiycektim.Ben bi hata yapıp ona güvendim.Sonra olanlarsa konuşulucak meseleler deyil.Şimdi hayatımın ikinci hatasını yapamazdım.Böyle yalancı,hain bi adama güvenemezdim.Hain...O adama hain diyorum ama,peki ya ben?Ben hain değilmiyim? Az önce Yusufla yaşadıklarımız...Ben Mehmete hainlik yapmadımmı?Yusufun bi anda hayatımıza girmesiyle yıllarca bize destek olan Mehmeti arkasından bıçaklamadımmı? Üstelik olanlardan haberi yoktu.Yıllarca uğruna ağladığım adamın Yusuf olduğundan haberi bile yoktu.Hayır!Mehmet benim hayatımı,itibarımı korudu.Benim hayatım için kendi hayatını hiçe saydı ve ben ona bunu yapamazdım.