Jet Black Heart (SPG)

JBH:26 Part 2

Very short update and unedited

———————————————
“ You don't understand.” parang pagod na sagot niya sa akin. Di pa rin mapigip ang mga luha ko. Ang sakit sakit kasi. Ganito pala ang pakiramdam na maging desperada. Na ipagsiksikan ang sarili.
At gan'to pala ang pakiramdam nang mapagsabihan na pinapalaya ka na.
“ Tomorrow morning, I'll drive you back... to your home.” umiling muli ako at yumakap sa kanya. “ But this is my home.” kahit puno ng mga luha ang mga mata ko ay tumingin ako sa mga mata niya. Kita ko ang mga emosyon niya na di niya pinapakita sa iba. Pero mas kita ang lungkot sa mga mata nito. Ngunit bumalik ito sa dati. Pakiramdaman ko ay biglang bumalik ang matataas na pader sa paligid niya. “ You love me?” he asked in a mocking tone. Di ba siya naniniwala? “ Are you sure? Love is a big word Renaissance.” napahinto ako sa pag iyak. Bakit gan'to? Mas masakit pa pala ito kaysa sa ipagtabuyan ka. Yung di paniwalaan ang nararamdaman mo. Parang katawa tawa ang nararamdaman ko sa kanya.
“ Maybe it's not love. It's just a Stockholm syndrome.” parang siguradong sigurado siya sa sinabi niya. Ni di ba niya kinonsidera na pwede ko siyang mahalin? Na pwede din siyang mahalin? Sa isiping iyon ay mas nalungkot at sumakit ang puso ko.
Inilapit ko ang mukha ko sa kanya. Luha ko'y tumigil na sa pagpatak. “ Nasubukan mo na ba ang magmahal?” halos pabulong na tanong ko. Di agad siya nakapagsalita. Feels like a I caught him off guard. “ Alam mo ba na pwede kang magmahal at mahalin?”
“That's--”
“ O takot ka lang? Takot ka bang sumugal? Minsan ba hinayaan mong buksan yang puso mo?” i leaned closer. “ Sabi mo di pagmamahal tong nararamdaman ko. Na Stockholm syndrome lang ito na this is just a affection between you as my captor and me as a victim.” bumuntong hininga ako at umiling. “Yes maybe at first i feel like that pero ngayon hindi e'--”
“ Go back. Go back to your old life. The life that you had before I captured you—”
“Hindi ako—”
“ If you feel the same after 12 months. I'll accept your feelings. But I can't guarantee you that I can reciprocate it.” ngumiti ito ng tipid. Sa sobrang tuwa ko ay napayakap ako sa kanya at hinalikan siya sa kanyang labi.
Akala ko ay itutulak niya ako ngunit mas pinalalim niya ang halik. Our tongues are like swords fighting like there's no tomorrow. I feel like I'm floating.
He gave me a chance! I can see a ray of hope dahil sa sinabi niya.
His kisses went south until it reach my chest. In just a flash he removed all my clothes. Parang magic!
Natawa ako sa isipin na yun. Kaya't tumingala siya sa akin at ang mga mata ay parang nagtatanong. Ngumiti lang ako at hinalikan siyang muli. I can feel my tears falling down my cheeks. I'm so happy.