Sürekli birbirine karışan ve çözmek için dakikalarca uğraştığım hatta sürekli kulağımdan düşmesine rağmen ısrarla geri takmaya çalıştığım kulaklığım gibiydin; sen gittikçe aynı ısrarla ben geri getirdim. Her seferinde bir öncekinden daha soğuktun bana. Olsun dedim, ne biliyim işte yanımda dursun da gülmesede olur dedim kendimce ama yanılmışım. Bunu anlamam biraz zaman aldı. Çünkü sen yanımdayken ben sana bakmaktan camımın önünde duran papatyamı kaybetmişim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BENİ ANLA
PoesieBiz hep ağladığı yerden devam eden insanlar olduk, kaldığı yer oraydı çünkü. Yeri geldi devrik cümlelere emanet ettik kalbimizi, yeri geldi hüznün en güzel kokan çiçeğini ektik, yurt ettik kalbimize. Ahh! Bu kalbimizi ne hoyrat kullandık belki de k...
