I just wanna be with you

Chapter 19: Riot

Race's POV

This is the day. Ang araw na kakalabanin namin ang Shinji, actually, I am really really nervous. Hays. We watched a few plays of shinji, and there's one thing I wanna say, they're brutal. Like really brutal.

Im a batter. And as far as I know, si Rohui ay pitcher. Sa laban nila against sa ibang school, aakalain mong malinis sila maglaro pero magugulat ka na lang na biglang nahihimatay ang mga players, yung mga kalaban nila. May isa silang laro na sinadyang patamaan yung tumatakbo na player na papunta sana para makabase, pero dahil nga sa natamaan yon hindi siya nakabase and eventually, natalo ang kalaban.

Sa mga hindi players, iisipin na nagkamali lang ng bato. Pero para sa aming players, hindi. Malinaw na may something na behind that. Nagtra-training ka and kapag nasa laro ka na, mag papay out ang lahat ng natrain mo kaya hindi kami naniniwalang aksidente lang yon.

Lahat kaming magkakateam, kabado. Pero hinding hindi kami magpapatalo sa katulad nila gagawin ang lahat para lang manalo sila. Even if its wrong and bad. They don't deserve any praise and they don't deserve to call themselves a player.

"Nakahanda na ba kayo?" napatingin kaming lahat kay coach. Nakabihis na kaming lahat at kinokondisyon na lang namin ang sarili namin.

"Yes coach!" sigaw naming lahat. Lumapit si coach samin at tinapik kami isa isa. "We have to win. Hindi natin pwedeng hayaan na manalo anf mga taong madadaya. Pero, don't push yourself too much. I mean, risky silang kalaban we know that, if something goes wrong tell me." sabi ni coach. Lahat namin kami tumango sa kanya.

Nag pray na muna kaming lahat bago lumabas ng locker room. Inayos ko na rin muna ang gamit ko bago ako lumabas, napangiti ako ng makita ko ang picture namin nila mama at nila kuya sa door ng locker ko, pati na rin ang picture ni janine. "We're gonna win this."

--

We are out on the field. Nag start na kanina pa ang laro, simula kanina hanggang ngayon walang ginagawang iba ang shinji, nakatingin ako ngayon kay rohui na siyang mag pipitch. Seryoso ang mukha niya at talagang nakatingin sa mga mata ko. Hindi ako nagpatalo at tumingin rin sa kanya, maya maya lang binato niya na ang bola and I bat it.

Lamang kami sa laro namin. And iba na ang pakiramdam ko, parang ... May mangyayari na. Mas nag focus ako sa laro namin. My team ran as fast as they can to the bases, and I bat as strong as I can. We need to win. Not for the school, not for our fame, but for the sport we love to play with.

Maganda na ang nagiging takbo ng laban ng bigla na lang akong kabahan. Tumingin ako sa paligid at nakita kong tumba na ang isa naming player, hindi ko alam kung anong nangyari. Lahat sila pati ang mga umpire napatakbo sa teammate ko, napatingin ako kay rohui at nakita kong nakangiti siya.

Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko habang ang lahat parang natataranta na. Anong ginawa niya? Anong ginawa nila? Aish! Wala na akong nagawa kundi tumakbo na rin sa ka teammate ko, fck. Its nit just my teammate, its our captain. "Captain Lean!" lumapit pa ako lalo at nakita kong may dugo siya sa ulo niya. What the fuck happened?! "Anong nangyari cap?" I asked.

She reached for my hand. She's conscious pa, good thing. "I-I don't know too. I-I just feel it, na may tumamang kung ano sa ulo ko." she said. "Capta--" may sasabihin pa sana ako kaso binuhat na siya. Inis na tumingin ako kay rohui, she just grinning like a demon. Fuck it!

Diko na napigilan sarili ko at tumakbo na ako papunta kay rohui at kwinelyuhan siya. "Gago ka! Anong ginawa niyo ha?! Anong ginawa niyo?!!"

"What? We didn't do anything!" she said while grinning. "Wag mo akong niloloko, anong ginawa niyo?!" I shouted. Para akong sasabog sa inis ngayon.