PERİ ve KUZGUN

Giriş - 2

Gökyüzündeki yıldızlar öyle güzel görünüyordu ki, genç adam onların her birine dokunmak istiyordu. Hemen yanında onun gibi sırtüstü uzanmış ablasına başını çevirerek, "Sence yıldızlar gerçekten de ölen insanları mı temsil eder abla?" diye sordu.

Armağan ile gece yarısı, bu yaz sıcağında çoğu zaman evlerinin teraslarında uyurlardı. Üniversite tatile girdiği için çok seviniyordu. Ablası olmadan geçen günler gerçekten tatsızdı. Onunla konuşabilmenin verdiği keyifi hiç kimse vermiyordu. Armağan onun için çok değerliydi. Bir abladan öte bir arkadaştı sanki. O kendisine kitap okuduğunda büyülü bir sesi varmış gibi okuduklarına dalıp giderdi.

Ne zaman yardıma ihtiyacı olsa ablası her zaman ona yardım ederdi. İçinde en ufak bir sıkıntı taşısa dahi, ablası bunu fark eder ve onu neşelendirirdi. Hayat o olmadan çekilmez olurdu ve okulunun bir an önce bitmesini ve temelli kendilerine geri dönmesini çok istiyordu.

Ablası çok iyi bir doktor olmak istiyordu. Yekta onu destekliyordu. Ve çok iyi bir doktor olacağından da emindi. Sadece yanında olsun yeterdi. Belki evlenmeyi bile düşünmez ablasıyla yaşardı. Görünmez bir iple ona bağlı gibiydi. Armağan da aynı şekilde onu çok severdi. İki kardeş birbirinden güzel anılara sahipti.

Ve işte yine o güzel anılardan birinde, terasta uzanmış yıldızları seyrediyorlardı.

"Bilmem. Belki gerçektir, belki de değildir..." Armağan ona gülümsedi. Ablası gülümsediğinde çok güzel oluyordu. Zaten güzeldi ama gülümsemek ona o kadar çok yakışıyordu ki Yekta ona nazar değecek diye çok korkuyordu.

"Peki günün birinde biz ölürsek, birbirimizi nasıl bulacağız abla?"

Ölüm onu çok korkutuyordu. Kendisi için değil. Ablasını kaybetmekten korkuyordu. Onun tırnağına zarar gelsin istemezdi.

"Birbirimizi aramadan bulacağımıza eminim delikanlı,"diye takıldı Armağan ve gülümsedi. "Seninle aramızda bizi birbirimize bağlayan parlak bir ip var. Bilmiyor musun?"

Yekta gülümsedi. Doğruydu.

"Peki sence günün birinde ben aşık olacak mıyım abla?"

Armağan'ın tatlı kıkırtısı kulaklarına çalındı. Ablasını herkesten, her şeyden saklamak, sakınmak istiyordu.

"Olacaksın tabi yakışıklım! Senin gibi yakışıklı bir adamı görüp de beğenmeyen kız mı olur?"

"Ama lisedeki kızlar bana bakmıyor." diye burun kıvırdı Yekta. Gerçi o kızların hepsi de aklı bir karış havada geziyordu. Yekta onları hiç beğenmiyordu.

"Onlar kendi işlerine baksın."dedi Armağan. "Senin kısmetin daha güzel, daha akıllı ve daha iyi bir insandır eminim."

Yekta gülümsedi. Ablası öyle diyorsa öyleydi. "Peki sence şuan ne yapıyordur?" diye sordu gelecekteki aşık olacağı kadını düşünerek.

Armağan kahkaha attı. "Muhtemelen uyuyordur."

Yekta da güldü. Armağan komikti. O birtaneydi. Yekta her zaman onun mükemmel bir insan olduğunu düşünürdü. "Peki sence beni gerçekten de sevecek midir abla?"

"Sevecektir."

"Peki ben ona nasıl aşık olacağım?" diye sordu bu sefer.

Armağan başını yıldızlara çevirdi. "Çok basit. Aşık olmak çok kolaydır Yekta. Kendini birden ona kapılmış halde bulursun. Ne zaman olduğunu anlamazsın bile."

Ablasının da birisine aşık olduğunu biliyordu. O kişinin ablasının kalbini kırdığını da biliyordu. Yekta o kişiyi öldürmek istiyordu. Ablasının kalbini kırdığı için onunla ölümüne dövüşmeye hazırdı.

"Peki aşık olduğumu nasıl anlayacağım?"

Armağan gülümsedi. "Onun insanların kalbine dokunduğunu gördüğün an, kendi kalbine de dokunduğunu anlayacaksın."

"Benim için tek önemli şey sensin abla. Eğer ileride seveceğim kadın seni benim gibi severse, onu sevmesem de onunla evlenirim zaten."

Armağan, "Bu yeterli mi?" Diye sordu.

Yekta,"Yeterli." Diye cevap verdi.

Peri ve Kuzgun'u çok sevdiniz sanki. Daha başlamadım bile ama başlamak için sabırsızlanıyorum. Yorumlarınız, bütün desteğiniz için çok ama çok teşekkür ederim. Vazgeçme Benden ve Serçe şuan devam ettiği için Peri ve Kuzgun'a tam olarak konsantre olamıyorum. Serçe bittiği vakit, tam gaz devam edeceğim inşallah.
Ve böyle böyle Giriş bölümlerimiz gelmeye devam edebilir. (: Yekta'yı anlamamız için gerekli.
Yorumlarınızı bekliyorum efendim.
Hepinizi öpüyorum.
Sevgiler.